Η ζωή, πολύ συχνάείναι μονάχα η συνήθειά της
κι όπου βρεθεί
αφήνει ψιχουλάκια.
Κάτι σημάδια ασήμαντα
αφήνει, κάθε τόσο, για να μη χαθεί
γι' αυτό και ζει ακόμη
****************
Το ποίημα και ο πίνακας είναι του Νίκου Χουλιαρά από το βιβλίο του "Εικόνες στο ύψος της ζωής" (εκδ. Νεφέλη)
Μηπως θαπρεπε να αποφασισουμε τι θα κάνουμε μ αυτή την παλιοσυνήθεια να Ζουμε?
ΑπάντησηΔιαγραφή( Σας βρηκα κατω απο τη λασπη εκει στου Μουργου.. )
... μα το πασιφανές: να μαζεύουμε ψίχουλα...
ΑπάντησηΔιαγραφή(τι γυρεύει στη λάσπη του μούργου μια λιακάδα;
[:)]
Ειδε ανοιχτη τη γρυλια και μπηκε! Βρισκει την παρεα σας απολαυστικη και πνευματωδη! Μονο λασπη μη φαει , γιατι θα σηκωθει να φυγει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Μουργος, η Ρενατα, και η Κροτ ειναι απ οτα πρωτα μπλογκς που ανακαλυα στο εμπα μου στη μπλογκοσφαιρα!
Είναι τόσο παλιοί; Δεν μου κάνει εντύπωση. Εμένα μου έχει περάσει από το νου πως είναι στη μπλογκόσφαιρα πριν αυτή ανακαλυφθεί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τη λάσπη, χμ.... ούτε μια μιρκή λασπίτσα;