Έγνοια..

Καμιά φορά αναρωτιέμαι:

τι να κάνουν τώρα οι καλοκαιρινές διαδρομές μας;

Οδός Κιλικίας

Ο πατέρας της έχει γεννηθεί και μεγαλώσει σ’ ετούτη την πόλη. Πατησιώτης - ιδιαίτερη φυλή με την ιδιόλεκτό της, τα στέκια της, τις παλιές ιστορίες. Όπως όλοι καμιά φορά, επιστρέφοντας κάνει δικές του, παράλογες διαδρομές, από αυτές τις επιμνημόσυνες των χρόνων που πέρασαν. Έξω από το πατρικό σπίτι που δόθηκε πριν από χρόνια αντιπαροχή κάνει μια στάση ή ρίχνει ένα βλέμμα βιαστικό στην πολυκατοικία. Τον καταλαβαίνεις, αφήνει αναστεναγμό. Μια φορά του ήρθε να πει σε μια οικογένεια που καθόταν στο μπαλκόνι και έτρωγε και γελούσε πως κάποτε εδώ ήταν το σπίτι του και έτρωγε και γελούσε με τη μάνα, τον πατέρα και τ’ αδέρφια του. Ε, δεν το είπε.

Υπάρχει ένα ποίημα του Λειβαδίτη στη συλλογή «ο Τυφλός με το Λύχνο» με τίτλο «Ένα μεγάλο παρελθόν». Επιστρέφοντας ο ποιητής βρίσκει την πόλη αλλαγμένη, δεν βρίσκει τους δρόμους που αγαπήθηκε παιδί. Ας αφήσουμε λίγο από το ποίημα εδώ:

«Και τώρα που ξεμπερδέψαμε πια με τα μεγάλα λόγια, τους άθλους, τα όνειρα, καιρός να ξαναγυρίσουμε στη ζωή μας – αλλά μάταια, το σχέδιο της πόλης άλλαξε, κατά πού πέφτει ο δρόμος που αγαπηθήκαμε παιδιά, πού πήγε ο άνεμος που σκόρπισε τόσους συντρόφους, υπάρχει ακόμα ο κόσμος; - τώρα στη γλώσσα μας μπερδεύονται παλιά τραγούδια, κανείς δεν μας καταλαβαίνει…»

Ο Αναγνωστάκης στο ποίημά του «Αυτοί δεν είναι δρόμοι» λέει (επίσης αφήνω ελεύθερη λίγη από την αρχή του ποιήματος):

«Αυτοί δεν είναι οι δρόμοι που γνωρίσαμε
Αλλότριο πλήθος έρπει τώρα στις λεωφόρους
Αλλάξαν και των προαστίων οι ονομασίες
Υψώνονται άσυλα στα γήπεδα και στις πλατείες.
Ποιος περιμένει την επιστροφή σου; Εδώ οι επίγονοι
Λιθοβολούν τους ξένους, θύουν σε ομοιώματα,
Είσαι ένας άγνωστος μες στο άγνωστο εκκλησίασμα
…»

Στα «Βήματα στην άσφαλτο» (συλλογή «Μαθητεία ξανά») και ο Πατρίκιος επιστρέφει από τα «έρημα νησιά» σε μια άγνωστη πόλη:

«Όταν γύρισα στην πόλη
ύστερα από χρόνια σ’ έρημα νησιά
βρήκα πιο εύκολο τον έρωτα,
πιο δύσκολη τη συνεννόηση,
τα χέρια που με χαιρετούσαν, πεινασμένα.
Πολλοί ζούσαν από ναυάγια.
Ανάβαν στις γωνιές παραπλανητικά φανάρια
Παραμονεύοντας ποιος θα βουλιάξει μες στην άσφαλτο.
Κι έπρεπε να αντιστέκομαι ακόμα και στα πόδια μου
Για να μην πάρουν βήμα κυνηγημένου αγριμιού.»


