Πριν από χρόνια μια συνάδελφος ρώτησε την προϊσταμένη της:
- Κυρία Άννα, αύριο δουλεύουμε;
- Γιατί,…. Τι είναι αύριο;
- Καλέ κυρία Άννα… αύριο… γιορτάζει το Πανεπιστήμιο…..
Ήταν 16 Νοεμβρίου και βέβαια την επομένη δεν γιόρταζε το Καποδιστριακό… Τα χρόνια πέρασαν. Προχθές την είδα στο Σύνταγμα. Είδα βέβαια πολύ κόσμο εκεί. Αυτές τις μέρες έχεις αντιληφθεί την αμηχανία μου. Οι περισσότεροι διαδικτυακοί φίλοι μου, αν δεν στηρίζουν διακριτικά τους «αγανακτισμένους» (Τσαλαπετεινός), γράφουν κείμενα γεμάτα νεανικό ενθουσιασμό (Χάππυ) ή στοχαστικό συναισθηματισμό (Silent)- για να μιλήσω εντελώς ενδεικτικά – και εγώ στέκομαι σαν τον γκρινιάρη του Muppet Show, στην άκρη και έξω να κρίνω κείμενα ή να προβλέπω καταστάσεις.
Έπρεπε λοιπόν να πάω.
Μην με χαρακτηρίσεις συντηρητικό, ρεφορμιστή, μικροαστό (πες το σιγά, μην το ακούσω), αλλά τόσα χρόνια που κατεβαίνω σε πορείες ποτέ δεν φώναξα (ακόμα και αν κατά περίπτωση το πίστευα εν μέρει): «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι», «να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή». Βυθίστηκα λοιπόν μόνος και σιωπηλός χθες στο τεράστιο αγανακτισμένο πλήθος: γυναίκες, άντρες, οικογένειες με παιδιά και μωρά στο μάρσιπο, κυρίες του κομμωτηρίου, κουρασμένους 50ηδες, ένα κοστουμαρισμένο κύριο της καθαρευούσης (μάλλον από λάθος), φρίκουλα, antiglobal τυπάκια, αναρχικούς, αντιεξουσιαστές ανταρσύες, συριζίτες, ποδηλάτες, ένα ξυλοπόδαρο, ό,τι μπορείς να φανταστείς. Υπάρχουν όντως «ορεινοί» και «πεδινοί», στα «ορεινά» οι αντικομματικοί, στην καρδιά της πλατείας οι πολιτικοποιημένοι. Οι πρώτοι πιο «εξωστρεφείς», οι δεύτεροι οργανωτικοί. Στο επάνω διάζωμα λοιπόν ξαφνικά ξεκινούσε ένα σφύριγμα και όλοι μεταλλάσσονταν, σήκωναν τα χέρια και ρυθμικά μούντζωναν τη Βουλή φωνάζοντας «κλέφτες, κλέφτες», «να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή». Αγριεύτηκα, ξαφνιάστηκα, τρόμαξα. Το Σύνταγμα αυτές τις μέρες περισσότερο από εικόνα είναι ήχος: ένα ακατάπαυστο βουητό.
