Οι κάκτοι και οι εξεγέρσεις

Αραιά και που περνάει από το νου μου η σκέψη πως είμαστε κάκτοι: ωραία φυτά, με παράξενα σχήματα, κυρίως με αγκάθια που μας προστατεύουν, όμως το πιο σημαντικό είναι πως είμαστε φτιαγμένοι να αντέχουμε στις ξηρασίες.

Δυο φορές νοιώθω πως έβρεξε καλά στη ζωή μου, αρκετά δηλαδή ώστε να έχω κάνει απόθεμα υγρασίας για τις μακρές περιόδους ανομβρίας. Η πρώτη ήταν οι Καταλήψεις του ΄91. Η δεύτερη ο Δεκέμβρης του ΄08. Την πρώτη φορά άνθισε η αμφιβολία, τη δεύτερη η οργή.

Δεν πρέπει να είχε γίνει ποτέ πάλι τόσο μεγάλη διαδήλωση στην επαρχιακή πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα, όσο εκείνη που έγινε μετά τη δολοφονία του Τεμπονέρα. Ούτε στις προεκλογικές συγκεντρώσεις των μεγάλων κομμάτων δεν είχε τόσο κόσμο στους δρόμους. Όλα τα σχολεία της πόλης συγκεντρώθηκαν στο κέντρο της, ήρθαν και οι γονείς και λίγοι καθηγητές. Μαγαζάτορες και υπάλληλοι έβγαιναν και μας κοιτούσαν θαμπωμένοι να τραγουδάμε και να φωνάζουμε συνθήματα. Τα σχολεία μας από τον Δεκέμβρη ήταν κλειστά, κοιμόμασταν στις τάξεις τα βράδια, μια αίθουσα είχε γίνει κυλικείο – κάποιοι έμποροι μας έστελναν σακούλες με τρόφιμα, και καραμέλες και καφέδες, βλέπαμε πια το σχολείο με άλλο μάτι, το φροντίζαμε εμείς, ήμασταν ελεύθεροι, γράφαμε συνθήματα, κρεμούσαμε πανό για να μας βλέπουν οι νοικοκυραίοι και να «αναστατώνονται»…

Μια μέρα μπήκε στο σχολείο ο θεολόγος - από την εποχή του πατέρα μου τον φώναζαν «Χοίρο» ή Χήρο», τα διφορούμενα της ορθογραφίας…- με ένα κόκκινο μπλοκάκι στα χέρια και σημείωνε ονόματα. Κάναμε κύκλο όλοι γύρω του και αρχίσαμε να χτυπάμε παλαμάκια ρυθμικά. Λίγα χρόνια μετά, ο τότε υπουργός Παιδείας και κόκκινο πανί για εμάς, ο Κοντογιαννόπουλος, έγινε βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, του κόμματος που οι γονείς των περισσότερων από εμάς τους «καταληψίες» ψήφιζαν όταν κάναμε τις καταλήψεις. Είχε έρθει πια η εποχή του Σημίτη, και του «αυτή είναι η Ελλάδα».

Τα media κατά κύριο λόγο, αλλά και όλες οι νέο-αντιδραστικές φωνές της εποχής μας χαρακτήρισαν το Δεκέμβρη του ’08 ξέσπασμα ενορχηστρωμένης βίας, κυρίως λόγω των βανδαλισμών που έγιναν. Εγώ θα έλεγα πως ήταν μια εξέγερση οργής, οι περισσότεροι βανδαλισμοί τότε δεν έγιναν, υπονοήθηκαν. Τη Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου και ενώ οι δεκάδες «μαύροι» σαν ποτάμι κατέβαιναν παράλληλα με την πορεία αριστερά και δεξιά σπάζοντας τις βιτρίνες των τραπεζών, ο κόσμος χειροκροτούσε. Τη διάχυτη ένταση εκείνων των ημερών δεν θα την ξεχάσω ποτέ, το ξημέρωμα της Τρίτης 9 Δεκέμβρη με τον κόσμο να περπατάει με απόγνωση στα ερείπια των δρόμων της Αθήνας, το κάψιμο του χριστουγεννιάτικου δέντρου του Κακλαμάνη στο Σύνταγμα, την επανάληψη της προσπάθειας καταστροφής του δέντρου τη δεύτερη φορά, το ΚΚΕ που έκανε βόλτα μακριά στην Κουμουνδούρου, πόσοι φώναζαν γύρω μου «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», τα κανάλια που ούρλιαζαν, την αφωνία των πνευματικών ανθρώπων, τους μαθητές που διαδήλωναν στα αστυνομικά τμήματα, την Ελλάδα που έβραζε.

Αν ήθελα να κάνω ένα μνημόσυνο σε αυτή την επέτειο της εξέγερσης θα έκαιγα ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο, το ψεύτικο περιτύλιγμα της καταναλωτικής ευδαιμονίας που είχαμε μέχρι και πριν από λίγο καιρό. Το Δεκέμβρη του 2008 δύο μπάτσοι σκότωσαν ένα παιδί. Και αυτό δεν μπορώ να το ξεχάσω, και δεν θα το ξεχάσω ποτέ.