Μνημείο πεσόντων - IV

Αυτό το αναπόφευκτο σαφώς μας ενώνει. Οι συνάξεις μας με τα χρόνια έγιναν μια τελετή μύησης στους οικογενειακούς δεσμούς. Οι ίδιοι άνθρωποι, οι ίδιες μουσικές, οι ίδιοι χοροί.
Μέχρι που…
Τώρα σ’ αυτόν τον χασάπικο δεν σαλεύει κανείς. Ούτε βέβαια η γυναίκα του Αλέκου, που δεν έρχεται πια στις γιορτές, ούτε κανείς την καλεί. Μόνο γυρνάμε το βλέμμα εκεί που στέκει η φωτογραφία, σαν μια μετέωρη φιγούρα χορευτική. Και αυτή η σιωπή είναι η καινούρια μυστική τελετή μας.