Πρόσωπο της χρονιάς: Χαμιντουλάν Νατζαφί

Υπάρχει ένα πρόσωπο πίσω από το προσωπείο που φορούσαν τόσον καιρό. Αυτό το πρόσωπο είναι ίδιο σε όλους, μοιάζουν φωτοτυπίες ο ένας του άλλου. Ο φοβισμένος υπαλληλάκος, αυτός που δεν βλέπει «γιατί πιάνεται η ψυχή του», αυτός που δεν ακούει «γιατί στεναχωριέται», αυτός που δικαιολογεί (για να μην αμφισβητείται), αυτός που δεν σκέφτεται «γιατί όλοι ίδιοι είναι», αυτός που δεν συμμετέχει «γιατί όλοι τον εαυτούλη τους κοιτάνε».

Αυτό το πρόσωπο είναι τόσο δεμένο με το προσωπείο του που κάνει ό,τι μπορεί για να κρυφτεί πίσω από εκείνο πάλι, να προφυλαχθεί. Τώρα που τα πράγματα έχουν αγριέψει.

Πριν από 2-3 χρόνια ο γιος μου σε ένα αποκριάτικο χορό που έκανε ο παιδικός σταθμός που πήγαινε, ντύθηκε «Ρομπέν των δασών», πήρε το τόξο του, φόρεσε τη μάσκα του και ξαφνικά όταν μπήκαμε μέσα κοκκάλωσε. Όλοι ήταν «ντυμένοι» και διαφορετικοί… τα μάτια του είχαν γίνει τεράστια πίσω από τη μάσκα… θεωρούσε πως όλοι τον κοιτάνε ως Ρομπέν, πως δεν είναι ο Κωνσταντίνος αλλά ο Ρομπέν. Ήταν ικανός να σταθεί άγαλμα όλες τις ώρες της γιορτής. Προσπάθησα να του εξηγήσω όμως εκείνος ήταν ανέκφραστος… η λύση ήταν μία, η αποκάλυψη: η μάνα του έβγαλε βίαια τη μάσκα και εγώ τον πήρα αμέσως αγκαλιά και βγήκαμε έξω για να κλάψει… όπως και έγινε… ηχηρώς. Αφού λοιπόν αποκαλύφθηκε και τον ηρέμησα από το κλάμα, γυρίσαμε πίσω (χωρίς μάσκα) και η γιορτή εξελίχθηκε με το προβλεπόμενο κέφι και χαμό.

Αν το προσωπείο που λέγαμε πριν, το φορέσεις από μικρός («δεν είναι για σένα αυτά», «είσαι μικρός ακόμα», «του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ» και άλλα τέτοια) κινδυνεύεις να θεωρείς σε όλη τη ζωή σου πως είσαι κάποιος άλλος, το περιτύλιγμά σου. Η αποκάλυψη τότε γίνεται πιο δύσκολή και η αντίδραση σε αυτήν πιο δύστροπη και εκρηκτική.

Το κείμενο αυτό είναι ό,τι απέμεινε από μια έκρηξη ενός προηγούμενου κειμένου, θυμωμένου με τους ανθρώπους γύρω μου που αρνούνται στις αισθήσεις τους την τροφοδότηση της σκέψης, που εκχωρούν αξιοπρέπεια, που καταναλώνουν φόβο και αφοδεύουν σιωπή. Ένοιωσα πως αυτοί είναι «το πρόσωπο της χρονιάς» που πέρασε, και τους αποτύπωσα, τους κατηγόρησα που σηματοδοτούν την καθημερινότητά μου και τότε ΜΠΟΥΜ το κείμενο εξερράγη και η σκόνη της αυτολογοκρισίας αρνήθηκε για ώρα να κατακάτσει.


Ίσως να ξέρω γιατί. Γιατί το πρόσωπο της χρονιάς είναι άλλο. Είναι ένα παιδί 15 χρόνων που εξερράγη στα σκουπίδια μας στις 28 Μαρτίου 2010, όπου αναζητούσε τα προς το ζην για την οικογένειά του: Ο Χαμιντουλάν Νατζαφί.

Η χρονιά που τελειώνει ήταν η χρονιά των σκουπιδιών μας. Σε αυτά αποκοιμήθηκε πριν από λίγο καιρό ένας άνθρωπος μέχρι που τον πολτοποίησε μαζί με τα σκουπίδια ένα απορριμματοφόρο του Δήμου Ταύρου. Σε αυτά βλέπουμε όλο και πιο συχνά συνανθρώπους μας να καταφεύγουν για να βρουν τροφή. Με αυτά μας αποχαιρετούν οι προηγούμενοι δήμαρχοι και με αυτά μας υποδέχονται οι καινούριοι.

Ένα παιδί 15 χρόνων λοιπόν στην αρχή του χρόνου θυσιάσαμε πάλι για να φουσκώσουν τα πανιά της κοινωνίας μας. Πρόσωπο της χρονιάς το προσωπείο που δεν ταιριάζει στο αλλοιωμένο από το φόβο πρόσωπό μας. Γι' αυτό η αγωνία μας θα μεγαλώνει.

Καληνύχτα Χαμιντουλάν Νατζαφί, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα...