Ηθοποιός στη μέση κυκλικού θεάτρου

Αυτό που περισσεύει στο τέλος του χρόνου μετά από όσα έγιναν και όσα δεν έγιναν είναι η σκόνη. Σαν ίχνος της φθοράς μας ή απόδειξη της μάταιης κυριαρχίας μας.

Εκτός των άλλων σημαντικών και ασήμαντων, το 2009 ήταν έτος Γιάννη Ρίτσου. Μίλησαν και έγραψαν πολλοί… πάνω στη σκόνη…

Όμως ο Ποιητής στέκει στην ψυχή μας σαν τη Μονεμβάσια – πέτρινο καράβι.

Δεν ξέρω γιατί, νοιώθω όμως πως (ίσως άθελα) το ποίημα του Τίτου Πατρίκιου μιλάει για το Ρίτσο. Όπως δεν μίλησαν τόσοι και τόσοι…

Και αυτή είναι η δική μας συμβολή στη φλυαρία για το πολύτιμο λίγο της ποίησης.

«Είμαι ακόμα ωραίος» θέλησε να φωνάξει
νιώθοντας επιτέλους συγγραφέας του εαυτού του
αλλά φοβήθηκε τις αντιδράσεις του κοινού
που είχε μάθει να τον ταυτίζει με τους ρόλους του.
Σκέφτηκε να το αλλάξει μ’ ένα «είσαι ωραία»
δεύτερο πρόσωπο και θηλυκό
ίσως δενόταν με τα παρακάτω
ίσως να πρόσθετε επιπλέον αίσθημα
μα πάλι του φάνηκε σαν εξαγορασμένη ελπίδα.
Κι έπειτα σ’ έργο με πολιτικά μηνύματα
την ομορφιά μπορούσε να την ατομικεύει;
Οι δισταγμοί του έμοιαζαν με προμελετημένη παύση
ώσπου «είναι ωραίοι οι άνθρωποι» πρόφερε καταληκτικά
σύμφωνα με τα λόγια του κειμένου
μιλώντας για φαντάσματα που αγνοούσε.
Τότε τον χειροκρότησε σύσσωμη η στρογγυλή πλατεία.