Πόσες φορές έχουμε επιστρέψει από τις μικρές και μεγάλες μάχες της ζωής μας για τα μικρά και τα μεγάλα νικημένοι; Αποπειρόμαστε την ανάκτηση όσων απέμειναν από το χρέος του αγώνα για ζωή που αποληρώσαμε, προκειμένου να πορευτούμε τους δρόμους της σημερινής πολιτείας. Περπατάμε στην ίδια πόλη και έχουμε αλλάξει, αλλά λέμε πως άλλαξε εκείνη. Στους δρόμους της προφανώς εκτυλίσσεται το «αλλόκοτο τούτο δράμα» μας: να απορούμε.

Εκείνοι πάντως, οι ποιητές δηλαδή και οι άλλοι, θαρρείς πλήρωσαν εκείνο τον Αγώνα με όσα χρεώθηκαν μετά την Ήττα. Αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση…

η δουλειά της και η δουλειά μου...

Την Κυριακή 21 Νοεμβρίου η Χριστίνα Κυριακοπούλου στο BHMAGAZINO περιέγραψε τη δουλειά μας, ή μάλλον την υπονόμευσε με τον τρόπο που εκείνη την αντιλαμβάνεται και την υπηρετεί, στη στήλη «η δουλειά μου».

Το κακό αυτό άρθρο δεν θα μου προκαλούσε τίποτα παραπάνω από ένα μειδίαμα κατανόησης, αν δεν δηλωνόταν από την ίδια η ιδιότητα «της προέδρου των βιβλιοθηκονόμων». Δεδομένου ότι αυθαίρετα λοιπόν χρησιμοποιείται ένα σχήμα αντιπροσώπευσης που δεν ισχύει θεωρώ υποχρέωσή μου να απαντήσω στα όσα δηλώνονται εκεί, πόσο μάλλον που δεν αντιπροσωπεύουν ούτε όσα εγώ πιστεύω και υπηρετώ σε αυτό το επάγγελμα.

Κατά την «πρόεδρο των βιβλιοθηκονόμων» η βιβλιοθήκη είναι είτε άσυλο μεταναστών, είτε ησυχαστήριο γυναικών, είναι ένα παρατηρητήριο βασανισμένων ψυχών όπου κανείς μπορεί να κλέψει ένα βιβλίο αντί να το αφήσει να σκονίζεται. Οι βιβλιοθήκες κατά την κα Κυριακοπούλου είναι ο ηττημένος της μάχης με τη wikipedia γι’ αυτό και τις επισκέπτονται ελάχιστοι.

Είναι σαφές ότι πολλές φορές κάποιοι άνθρωποι είναι καλύτερα να μασούν... παρά να μιλάνε. Στο προχθεσινό BHMAGAZINO η πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Βιβλιοθηκονόμων... Χριστίνα Κυριακοπούλου είπε:..."Ως πρόεδρος των βιβλιοθηκονόμων αντιμετωπίζουμε [!!!!] διαρκώς απολύσεις συναδέλφων, έλλειψη προσωπικού και οικονομικά προβλήματα. Ενοχλητικό, αλλά λογικό[!!!!]".

Χρειάζεται να απαντήσει κανείς σε αυτή τη φράση; Η ανεργία είναι απλά ενοχλητική; Είναι λογική; Η βοναπαρτική σύνταξη «εγώ αντιμετωπίζουμε» σε ποιο συντακτικό συναδέλφωσης και αλληλεγγύης υπακούει;

Η aikker, εξαιρετική συνάδελφος και μπλόγκερ, ένοιωσε την ανάγκη στο μπλογκ «Greek libraries in a new world» να απαντήσει: «Βιβλιοθηκονόμος; Όχι σίγουρα δεν είναι αυτό…».

Η infoscienceaddict, επίσης εξαιρετική συνάδελφος και από παλιά μπλόγκερ, απαντά στο μπλογκ της “for information scientists and… others” λέγοντας ενδεικτικά: … «δεν θα ήθελα να διακινδυνεύσω οι εκτός κλάδου αναγνώστες του άρθρου να πιστέψουν πως αυτός είναι ο κανόνας για όλους τους επιστήμονες και επαγγελματίες του κλάδου.».