Τι έγινε λοιπόν; Ξέμεινα στα μετόπισθεν της Επανάστασης, ή τα συνθήματα είναι φούσκες και βεγγαλικά; Θα ήταν εύκολη η απαξίωση, αν το πράγμα είχε ξεφουσκώσει. Ακόμη και αν το Σάββατο τα πράγματα ήταν πεσμένα λόγω του Champions League, την Κυριακή η Πλατεία ξεχείλιζε στην Αμαλίας, την Πανεπιστημίου, την Ερμού, τη Σταδίου, τη Μητροπόλεως με πυκνά ποτάμια εισόδου και εξόδου που δεν στέρευαν στιγμή μέχρι τα μεσάνυχτα. Δεν ξέρω αν μετάνιωσαν οι περισσότεροι με ό,τι κυβερνητικό υποστήριζαν και ψήφιζαν τόσα χρόνια, δεν ρώτησα βέβαια ποιους εννοούν κλέφτες, δεν θέλω να φανταστώ τι θα αντικαθιστούσε την καμένη Βουλή με το κόκκινο φωτάκι, δεν ρώτησα, αλλά δεν ξέρω αν θα μου απαντούσε κανείς. Σκέφτηκα διάφορα, δεν αγχώθηκα να σκεφτώ, ήμουν παρατηρητής, τρεις ώρες άκουγα, μύριζα, κοιτούσα, προσπαθούσα να νοιώσω τον παλμό της Πλατείας. Σκέφτηκα λοιπόν πως αυτό το πράγμα έχει χαρακτηριστικά όχλου, αλλά ο όχλος δεν προτρέπει την καταστροφή, τη διαπράττει. Ίσως να είναι μια ομαδική ψυχοθεραπεία, αλλά τα προβλήματά μας δεν είναι πρωτίστως ψυχολογικά. Επομένως η Αριστερά τι έρχεται να βρει σε αυτή την ιστορία; Να μπολιάσει με τις ιδέες της μια εν δυνάμει εξέγερση; Να συναντήσει εκεί στο δρόμο, στην πλατεία, όσους της γύρισαν την πλάτη τόσα χρόνια;
Αμήχανα ερωτήματα από αυτά που θρέφουν τους διανοητές. Τώρα δεν υπάρχει χώρος και χρόνος γι’ αυτά. Τώρα πρέπει να μπεις στο Κίνημα. Να το κατευθύνεις, να το απελευθερώσεις από τα συντηρητικά δεσμά του, να το υπηρετήσεις για να πετύχεις την ανατροπή αυτής της άθλιας κυβέρνησης και της πολιτικής της που ξεπουλάει τη χώρα και υποθηκεύει αιώνια το μέλλον της. Στην εξαιρετική «ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους: 1830-1974» του Βασίλη Ραφαηλίδη, υπάρχει μια μικρή αναφορά στον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (ΔΟΕ) που επιβλήθηκε μετά την ήττα του φαύλου πολέμου του 1897, την υποχρέωση αποζημιώσεων στην Τουρκία, την δανειοδότηση με επαχθέστατους όρους από τους «συμμάχους» μας και την οικονομική κατοχή τους που επιβλήθηκε προκειμένου να αποπληρωθεί. Λέει λοιπόν ο Ραφαηλίδης: … «Οι παλιότεροι θα θυμούνται μια κορδέλα που υπήρχε πάνω στο κουτί με τα σπίρτα που έγραφε ΔΟΕ. Αυτή η τρομερή κορδέλα – σήμα κατατεθέν της ελληνικής σοβινιστικής μωρίας, υπήρχε και μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.». Η αντιστοιχία με το ΔΝΤ είναι εύκολη, όμως η σήμανση αυτής της νέας Κατοχής είναι πολύ διακριτική: λέγεται «αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας», «αποσοβιετοποίηση της ελληνικής οικονομίας», είναι σχεδόν αόρατη. Είναι τόσο αόρατη που οι «Αγανακτισμένοι» του Συντάγματος δεν ασχολούνται με αυτή.
Λοιπόν να τελειώνουμε: αγανακτισμένοι συμπολίτες μου προτιμώ να μετατρέψω την οργή μου σε σταθερή αμφισβήτηση. Την εκδηλώνω και θα την εκδηλώνω ελπίζω πάντα. Είμαι αλληλέγγυος στον Αγώνα σας, είναι και δικός μου αγώνας και όλων μας. Είμαι αλληλέγγυος και στους εργαζόμενους της ΔΕΗ που θα δώσουν την επόμενη μάχη για να μην αποσοβιετοποιηθεί και η ενέργεια….
