Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Το «δάχτυλο»

Επιθετικό, κακόγουστο, επαίσχυντο, ανθελληνικό, προσβλητικό, λαϊκίστικα υπεραπλουστευμένο, άηθες λοιπόν το πρωτοσέλιδο του γερμανικού “Focus”, που δείχνει την Αφροδίτη της Μήλου με υπερυψωμένο τον μέσο. Οι «απατεώνες της ευρωοικογένειας» (δηλαδή εμείς) αρνούμαστε τον τίτλο που μας δίνουν οι Γερμανοί, γιατί ξέρουμε πως είναι άδικος. Δεν απομυζούμε παρασιτικά τα ευρωπαϊκά κονδύλια, δεν φτιάξαμε δρόμους με πολλαπλάσιο κόστος από το κανονικό, δεν αναδείξαμε μία νέα οικονομική τάξη των κηφήνων λαμόγιων που επενέβαιναν προς ίδιον όφελος στη ροή του ευρωπαϊκού χρήματος, δεν διπλασιάσαμε εικονικά την έκταση της Κρήτης δηλώνοντας ανύπαρκτες αγροτικές εκτάσεις για επιδοτήσεις……

Και ενώ βαυκαλιζόμαστε για όλα αυτά ως ξύπνιοι ελληναράδες που κοροϊδεύουμε τους κουτόφραγκους, ενοχλούμαστε όταν μας πιάνουν στα πράσα. Τότε θυμόμαστε την Κατοχή και τα χρέη της Γερμανίας, που οι ίδιοι χαρίσαμε κάποτε.

Χρόνια τώρα ακούμε για όσα μας εκθέτουν στο εξωτερικό. Με το κόμπλεξ του «τι θα πουν οι άλλοι για εμάς» κάθε λίγο κατηγορούμε οι μεν τους δε με κάθε ευκαιρία (ο «Δεκέμβρης», οι μετανάστες, τα πανό στην Ακρόπολη, η ντόπα του Κεντέρη και της Θάνου, το παραδικαστικό, τα greek statistics, η απογραφή και τόσα άλλα). Νομίζω πως έχει φτάσει η ώρα κόμματα εξουσίας και πολίτες – σχεδόν όλοι περήφανα να παραδεχτούμε πως επιτέλους συλλογικά εκθέσαμε τη χώρα μας ανεπανόρθωτα.

Μου αρέσει το πρωτοσέλιδο του γερμανικού “Focus”. Το βρίσκω ευρηματικό και δίκαιο. Επαίσχυντο δεν είναι το γερμανικό περιοδικό αλλά οι κυβερνήσεις μας και εμείς οι ίδιοι. Ξέρουμε γιατί….

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

Παραλειπόμενα μιας εποχής


"Έτσι από όνειρο σε όνειρο έφτασα κάποτε στη ζωή μου."
Τάσος Λειβαδίτης

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

Ένας έντιμος άνθρωπος

Υπάρχουν ιστορίες που δεν ξέρεις από πού να τις πιάσεις, να τις ξεδιπλώσεις, να τις προστατέψεις από οτιδήποτε περιττό. Μια τέτοια είναι η ακόλουθη:

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα επαγγελματικό στέλεχος του ΚΚΕ, κατά κοινή ομολογία ένας σεμνός, πιστός και ηθικός κομμουνιστής. Όταν το ΚΚΕ αποχώρησε από το Συνασπισμό, ο άνθρωπός μας σε πείσμα των βιοτικών του αναγκών και των υποχρεώσεων απέναντι στην οικογένειά του επέλεξε τους… «ροζ», που έλεγε και ο ταξιτζής σε μια προηγούμενη ανάρτηση. Αυτό σήμαινε, εκτός των άλλων, ότι έπρεπε επειγόντως να βρει μια νέα δουλειά να βιοπορίζεται. Για μήνες λοιπόν πουλούσε τα πολλά βιβλία της βιβλιοθήκης του σε πάγκο, μέχρι να καταφέρει να ανοίξει ένα βιβλιοπωλείο και έκτοτε να πουλάει ξένα βιβλία.

