Το γυμνό παιδί και ο Ποιητής

Μια συγγένεια με την οικογένεια Βρεττάκου με είχε εξοικειώσει από τα πρώιμα παιδικά χρόνια με το όνομα του "Ποιητή" σε συνδυασμό με την παρουσία ποιημάτων του στα σχολικά μας βιβλία. Επίσης μία ιδιαίτερη αγάπη για τη λακωνική γη ένοιωθα πως με έδενε μαζί του, καθώς η Μάνη συνδέεται με τα παιδικά μου χρόνια και για εκείνον το "βουνό" (ο Ταΰγετος) είναι βασικό σύμβολο στο έργο του. Όπως και να είναι, και χωρίς φυσικά να υποστηρίζω ότι διάβαζα ποίηση στα 11 μου χρόνια, ήθελα από πιτσιρίκι να τον γνωρίσω, έχοντας μυθοποιήσει στο νου μου την εικόνα και την παρουσία ενός ποιητή. Για κάποιο λόγο που ποτέ δεν κατάλαβα τον φανταζόμουν νέο και όμορφο...

Η ευκαιρία δόθηκε όταν έγινε μία οικογενειακή εκδρομή στη Μάνη και περάσαμε να συναντήσουμε τους συγγενείς μας στην Πλούμιτσα, τόπο καταγωγής τους: εκεί η οικογένεια Βρεττάκου είχε τα πατρογονικά της, μια συστάδα σπιτιών, ένας χαλασμένος πύργος και μια εκκλησιά, στα οποία συναντιόνταν στις μεγάλες γιορτές όλοι μαζί. Ευθύς μόλις φτάσαμε ζήτησα να τον γνωρίσω και να του ζητήσω... αυτόγραφο... Έτσι και έγινε. Πήγαμε στο σπίτι του. Τον είδα, δεν ήταν νέος, ήταν όμως όμορφος με τα τρυφερά του μάτια, τη βαρειά μειλίχια φωνή του και τη ζεστή αγκαλιά. Α, και το υπέροχα οργωμένο από τα χρόνια και τους ανθρώπους πρόσωπο. Συζητήσαμε λίγο - ό,τι θα μπορούσαν δυο παιδιά να πουν με έναν ποιητή - και φύγαμε με τρόπαιο στα χέρια ένα βιβλίο του ("Το γυμνό παιδί") με αυτόγραφη αφιέρωση.

Τα χρόνια πέρασαν, ο ποιητής τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών, στην οποία τώρα εργάζομαι, με το να γίνει μέλος της, και πέθανε τον Αύγουστο του 1991 - τυχαία πάλι βρισκόμασταν οικογενειακώς στη Μάνη. Τάφηκε δυστυχώς όχι στην Πλούμιτσα, αλλά στην Αθήνα. Ένα από τα ποιήματά του έχει γίνει για μένα από το 1996 "μήνυμα σε μπουκάλι" που αφήνω κάθε 16 του Νοέμβρη, στο πιο αγαπημένο μου πρόσωπο. Αφήνω και σε εσάς, στο δικτυακό μου μπουκάλι, αυτό το μήνυμα.

Η σημασία

Ο πόνος που εκφράζουμε δεν είναι παρά

η σημασία που δίνουμε στη ζωή,

επιμένοντας στην ουσία της.

Αν υπήρχε μια δύναμη να μας κρίνει,

θα μας χάιδευε πριν απ' τον ύπνο μας

τα μαλλιά, αναγνωρίζοντας πως

αγαπήσαμε το έργο της.