(Είμαι σίγουρος πως δεν έχετε ανάγκη τη γκρίνια μου- και όπως «κακοηθέστατα» πράγματι έγραψαν προχθές στην «Αυγή» ο Τσέκερης και ο Κυρίτσης: «όποιος χαλιέται με 50.000 απολίτικους στο Σύνταγμα, ας μαζέψει 50.000 πολιτικοποιημένους»)
Δεν έχω έμπνευση για σχόλιο. Είμαι κουρασμένη. Βρήκα όμως ένα νόστιμο και αντιγράφω: "ε, τι να πω τώρα... αν ήξερα ότι θα τα έγραφες εσύ αυτά τώρα, δεν θα ξενυχτούσα να γράψω και εγώ τα δικά μου :)"
ΑπάντησηΔιαγραφή(tee hee hee, που λέει και ο δύτης)
Προσωπικά δεν έχω και πολλές ελπίδες, μακάρι να πάει καλά και να βγεί κάτι απ' αυτό, μα το ζήτημα είναι τι θα έχει μείνει όταν ο κόσμος κουραστεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι έχω ένα προαίσθημα πως θα κουραστεί και πολλοί θα απογοητευτούν αν δεν γίνει αμέσως κάτι συνταρακτικό. Ο ενθουσιασμός καλός είναι μα ξεφουσκώνει γρήγορα, νομίζω όλοι μας το έχουμε ξαναδεί σε παρόμοιες ιστορίες.
Τα λέω βέβαια από την ασφάλεια της αποδημίας αυτά, εάν ήμουν εκεί πιθανώς να ενθουσιαζόμουν κι εγώ. Κι όμως απ' όταν έσκασε η ιστορία με πιάνω να κάνω την αυτοκριτική μου για το πως την αντιμετωπίζω και κάτι που είπε ένας (δεξιούλης) πριν χρόνια μου στριφογυρίζει στο κεφάλι:
"An age, first of uneasy confusion, then of cynical despair"
Καλημέρα
Γιώργο, ωραίο ποστ (δεν έχω εδώ την δυνατότητα του like ;-) )
ΑπάντησηΔιαγραφήπροφανώς και πολλοί θα κουραστούν και θα απογοητευθούν, προφανώς και πολλοί δεν έχουν καταλάβει το γιατί μας συμβαίνουν όλα αυτά, αλλά υπάρχει και η αντικειμενική διαδικασία της "απόκτησης εμπειρίας" από αυτές τις διαδικασίες. Για μένα το ιδανικό θα ήταν να σοβιετοποιηθεί η αμφισβήτηση, δηλαδή να βάλει ο κόσμος επι τάπητος την ουσία της πολιτικής που είναι το ζήτημα της εξουσίας. Ας πιστέψει ο καθένας από μας ότι η λύση δε θα έρθει από κάποιον σωτήρα, από το ίδιο πολιτικό σύστημα που αποφασίζει το ξεζούμισμα των εργαζομένων αλλά από την συλλογική μας δράση- όχι απλά ως αντίδραση αλλά ως δημιουργική οικοδόμηση κάτι εντελώς καινούργιου. Αυτό απαιτεί μεγάλο βαθμό συμμετοχής, συνειδητότητας και σε καμία περίπτωση εξουσιοδότηση σε κάποιον άλλο να το κάνει για μας. Ακόμα ίσως να απέχουμε από αυτό αλλά πιστεύω ότι προς τα εκεί πρέπει να πάμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην αρχή θύμωσα με το κείμενό σου, στο λέω εντελώς ειλικρινά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά θύμωσα και με το σχόλιο του φίλου μου του Σκωτσέζου.