Θα γράψουν και άλλοι…

Εγώ λοιπόν, από όσα έχω γράψει κατά καιρούς γι’ αυτή τη δουλειά που υπηρετώ σε πείσμα των «ενοχλητικών» συνθηκών θα διαλέξω αυτό και θα σας το ξαναδώσω. Όχι για… σύγκριση, αλλά να, δεν είμαστε όλοι «Πρόεδροι των βιβλιοθηκονόμων»:

«Στη βιβλιοθήκη λειτουργώ λοιπόν ως ελεγκτής της ενάλιας αυτής κυκλοφορίας δένοντας βιβλία και επιβάτες. Αυτή τη δουλειά την κάνω από το 1999. Και επιμένω να την αγαπώ, παρά την "ελαστική" εργασιακή σχέση μου μαζί της τόσα χρόνια και τις βιοτικές μου ανάγκες που καλύπτονται επισφαλώς, παρά τα προβλήματα και τις απογοητεύσεις, παρά την αδύναμη βαρύτητα που έχει στα πράγματα της ελληνικής κοινωνίας.
Γι' αυτό το πείσμα επικαλούμαι 10 λόγους:
1) Μ' αρέσει η μυρωδιά των βιβλίων. Είχα μάλιστα κάποτε σχεδιάσει την εκπαίδευση της όσφρησής μου ν' αναγνωρίζει τη δεκαετία έκδοσης ενός βιβλίου από τη μυρωδιά του.
2) Μ' αρέσει η αξιοπρεπής μοναξιά και το πείσμα του βιβλίου να υπερασπίζεται με την ίδια την ύπαρξή του τη δική του αλήθεια και να τη διαθέτει στην πιθανή θέληση του οποιουδήποτε να τη δεχτεί ή να την αμφισβητήσει.
3) Η βιβλιοθήκη αναγκαστικά συνδιαλέγεται με τα ανήσυχα μυαλά της κοινωνίας μας, που αναζητούν σ' αυτήν όχι σαμπουάν, αλλά ιδέες.
4) Μ' αρέσει η μάταιη προσπάθεια της οργάνωσης της γνώσης, που δεν προσπαθεί να καλουπώσει, αλλά να ανοίξει πόρτες για την καλύτερη δυνατή πρόσβαση σε αυτήν.
5) Μπορώ να κομπάζω πως προσφέρω μια από τις λίγες υπηρεσίες χωρίς κόστος για τους... πελάτες μου.
6) Η βιβλιοθηκονομία είναι η δημοκρατία του πνεύματος χωρίς μεσάζοντες.
7) Γνωρίζω βιβλία, που όπως οι άνθρωποι είναι φλύαρα, ολιγόλογα και σιωπηλά, φιλόδοξα, σεμνά και πρόστυχα, επαναστατικά, συμβιβασμένα και αντιδραστικά, λυρικά, ονειρικά και τεχνοκρατικά, μικρά και μεγάλα...
8) Πελάτες μου αντίστοιχα είναι όλοι με τα παραπάνω γνωρίσματα, μορφωμένοι ή όχι, γνωστοί και άγνωστοι, ... εργάτες, αγρότες και πανεπιστημιακοί. Ιδιαίτερα τους τελευταίους τους χαίρομαι όταν υποκλίνονται στα βιβλία και όχι στην αυθεντία της θέσης τους.
9) Οι βιβλιοθήκες και το προϊόν τους είναι κατά βάση επαναστατικές δομές: αρνούνται τις αυθεντίες, όσο και αν τις περιέχουν και αποτυπώνουν την πάλη του πνεύματος.
10) Πληρώνομαι τον κόπο μου με ένα γλυκύτατο "ευχαριστώ".