Κύριε Γιάννη,
Τα σέβη μου

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

Ατάκτως


Το "καβαφικό" πρωτοσέλιδο της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας με κάρφωσε στη θέση μου: «Αποχαιρέτα την Ελλάδα που ήξερες». Καιρό είχα να νοιώσω τόσο ακριβή, περιεκτικό και… δημοσιογραφικό έναν τίτλο. Η αλήθεια είναι πως από τη μία πλευρά τρομάζω με τα επερχόμενα. Από την άλλη χαίρομαι μέσα μου βαθιά με μια χαρά παράλογη και απελπισμένη: να τελειώσουν τα λαμόγια που έπιναν ως ενδιάμεσοι τα κονδύλια, να τρίψουν στα μούτρα τους τα χρέη τους οι νεόπλουτοι, να πνιγεί με δυο λόγια ολόκληρη χώρα στις συνέπειες της διαφθοράς της….

Σε αυτό το πανηγύρι αυτών των χρόνων δεν έχω το παραμικρό μερίδιο, ποτέ δεν το ζήτησα και ποτέ δεν το δέχτηκα. Η τιμωρία αυτή – η κρίση βέβαια δεν είναι οικονομική, είναι πολιτική – δεν έρχεται όμως ως ποινή μόνο επί αδίκων. Και όπως ξέρουμε δεν θα διορθώσει τίποτα, όταν ξεπεραστεί. Γι’ αυτό είναι παράλογη η χαρά μου.

Στις σελίδες 52-55 το ΒΗΜagazino (τ. 487) φιλοξενεί ένα άρθρο για την ανταλλαγή ερωτικών συντρόφων σε «ειδικά» νυχτερινά κέντρα, τα swinger’s clubs. Στις επόμενες ακριβώς σελίδες (56-60) το ίδιο περιοδικό, στο ίδιο τεύχος, έχει ένα αφιέρωμα στον Κώστα Αξελό. Αυτό που τοποθετεί δίπλα-δίπλα ένα λαϊφστάιλ άρθρο ενός κομπλεξικού δημοσιογράφου με το πνεύμα ενός σύγχρονου διανοητή είναι το ίδιο που τοποθετεί τις σερβιέτες με φτερά δίπλα σε ένα βιβλίο στα ράφια των σουπερμάρκετ: η αγορά, η κατανάλωση, ο καπιταλισμός. Έτσι η σκέψη ενός διανοητή στη ζυγαριά της ενημέρωσης αποκτά το ίδιο βάρος με τις αλλαξοκωλιές κάποιων σεξουαλικά καταπιεσμένων συνανθρώπων μας.

Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα τελικά οδηγεί στον εξοστρακισμό είτε τους εκπαιδευτικούς που κάνουν καλά τη δουλειά τους, όπως η κα Στ. Πρωτονοτάριου, είτε τους «ατίθασους» μαθητές που τολμούν να γράφουν σε ένα group στο facebook ότι μισούν τη διευθύντριά τους. Θα ήθελα να ρωτήσω έναν άνθρωπο της ΟΛΜΕ: οι καθηγητές που πήραν τέτοια απόφαση αποβολής για την εν λόγω μαθήτρια πόσες ώρες έχουν διδαχτεί παιδαγωγική στο πανεπιστήμιό τους για να ονομάζονται και «παιδαγωγοί»;

Στα πρώτα μαθητικά χρόνια είχα τη συνήθεια να κλείνω κάθε έκθεσή μου με ένα… δικής μου έμπνευσης ποίημα!!!
… τηρώντας λοιπόν την παράδοση, σας αφήνω ένα σχετικό ποίημα του Μίροσλαβ Χόλουμπ από το βιβλίο των εκδόσεων «Παρασκήνιο»: Δύο Ευρωπαίοι ποιητές: Ζμπίγκνιεβ Χέρμπερτ, Μίροσλαβ Χόλουπ (μετάφραση: Γιώργος Ζ. Χριστοδουλίδης).

Σας ασπάζομαι,
Γιώργος

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ

Η γη γυρίζει, λέει ο μικρός ο μαθητής
Λάθος, η γη γυρίζει, λέει ο δάσκαλος.

Οι λόφοι πρασινίζουν, λέει ο μικρός ο μαθητής
Λάθος, οι λόφοι πρασινίζουν, λέει ο δάσκαλος.

Δύο επί δύο κάνουν τέσσερα, λέει ο μικρός ο μαθητής
Λάθος, δύο επί δύο κάνουν τέσσερα, διορθώνει ο δάσκαλος.
Επειδή ο δάσκαλος ξέρει καλύτερα.