Δλδ τι περιμένατε; Να πολιτικοποιηθεί και να ριζοσπαστικοποιηθεί όλος ο αυτός ο απολίτικος κόσμος με ένα μαγικό ραβδάκι; Μήπως είχατε την εντύπωση πως υπάρχουν εκατομμύρια ριζοσπαστικοποιημένοι που κρύβονταν σε λαγούμια και ξαφνικά θα έβγαιναν στην επιφάνεια με κόκκινα λάβαρα τραγουδώντας την Διεθνή;
Παιδιά, αυτοί είναι οι συμπολίτες μας: αυτοί στο Σύνταγμα. Αυτοί στις πλατείες. Δεν τους βλέπατε τόσα χρόνια, επειδή κάνατε παρέα μόνο με τους ομοϊδεάτες; Κι όμως, υπάρχει και το Κολωνάκι εκεί έξω. Και τ0ο Μπουρνάζι. Και η Γλυφάδα. Και τα ΒΠ. Και είναι ΠΟΛΥΣ αυτός ο κόσμος. Αυτός ο κόσμος που τόσα χρόνια ψηφίζει δικομματισμό. Αυτός δε θέλαμε να ξυπνήσει; Ε, ξύπνησε. Αλλά δεν ξέρουμε τι να τον κάνουμε ε; Μήπως η αμηχανία οφείλεται στο ότι μας ξεπερνά η πραγματικότητα; Και δεν εννοώ την πραγματικότητα των ξέχειλων πλατειών. Εννοώ τις επίσημες πολιτικές εξελίξεις, το ΔΝΤ, όλα αυτά μας ξεπερνάνε; Δυσκολευόμαστε να τα χωνέψουμε; Και ξαφνικά: εκατό χιλιάρικα στο Σύνταγμα, κι εμείς με ανοιχτό το στόμα.
Όπως λένε και οι Ισπανοί, τόσα χρόνια μας εγκαλούν ότι είμαστε γενιά του καναπέ. Ε, ορίστε βγήκαμε στους δρόμους και μας εγκαλούν ότι είμαστε απολίτικοι κι ότι δεν έχουμε προτάσεις.
Να τις ψάξουμε τις προτάσεις. Να τις βρούμε και να τις διαμορφώσουμε όλοι μαζί. Να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας.
Όχι άλλη γκρίνια. Να βγούμε από τη γωνιά μας και να αφήσουμε το γκρινιάρη εκεί.
Γιώργο σε καταλαβαίνω. Το σχόλιο των Τσέκερη και Κυρίτση δεν το είχα δει, το διάβασα εδώ και νομίζω είναι ότι πιο χαρακτηριστικό έχω ακούσει για τα δρώμενα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ'αρέσει πάντως που γίνεται αυτή η συζήτηση. Μ' αρέσει που υπάρχει αυτός ο προβληματισμός. Είναι μια καλή αρχή.
Δεν προλαβαίνω τώρα περισσότερα -αλλά μπράβο Γιώργο. Κάτι τέτοια σκέφτομαι κι εγώ από μακριά. Από την άλλη, κάτι καλό μπορεί να βγει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα επανέλθω, ίσως (tee hee hee)
Μην περιμένετε βέβαια σχόλια επί των σχολίων σας. Νομίζω πως κωδικοποιούν μια χαρά τις απόψεις, τις όψεις και τους προβληματισμούς όλων μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο αγαπητή Κροτ: μακρυά από μένα το πρώτο πληθυντικό, όπως και το δεύτερο.... Όσο εύκολος είναι ο καναπές των ομοϊδεατών, άλλο τόσο διαστρεβλωτικός είναι ο φακός των μέσων κοινωνικής δικτύωσης για να καταλαβαίνουμε τον κόσμο. Με "πιάνεις" φαντάζομαι... :)
[Φαντάζεσαι να συγκεντρώνονταν στη Θεσσαλονίκη ως πολιτικά αγανακτισμένοι όσοι διαδήλωσαν ως αθλητικά εξαγριωμένοι για τον υποβιβασμό του Ηρακλή;]
Βρε φίλε και εσύ τραβήχτηκες εε;Και εγω μια από τα ίδια. Με σκέψεις παρόμοιες και ενστάσεις ακόμα περισσότερες. Πάνω κάτω οτι είδες, βλέπουμε όλοι με ανάμεικτα συναισθήματα...Φυσικά εμένα με τρομάζουν και οι ένθερμοι εναγγαλιστές τέτοιων κινήσεων. Αυτό το τώρα ξυπνήσαμε δε, τι να πώ. Κταπληκτικό....Ποιός είπε οτι ξύπνησαν όλοι αυτοί;Εγω σου λέω πως οι Πάνω Πλατεία πάλι αστική δημοκρατία θα ψηφίσουν. Πάλι στα κόμματα θα στραφούν..Αυτο δε το να καεί...Να ξέραν και τι σημαίνει να καεί το μπουρδέλο η Βουλή. Να σκέπτονταν ή ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΑΝ με τι θα το αντικαθιστούσαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά τα προβάτα δεν γίνονται λύκοι...Μόνο μερικές φορές κάποια ευτυχώς απομακρύνονται από το μαντρι.