Δεν ξέρω αν η συνέντευξη/κείμενο της Χριστίνας Κυριακοπούλου, προέδρου της Ένωσης Ελλήνων Βιβλιοθηκονόμων και Επιστημόνων της Πληροφόρησης απηχεί της απόψεις του ολιγομελούς αυτού οργάνου – θα περίμενα μια δημόσια τοποθέτηση – όμως σίγουρα δεν απηχεί τις απόψεις των πολλών συναδέλφων που έχουν απαξιώσει την ΕΕΒΕΠ και τα έργα της χρόνια τώρα.

Ένα...

... χρόνο τώρα είσαι μαζί μας, φρέσκο χαμόγελο στην καθημερινότητά μας, με τα δικά σου σκέρτσα, τα δικά σου χούγια, αυτό το βλέμμα που πονηρεύεται χαμογελαστά στη στιγμή όταν ακούγεται μουσική ή όταν ετοιμάζεται το φαΐ σου, ή το άλλο βλέμμα που πονηρεύεται διερευνητικά όταν παίζουμε κρυφτό μέσα στο σπίτι, τις πρώτες σου λέξεις στη διάλεκτο τη μωρουδένια σου, τα πρώτα σου άτσαλα βήματα, τις βόλτες με το καρότσι ή τα καλοκαιρινά μπάνια στη θάλασσα, τον ήχο του μπιμπερό καθώς πίνεις το γάλα σου, τους απλωμένους ύπνους σου, τη ροζ αυτοκρατορία σου, τη μυρωδιά σου…
Απαριθμώ την καθημερινότητά μας. Κλείνεις τον ένα σου χρόνο κοκόνα μου. Χρόνια πολλά

Ποιος νίκησε;

Ο λαός ψήφισε. Ο λαός αποφάσισε.
Ο λαός ψήφισε. Ο λαός αποφάσισε.
Ο λαός ψήφισε. Ο λαός αποφάσισε.

Ο λαός ψήφισε;
Ο λαός αποφάσισε;
Ποιος νίκησε;
Ποιος έχασε;

Μια Δευτέρα σοσιαλιστική ξημερώνει στην Αθήνα. Ο Κακλαμάνης έχασε ή ο Καμίνης νίκησε; Το χείρον ή το μη χείρον, βέλτιστο; Θολά μηνύματα, χρησμοί διφορούμενοι, ερμηνείες «κατά το δοκούν», συμψηφίσεις και πανηγυρισμοί, ανατροπές και ευχαριστίες.

Μια Δευτέρα σοσιαλιστική ξημερώνει στην Ελλάδα. Η τρόικα των δανειστών μας έρχεται, ο πρωθυπουργός μας φεύγει (να δει τους άλλους σοσιαλιστές της γης). Η νύχτα έρχεται, το ξημέρωμα απέχει..

Μια διάχυτη θλίψη σύντροφε. Χθες ψήφισα με μια ζωγραφιά του γιου μου: ένα δέντρο, μια μπουλντόζα που πάει να το γκρεμίσει και ένας Δήμαρχος στο πλάι. Ξέρεις, ήθελα να πιστεύω πως συλλογικά αλλάζουν τα πράγματα, ακόμη και εμείς.
Σύντροφε, με ποιους είσαι; Με τους νικητές ή τους χαμένους; Με τους λίγους ή τους πολλούς; Σύγχιση…

Ξαναγυρνώ το λοιπόν στην τέχνη… του ανέφικτου:

"Ο πόνος που εκφράζουμε δεν είναι παρά

η σημασία που δίνουμε στη ζωή,

επιμένοντας στην ουσία της.

Αν υπήρχε μια δύναμη να μας κρίνει,

θα μας χάιδευε πριν απ' τον ύπνο μας

τα μαλλιά, αναγνωρίζοντας πως

αγαπήσαμε το έργο της."