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

Ο λύκος και το αρνί

Όλο αφιερώσεις είμαι τώρα τελευταία. Αυτό δεν είναι έλλειψη έμπνευσης βέβαια. Η Ρίτσα Μασούρα και οι σχολιαστές του ιστολογίου της πρόσφατα διατυπώσαμε κάποιους προβληματισμούς για το ρόλο των διανοούμενων σε αυτήν την εποχή της κρίσης. Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα ποίημα του Πολωνού ποιητή Ζμπίγκνιεβ Χέρμπερτ, που νομίζω ότι και ως περιεχόμενο και ως θέση απαντά σε κάποια σημεία εκείνου του διαλόγου.

Κατά τα άλλα το αφιερώνω στους λύκους της Διοίκησης, αν και είμαι σίγουρος πως οι λύκοι δεν διαβάζουν ποίηση….


- Σ’ έπιασα , είπε ο λύκος και χασμουρήθηκε. Το αρνί
γύρισε τα κλαμένα μάτια του σ’ αυτόν. – Πρέπει να με φας;
Είναι αλήθεια απαραίτητο;
- Δυστυχώς πρέπει. Έτσι γίνεται σε όλους τους μύθους:
Μια φορά κι έναν καιρό ένα άτακτο αρνάκι άφησε τη μανούλα
του. Μέσα στο δάσος συνάντησε ένα κακό λύκο που…
- Συγνώμη, αυτό δεν είναι δάσος, αλλά η φάρμα του αφεντικού
μου. Δεν άφησα τη μητέρα μου. Είμαι ορφανό. Η μητέρα μου
φαγώθηκε και εκείνη από ένα λύκο.
- Δεν έχει σημασία. Μετά το θάνατό σου οι συγγραφείς που
πλάθουν μύθους θα φροντίσουνε για σένα. Θα προσθέσουν
ένα παρελθόν, κίνητρα και ένα ηθικό δίδαγμα. Μη μου κρατάς
κακία. Δεν έχεις ιδέα πόσο ανόητο είναι να είσαι ένας
κακός λύκος. Αν δεν ήταν ο Αίσωπος θα καθόμασταν στα πισινά
μας ατενίζοντας το ηλιοβασίλεμα. Πολύ μου αρέσει να το
κάνω αυτό.

Ναι, ναι αγαπητά μου παιδιά. Ο λύκος έφαγε το αρνάκι
Κι ύστερα έγλυψε τα χείλη του. Μην ακολουθείτε τον λύκο

Αγαπητά μου παιδιά. Μη θυσιαστείτε για ένα ηθικό δίδαγμα




*το ποίημα είναι μεταφρασμένο από τον Γιώργο Ζ. Χριστοδουλίδη στο βιβλίο των εκδόσεων «Παρασκήνιο»: Δύο Ευρωπαίοι ποιητές: Ζμπίγκνιεβ Χέρμπερτ, Μίροσλαβ Χόλουπ.

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

Παίζοντας κρυφτό


Ίσως γιατί πρέπει να ρισκάρεις το φτύσιμο, ακόμα και αν σε προλάβουν

Ίσως γιατί δεν μπορείς άλλο να μένεις κρυμμένος

Γι’ αυτό λοιπόν….:
- «πορτοκάλι….πορτοκάλι…»

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

Βιβλιοθηκονομία

Αυτή η δουλειά είναι έρωτας και αγάπη. Είναι επιλογή, ένας κόσμος, μια ιδέα, μια προοπτική και ένα όραμα - μην σας φαίνεται υπερβολικό. Μπόρεσα όλα αυτά τα χρόνια να την τροφοδοτώ με την ελπίδα και την οργή μου.
Η ζωή μου ωστόσο δεν αντέχει άλλο τις ομηρείες. Εργασία με ημερομηνία λήξης 11 χρόνια τώρα.
Πρέπει να βρω πιο πιστή αγαπημένη...

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

Ένας συντηρητικός άνθρωπος

Η αίσθηση είναι αυτή. Πίσω από αυτή δεν υπάρχει η πρόθεση, υπάρχει ίσως ένας χρωματισμός ή έστω μία αντίληψη, αλλά πρόθεση πιστέψτε με, όχι.