Αυτοί είναι, ναι, οι συμπολίτες μου και τους τρώω στη μάπα καθημερινά, στη δουλειά , στο μετρό, στο μπαρ, στα σόγια...
Σιγά που σε 5 μέρες θα αλλάξουν ξαφνικά και θα γίνουν πολιτικά όντα...
Η Κάτω πλατεία τώρα, οι 2000 ή 3000 της συνέλευσης χαρακτηρίζουν ως πολιτικοποιήμενους τους 10000 ή 100000;
Καταλήγω στο ότι είναι όμως μια μικρή εστία αντίστασης που θα αλλάξει πρωτα τους ίδιους και όσους καινούργιους αγγίξει. Δεν νόμιζω κατι αλλό να αναδυθεί. Μακαρι φυσικά να διαψευστώ και να μουτζώνομαι μετά....
Γιώργο, δεν κρίνω τόσο από τα social media, όσο απο αυτό που είδα εδώ (στο Βρυξελλοχώρι μου), και κυρίως στη Βαρκελώνη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είδα η αλήθεια είναι τι παίζει στην Αθήνα, απλά το εικάζω από όσα λέτε όσοι γράφετε γι'αυτό. Μπορώ να φανταστώ λιγάκι πώς είναι. Αν ήμουν εκεί, θα είχα μάλλον ξεσηκωθεί περισσότερο, δε θα λειτουργούσα σκεπτικιστικά.
Ας το αφήσουμε να δούμε πού θα πάει. Ή ακόμα καλύτερα, ας δώσουμε το παρόν κι ας προσπαθήσουμε να συνδιαμορφώσουμε, αυτό λέω μόνο.
Έλεγα πως ποτέ δεν θα αφήσουμε τον καναπέ μας, ότι θα λυώουμε πάνω του.Και τώρα σηκωθήκαμε, βγήκαμε από τα σπίτια μας. Αυτό και μόνο είναι για μένα ένα τεράστιο βήμα. Το πρώτο και το πιο αποφασιστικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι θα γίνει στη συνέχεια; Έχω υπομονή να περιμένω για να το δω. Πιο προετοιμασμένος για την απογοήτευση παρά για το αίσιο της έκβασης. Συγκρατημένα αισιόδοξος.
Μέσα όμως. Με ανοιχτά μάτια, με ανοιχτό μυαλό, αμφισβητώντας, διατυπώνοντας ερωτήματα, ψάχνοντας για απαντήσεις.
(Γιώργο όπως καταλαβαίνεις αυτό το σχόλιο θα ήταν λίγο καλύτερο αν δεν μου αποσπούσες την προσοχή με τα πειράγματά σου.)
Γιώργο ελπίζω να μου επιτρέψεις να απαντήσω στην Κροτ που την αγανακτήσαμε:
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι δεν περίμενα τίποτα απ' αυτά, μπορώ να δεχτώ τη ρετσινιά του σκεπτικιστή, αλλά αυτή του αφελή την φέρω βαρέως όταν μου την κολλάνε.
Λες
"Αυτός ο κόσμος που τόσα χρόνια ψηφίζει δικομματισμό. Αυτός δε θέλαμε να ξυπνήσει; Ε, ξύπνησε."