Νικηφόρος Βρεττάκος

**********
Αφιερωμένο στην Κ.

Μικρές ιστορίες καθημερινών πραγμάτων

Χθες το μεσημέρι επιστρέφοντας στο σπίτι συνειδητοποίησα πόσο με ηρεμούν οι σιδερένιες σκάλες…
Αυτές οι ελικοειδείς, εξωτερικές των παλιών σπιτιών που συνέδεαν την πίσω πλευρά τους με την ταράτσα και την πίσω αυλή. Σε αυτές που έβγαιναν οι γειτόνισσες των διαφόρων ορόφων με τις λεκάνες με τα πλυμένα, ή που πότιζαν βασιλικούς. Συχνά αντάλλασσαν κανένα κουτσομπολιό με την απέναντι, ή καθώς ανεβοκατέβαιναν έριχναν κλεφτές ματιές στην κουζίνα της «αποπάνω» ή της «αποκάτω». Η κρυμμένη πλευρά των σπιτιών είναι νομίζω πάντα η πιο ενδιαφέρουσα, η πιο μύχια και αποκαλυπτική, περισσότερο δειλή παρά φιγουρατζού. Οι σκάλες αυτές με τα χρόνια μειώνονται, σκουριάζουν, καταρρέουν. Μοιάζουν με αγάλματα έτσι παραδομένες στο χρόνο και τον καιρό, αβάδιστες, παλαιικές, σε αναμονή μιας κατεδάφισης.
Σήμερα τα σπίτια μας είναι πιο εσωστρεφή. Γι’ αυτό με ηρεμεί ό,τι ακόμη παραμένει όρθιο σε αυτή την πόλη-η σκουριά είναι το ίχνος της επιμονής.

Στην πλατεία φέτος έστησαν προεκλογικό περίπτερο μόνο το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ. Ο κόσμος ήταν λιγοστός, όμως ο πιθανός προσεκτικός διαβάτης θα παρατηρούσε ότι και τα δύο έχουν ένα πανομοιότυπο ξύλινο πάγκο στο πλάι για να κάθονται οι επισκέπτες. Πριν από χρόνια, όταν υπήρχε ο ενιαίος Συνασπισμός είχαν φέρει στην Τοπική Οργάνωση τους δύο πάγκους κάποιοι σύντροφοι του ΚΚΕ. Ο Συνασπισμός διασπάστηκε και το κάθε κόμμα… πήρε πια από έναν πάγκο!
Από τότε στους πάγκους αυτούς της Αριστεράς κάθονται μόνο οι επισκέπτες…

*****

η φωτογραφία είναι από εδώ

η αποχή σου, η άποψή σου...

Τελικά ρε φίλε, καταγράφτηκε η άποψή σου. Ψήφισες μια χαρά με την αποχή σου. Άφησες τους νεοναζί να μπουν στο Δήμο Αθηναίων, τους χάρισες μια έδρα στο δημοτικό συμβούλιο.
Μετά σου φταίει το πολιτικό σύστημα…

Έντυπες αφιερώσεις

- στον πάππο μου Λογοτέχνη Μιχαήλ…
- στους γονείς μου μ’ όλη μου την αγάπη
- στην Ελένη…
- στον αρτιγέννητο Αλέξανδρο που ήλθε ανθισμένος με λευκά χαμόγελα, σαν Δευτέρα

Παρουσία
- Στην Έλλη που με οδήγησε στο καθαρτήριο πυρ του έρωτα
- στους υποχωρήσαντες, στους εναπομείναντες και φυσικά στους γονείς μου που είναι πάντα

εδώ
- στη Φανή
- στον Γιάννη
- στη μνήμη των γονιών μου
- σ’ όσους δεν ονειρεύονται/ κατακτήσεις σ’ αστέρια /και μετρώντας πατρίδα τη Γη /δε

σταυρώνουν τα χέρια

**************

Θα μπορούσες να πεις πολλά για τη ματαιότητα της αιωνιότητας, για τη ματαιοδοξία της αθανασίας. Όμως σκέψου: πόση αγάπη υπάρχει στις αφιερώσεις των βιβλίων, τις τυπωμένες από τους συγγραφείς τους...