Το δέντρο που πληγώναμε

της Des

Δεν ξέρω πραγματικά τι να γράψω για το επάγγελμά μου.

Χμμμ, έφτασα να το αποκαλώ δουλειά... Δεν μου αρέσει καθόλου να συνδέω τα βιβλία με εργασία. Μου φέρνει πάντα στο νου καταναγκασμό.

Από πιτσιρίκα αγαπούσα τα βιβλία. Κάπως, σα να έβρισκα την αξία της ευτυχίας μέσα σε αυτά. Κάπως σαν να με συντρόφευαν.. Αλλες φορές με πήγαιναν ταξίδια μαγικά, αδύνατα για την ηλικία μου και την οικονομική μας κατάσταση.

Αργότερα, τα αγάπησα για τον πλούτο ψυχής που μου προσέφεραν και τώρα πια για το διάπλατο άνοιγμα των ομματιών μου...

Σήμερα, είναι αυτό που μου αποφέρει τα προς το ζήν. Έγινε η δουλειά μου. Η δουλειά που συχνά πυκνά αλλάζει έδρα. Την μια σε σκονισμένη, σκοτεινή, χωρίς θέρμανση βιβλιοθήκη Υπουργείου, την άλλη σε μια ακαδημαϊκή βιβλιοθήκη. Μια από δω και μια από κει.
Όλοι γνωρίζουμε πως στη χώρα αυτή οι βιβλιοθήκες θεωρούνται πολυτέλεια και εμείς ως επαγγελματίες περιττοί.

Η δουλειά του βιβλιοθηκονόμου μέχρι σήμερα περισσότερο με έχει θυμώσει παρά γαληνέψει. Οχι η ουσία του επαγγέλματος αλλά η φύση του. Μετά από επτά μόνο χρόνια πείρας σε αυτό που αποκαλούμε δημόσιο τομέα, μου έμαθε πώς να αντιμετωπίζω ανεπαρκέστατους διευθυντάδες και προισταμένους, καθηγητικά μίζερα κατεστημένα, εκμετάλλευση, πνευματική και ψυχική ένδεια· μου ανέδειξε την μεγάλη έλλειψη αγωγής που διέπει τους διαμένοντες σε αυτό το κομμάτι γης του πλανήτη· εμφάνισε μπροστά μου σε όλο του το μεγαλείο το Σίσυφο και την αιώνιά του μάχη. Μια μάχη χαμένη από την γέννησή της μα που η επιμονή του σε αυτή δεν δείχνει στείρα ανοησία, μα πείσμα και αφοσίωση, καθήκον...
Παρ΄όλα αυτά όμως σε πείσμα των καιρών αγαπάω αυτό που διάλεξα, τότε στη Β’ τάξη Λυκείου. Το θεωρώ σπουδαίο μέσα στην ασημαντότητά του.

Σήμερα, βρίσκομαι σε μια μικρή βιβλιοθήκη ιδιωτικού κολλεγίου να στηρίζω την ιδιωτική εκπαίδευση (καταραμένο μνημόνιο) και να απολαμβάνω αποδοχής για το ρόλο μου, την εκπαίδευση μου, την αξία μου ως επαγγελματίας.

Μπαίνω σε τμήματα και διδάσκω πληροφοριακή παιδεία και οδηγώ μια μικρή βιβλιοθήκη σε επίπεδο συλλογής, στην αύξηση της χρήσης και της επισκεψιμότητας της. Προσπαθώ όμως και να αλλάξω λίγο την εικόνα που έχουν οι φοιτούντες εδώ για τους βιβλιοθηκονόμους. Δεν είναι σπουδαίο μα ούτε λίγο νομίζω.

Φυσικά αντιμετωπίζοντας και εδώ αρκετά προβλήματα, μιας και ας μην ξεχνάμε, το κολλέγιο είναι επιχείρηση και μάλιστα επικερδής και κάπως έτσι εδώ ορίζονται τα θέματα.

Αλλά σήμερα εδώ φυσάει ένας διαφορετικός αέρας· αποδοχής και εμπιστοσύνης.

Δεν ξέρω , ίσως το νέο ξεκίνημα, ίσως η όμορφη μέρα που είχα σήμερα, με κάνει να έχω λίγο πιο αισιόδοξο βλέμμα. Ίσως πάλι, σε πείσμα, κόντρα στο (κακό μας) το καιρό να θέλω να είμαι αισιόδοξη, ενώ είμαι φύση και θέση απαισιόδοξη.
Ίσως πάλι να μεγαλώνω απλά...
Ποιός ξέρει;

Υ.Γ. Φίλε Γιώργο, θα μπορούσα να γράψω ένα ωραίο επιστημονικοφανές κείμενο σχετικά με το επάγγελμά μας, τι σπουδαίο είναι και άλλα τέτοια του μάρκετινγκ τερτίπια, αλλά νομίζω πως όλοι γνωρίζουμε τι κάνουμε και ποιοί είμαστε βαθιά μέσα μας..... Πάλι όμως, ζήτησες ένα συναισθηματικό κείμενο έτσι;