Και μακάρι να ξύπνησε οριστικά κι όχι μόνο για να αλλάξει πλευρό. Κι επίσης ελπίζω το ξύπνημα να μεταφραστεί σε κάτι περισσότερο από την αύξηση της ανταλλακτικής αξίας της ψήφου του όταν έρθει ο καιρός.
Επίσης κροτ μου δεν είναι η πρώτη φορά που το Σύνταγμα βλέπει εκατό χιλιάρικα. Μόνο που τότε οι αγανακτισμένοι πιθανότατα αγανακτούσανε με τους κλειστούς δρόμους και τις συγκοινωνίες που υπολειτουργούσαν.
"Ας το αφήσουμε να δούμε πού θα πάει. Ή ακόμα καλύτερα, ας δώσουμε το παρόν κι ας προσπαθήσουμε να συνδιαμορφώσουμε"
Σ' αυτό συμφωνάμε και πιστεύω πως πολλοί απ'αυτούς που βρίσκονται εκεί ήδη το κάνουνε. Ακόμα κι εκατό πολιτικοποιημένοι άνθρωποι να προκύψουν από τη διαδικασία θα έχει αξία. Απλά μην νομίζουμε κιόλας πως ξυπνήσαμε σε έναν καινούργιο κόσμο και μια αλλαγμένη κοινωνία. Μακάρι να αλλάζανε οι κοινωνίες με φάσκελα στη Βουλή.
Εγώ τη χρειαζόμουα την γκρίνια σου :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝιώθω κι εγώ ακριβώς σαν τον γέρο του Μάπερ σόου. Ήθελα να σου γράψω τόσο μεγάλο σχόλιο που μάλλον θα το κάνω ανάρτηση ;)
Αγαπημένε μου Σκωτσέζε, προφανώς και συμφωνάμε. Η διαφορά είναι πως εγώ βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, ενώ ο Βιβλιοθηκάριος κι εσύ μισοάδειο. Το ποτήρι όμως έχει δεδομένη ποσότητα νερού, όπως κι αν την ονομάσουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο αγκαθάκι που μας βάζει να "διαφωνήσουμε" είναι, θαρρώ, πως η δική μου οπτική κοιτάει αυτό που συμβαίνει σαν ίσος προς ίσον και έχει τη διάθεση να βρεθεί εκεί και να επηρρεάσει, αλλά και να επηρρεαστεί. Δε θεωρώ πως εγώ ξέρω κι αυτοί δεν ξέρουν επειδή είμαι αριστερή, ενώ αυτοί ψήφιζαν δικομματισμό (σχηματικά το λέω, έτσι;). Θέλω και να ακούσω.
Βρίσκω πως είναι ουσιαστικά δημοκρατικό το να βρίσκονται εκεί πέρα άνθρωποι που κουβεντιάζουν. Κι αυτό ακόμα είναι κάτι.
Ναι, τό Σύνταγμα είχε ξαναδεί 100 χιλιάρικα: αλλά ήταν πηγμένο στα χημικά. Εχει και αυτό τη σημασία του και είναι ένα στοιχείο που χρειάζεται να εκτιμήσουμε όλοι μας: η επιλογή που παίρνει αυτή τη στιγμή το κράτος, εμένα με προβληματίζει. Πιστεύω πως πλέον η επιλογή αυτή έχει ληφθεί συντεταγμένα (εντός ΕΕ τουλάχιστον ή έστω μεταξύ των χωρών όπου συμβαίνουν ακαμπάδας) κι όταν θα προκύψει απόφαση καταστολής (πιστεύω πως θα προκύψει) κι αυτή συντονισμένη θα είναι. Εκείνο το σημείο θα είναι κρίσιμο.
