Η (δικαιολογημένη) απαξίωση του Τύπου

Όσα γράψω σήμερα θα μπορούσαν να είναι μια οπτική της πραγματικότητας, σαν αυτές που καθημερινά διαβάζουμε στον Τύπο. Γεγονός είναι ότι με αρκετή διάθεση προβοκάτσιας τα γράφω.

Διαβάζω καθημερινά εφημερίδα, το Σάββατο δύο και την Κυριακή τέσσερις . Το θεωρώ επιτρεπτή ακόμη πολυτέλεια στον εαυτό μου. Τρία γεγονότα των τελευταίων ημερών ωστόσο τα θεωρώ αρκετά σοβαρά για να στηλιτεύσω τον Τύπο. Οι εργαζόμενοί του απεργούν σήμερα στερώντας μας από ένα εξαιρετικά σημαντικό δημόσιο αγαθό, αυτό της ενημέρωσης. Είναι ο μόνος επαγγελματικός κλάδος, του οποίου ένα πρόβλημα γίνεται τόσο γνωστό σε όλους επειδή διαχειρίζεται και ελέγχει το τι μαθαίνουμε. Εκτός από τους εργαζόμενους στον Ελεύθερο Τύπο που μένουν άνεργοι, πριν από 20 ημέρες έμειναν άνεργοι 380 βιβλιοθηκονόμοι των ακαδημαϊκών βιβλιοθηκών, και πριν από αυτούς εκατοντάδες άλλοι εργαζόμενοι, οι οποίοι με δυσκολία έγιναν μονόστηλο ή δεν γράφτηκε και δεν ειπώθηκε τίποτα γι’ αυτούς. Σε αυτή την οπτική υπάρχουν πολλές αντιρρήσεις, τις οποίες επί τούτου δεν αναφέρω. Με δυο κουβέντες: μερικές δεκάδες άνεργοι δημοσιογράφοι δεν είναι παρά μερικές δεκάδες ακόμη απολυμένοι εργαζόμενοι.

Μετά την απαξίωση της πολιτικής, στην οποία συμβάλλουν τα ΜΜΕ, την οποία τροφοδοτούν και τρέφονται από αυτήν, ζυγώνει αυτή η στιγμή που οι Πρετεντέρηδες θα αρχίσουν να εισπράττουν όλο και πιο έντονα την αμείλικτη κριτική των πολιτών. Θύματα στην αδηφάγα παγίδα που έχουν στήσει στις άλλες εξουσίες θα πέσουν σύντομα και αυτοί. Θα απαξιωθούν. Αφορμή για μια τέτοια απαξίωση μπορεί άνετα να αποτελέσει η απίστευτη περιγραφή λεπτομερειών της ανύπαρκτης συνάντησης Ερντογάν-Καραμανλή το Σάββατο, όπως αυτή δημοσιεύτηκε στις πρώτες κυριακάτικες εκδόσεις Βήματος, Ελευθεροτυπίας και Έθνους. Περιμένω δημόσια συγγνώμη των εντύπων αυτών για την προσβολή της νοημοσύνης μου ως πολίτη και αναγνώστη τους.

Άλλη μία όμως «σοβαρή» εφημερίδα έκανε κατά τη γνώμη μου την Κυριακή ατόπημα. Η Καθημερινή πάντα, σε όλα τα ιδεολογικά της ταξίδια, κρατούσε επίπεδο στην αρθρογραφία και το σχολιασμό. Είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς συνολικά ή εν μέρει ξέρεις πως διαβάζεις μια στιβαρή εφημερίδα. Θεωρώ ωστόσο κατώτερη της Καθημερινής τη γκεμπελική δημοσιογραφία της κυρίας Μαρίλης Μαργωμένου, η οποία στις 21/6/2009 σε εκτενές άρθρο εκφράζει με εντυπωσιακό αυριανισμό την προσωπική της εμπάθεια εναντίον του προέδρου ενός κοινοβουλευτικού κόμματος (ΣΥΝ).

Από τον «πιτσιρίκο» Τσίπρα που πίνει ένα καφάσι μπύρες μετά την εκλογή του και το ΚΚΕ που ξύπνησε μέσα του (αυτό μάλλον είναι κακό!!!), τα πλουμιστά πουκάμισα και το νεαρό μεταλλειολόγο από το Περιστέρι που ανέλαβε το Γραφείο Τύπου ως τις φαντασιώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, το ρεπορτάζ (και όχι άρθρο γνώμης) της «δημοσιογράφου» κας Μαργωμένου στάζει ανοργασμικό δηλητήριο και δεν αποτελεί αμείλικτη έστω πολιτική κριτική. Νοιώθω πως μετά την περιβόητη «Κύρκαινα» της Αυριανής πριν από χρόνια, τώρα θα μπορούμε να μιλάμε για το «νεαρό Τσίπρα» της Καθημερινής.

Νομίζω είναι τεκμηριωμένα σαφές: κάτι είναι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.