Μπαίνω λοιπόν σε ένα ταξί προχθές. Στην κινητή «αγορά» της εποχής μας. Η συζήτηση αναπόφευκτα γύρω από την οικονομία, τους νέους και τις προηγούμενες γενιές, την επισφάλεια και τον καταναλωτισμό τροφοδοτείται από αμφότερες τις πλευρές και οδηγείται σε διαφορετικές κατευθύνσεις.

Από την αρχή έχω την αίσθηση ότι έχω να κάνω με έναν μεσήλικα, απόλυτο και βαθιά συντηρητικό άνθρωπο με εμμονές και στεγανά στην ερμηνεία των φαινομένων, που για παράδειγμα αποδίδει την έκταση του οικονομικού προβλήματος στο ότι «η νέα γενιά καταναλώνει υπερβολικά πολλά», ενώ οι παλαιότεροι ξέρετε από τι… έκαναν το παξιμάδι τους…

Παρόλα αυτά επιμένω σε μια μίνιμουμ συμφωνία και «πετάω» αυτοβιογραφικά στοιχεία στη συζήτηση, προχωράω στην καταδίκη της δεκαετίας του ’80 («δεν τσιμπάει») και το κλίμα σιγά-σιγά αλλάζει. Τελευταίο αγκίστρι η αναφορά μου σε ενδεχόμενα λάθη της αριστεράς…

Ο οδηγός κορώνει. Το Κόμμα είναι ενωμένο πια, δεν κινδυνεύει από τους «ροζ» «που βλέπεις τώρα τα χάλια τους», ποτέ δεν έγιναν λάθη, «πρέπει εσείς οι νέοι να δουλέψετε για την επανάσταση» και άλλα πολλά.

Θέλω να πω πως μια συζήτηση ξεκίνησε με απαξιωμένο «εχθρό» τους νέους, όσο σταδιακά ξεδιπλωνόταν με μια αριστερή οπτική άρχιζε περίτεχνα να οδηγεί σε ένα κοινό χώρο, μέχρι που φτάσαμε στο Κόμμα, την Αλήθεια και συναντήσαμε πάλι το αρχικό απόλυτο.

Έκλεισα τη συζήτηση λέγοντας πως μεγάλωσα με το σεβασμό που η οικογένειά μου είχε στους αγώνες, τους αγωνιστές και την ιστορία του ΚΚΕ. Το σεβασμό αυτό τον άφησα πίσω μου τον Δεκέμβρη του 2008, όταν το ΚΚΕ κάνοντας βόλτα στην Κουμουνδούρου έδρασε αντιδραστικά και συντηρητικά στην εξέγερση.

Το Απόλυτο ράγισε τότε πρώτη φορά ψελλίζοντας με ανύπαρκτο φανατισμό μια υπεράσπιση. Νίκησα! Ένας συντηρητικός άνθρωπος δεν έχει πολιτικό χρώμα. Αλήθεια σας λέω στην αρχή τον θεώρησα ακροδεξιό και θρήσκο, από αυτούς που γκρινιάζουν για τη νεολαία συνέχεια. Στην πορεία κατάλαβα ότι είχα να κάνω με έναν αριστερό συντηρητικό , από αυτούς που γκρινιάζουν για τη νεολαία συνέχεια.

Κάθε γενίκευση είναι βέβαια φασισμός.

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

Τσιδαόμπα

40. 000 ευρώ ήταν η ετήσια κρατική επιχορήγηση της Ελληνικής Ομοσπονδίας Τσιδαόμπα. Ποιας; Η Ρωσική πολεμική τέχνη πριμοδοτούνταν από το ελληνικό κράτος για να διαδοθεί ως άθλημα. Την ίδια εποχή βέβαια που χαρίζονται χρέη σε ποδοσφαιρικές ομάδες και ο μαζικός αθλητισμός έχει γίνει τροφή για όλους αυτούς τους αθλητικούς παράγοντες και καρχαρίες, είναι ψήγμα τα ευρώ της Τσιδαόμπας.
Τώρα... θα μου πείτε πως είναι προφανέστατα λαϊκισμός το σχόλιο ότι 40. 000 ευρώ θα μπορούσαν να είναι ο προϋπολογισμός μιας μέσου μεγέθους βιβλιοθήκης...