ΥΓ. Δε με αγανακτήσατε, σας συμπαθώ πολύ για να θυμώσω μαζί σας: ήταν μια στιγμή αδυναμίας αυτός ο προσωρινός θυμός. :)
Το κάνω συχνά αυτό: να ακούω τι λένε οι άλλοι σε μια παρέα. Μην νομίζετε πως δεν είμαι εδώ, επειδή δεν μιλάω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα βάλω στην κουβέντα και το κείμενο του κουπεπίου 2- που ξεκίνησε σχόλιο και έγινε ποστ:
http://koupepkia.blogspot.com/2011/05/blog-post_31.html
Είδα πρώτα το ποστ του Κουπεπκιού, μέσα από το λογαριασμό σου του twitter και μετά ήρθα εδώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή(τι έλεγες για τα social media?)
Δεν διάβασα όλα τα σχόλια, αλλά το πρώτο της Κροτ με καλύπτει (εγώ το έγραψα τώρα αυτό; μπρρρρ).
Απλά θα το έγραφα με μια φράση:
"Είσαι ξινός αριστερός".
Τα υπόλοιπα από κοντά, ευτυχώς ή δυστυχώς για μένα και κυρίως για εσάς, επιστρέφω πάνω.
(η επίσημη αριστερά -όχι ο κόσμος της- καλά θα κάνει να μείνει μακρυά από αυτό. Για να μην το κάνει σαν τα μούτρα της: ΣΚΑΤΑ)
(όπως και οι αναρχικές γκρούπες).
Κροτ ναι, στο ποτήρι είναι η κύρια διαφορά μας. Μην το βλέπεις απαραίτητα σαν ελιτισμό (όχι πως αν ψάξω δεν θα βρω και λίγον απ' αυτόν, έστω και άδηλο), αλλά εάν βλέπεις το ποτήρι μισοάδειο στεναχωριέσαι λιγότερο όταν χυθεί το νερό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχετικά με τον ως τώρα ειρηνικό χαρακτήρα της διαμαρτυρίας και μένα με παραξενεύει κάπως. Ίσως απλώς περιμένουν να ξεφουσκώσει από μόνο του. Ενδιαφέρον έχει επ'αυτού και η σεντονιάδα του zaphod (εδώ: http://aeisixtir.blogspot.com/2011/05/n.html). Το κομμάτι για το αναίμακτο της διαμαρτυρίας είναι προς το τέλος.
ΥΓ. Ναι, αλλά είναι τόσο της μόδας η λέξη που δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό. Ένα από τα θετικά της ιστορίας είναι ότι μπορεί να αλλάξουνε τα συμφραζόμενα της "αγανάκτησης" μιας και μέχρι πρότινος μόλις το άκουγα θυμόμουνα Αγ. Παντελεήμονα
Άντιδρασέξ, "αγάλι-αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι". Όντως... δυστυχώς γύρισες :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν κρατήθηκα. Λέει ο Zaphod στο κείμενο που λινκάρει ο latecomer:"Τι τα θες, η επανάσταση θέλει και μπούγιο, όχι μόνο μια πρωτοπορία."
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Γιώργο και παιδιά :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ υποκειμενική, υποκειμενικότατη αντίληψη όλων μας για τα γεγονότα προφανώς και πηγάζει από τους προσωπικούς μας στόχους, τις προσωπικές ανησυχίες, ανασφάλειες, προσδοκίες. Υπάρχουν λοιπόν δύο πλατείες Συντάγματος:
Η μία είναι η απολιτίκ με τα σουβλάκια, τα συνθήματα και τις κρεμάλες και η άλλη η πολιτικοποιημένη με τη λαϊκή συνέλευση, τον προβληματισμό, την αγωνία για το μέλλον μας.
Επίσης υπάρχει η πλατεία του Σκάϊ και η πλατεία των εναλλακτικών μέσων πληροφόρησης. Στην πρώτη πλατεία υπάρχει μια χαρούμενη ατμόσφαιρα, παιδιά που κρατούν μπαλονάκια και φοιτητές που ζωγραφίζουν καρδιές και ουράνια τόξα στα πλακάτ. Στη δεύτερη (αναφέρω ως παράδειγμα την κάμερα του press project που αναμεταδίδει τη συνέλευση) ο κόσμος λέει να αλλάξουμε όχι την κυβέρνηση αλλά το πολίτευμα, ψηφίζονται γενικές απεργίες διαρκείας, συγκροτούνται ομάδες εργασίας και επιτροπές για την καλύτερη λειτουργία του κινήματος, προωθείται μια ριζοσπαστική αντίσταση που δεν την είχε φανταστεί ούτε στα όνειρα της η κοινοβουλευτική Αριστερά.
Και υπάρχουν δύο ακόμα πλατείες: Στη μία η Αριστερά του ΝΑΙ είναι παρούσα και συνεχίζει να δίνει τον αγώνα της, όχι με πανό και συνθήματα, αλλά με πολιτικό προβληματισμό και οργάνωση τους πλήθους στις σωστές βάσεις. Στην άλλη, τη φαντασιακή η Αριστερά του ΟΧΙ είναι στον καναπέ και κρίνει αδιαλείπτως προς πάσα κατεύθυνση, σαν παιδάκι που (νομίζει ότι) δεν το παίζουν.
Φυσικά υπάρχει και το ΚΚΕ που προβοκάρει, σαμποτάρει και συνεχίζει να ζει μέσα στην αρρώστια του, μακρυά από την κοινωνία, περιμένοντας όχι να ωριμάσουν οι συνθήκες, αλλά πότε θα έρθει ο ζουρλομανδύας.
Τέλος, υπάρχει μία ακόμα πλατεία που δυστυχώς δεν έχετε την τύχη να την δείτε εσείς. Είναι η πλατεία της επαρχίας, της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, των στόχων, η πλατεία που προετοιμάζεται για τις μαύρες μέρες που έρχονται και που, αν και δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις που θα αλλάξουν συνολικά την ιστορία του τόπου, τουλάχιστον δίνει την ελπίδα ότι και αύριο θα είμαστε μαζί και δεν θα πεθάνει ο καθένας μόνος του.
Θέλω να με πιστέψετε ότι δεν κάνω κριτική σε κανένα και σε καμία. Όλοι μας προσπαθούμε να φτιάξουμε τις ζωές μας με κάθε διαθέσιμο τρόπο και όλοι έχουμε την ίδια αγωνία αν θα έχουμε δουλειά, φαγητό και αντοχές και την επόμενη μέρα. Ας διαλέξει ο καθένας την πλατεία που του ταιριάζει και ας κάνει ό,τι του επιτρέπει η συνείδηση του. Γνώμη μου είναι ότι ο χρόνος προετοιμασίας των πολιτικών ζυμώσεων από το ίντερνετ έχει τελειώσει...
silent
"Είσαι ξινός αριστερός"
ΑπάντησηΔιαγραφήχαχαχαχα, κι εγώ ήθελα να το γράψω αυτό, αλλά κρατήθηκα. Είναι στιγμές τις τελευταίες μέρες που θέλω να τη βουτήξω την αριστερά και να την αρχίσω στα χαστούκια.
Σκωτσέζε, αν θέμε να αλλάξει ο κόσμος, ας ξεκινήσουμε από μας τους ίδιους: ας αφήσουμε τις καβάτζες μας στην άκρη, ας ρισκάρουμε απογοήτευση, ας παίξουμε κι ας χάσουμε, αλλιώς τι νόημα έχει;
Ρε συ Silent, ναι υπάρχουν πολλές πλατείες, αλλά αντί ο καθένας μας να διαλέξει ποια του κάνει μήπως νμα δοκιμάζαμε να τις φέρουμε πιο κοντά;
"Τι τα θες, η επανάσταση θέλει και μπούγιο, όχι μόνο μια πρωτοπορία"
κλαπ κλαπ κλαπ, πάω να διαβάσω και τον υπόλοιπο Ζάφοδ τώρα.
κροτ μου αν θες να αρπάξεις την αριστερά στις σφαλιάρες μπες στην ουρά καλύτερα...
ΑπάντησηΔιαγραφήδιότι υπάρχουν αυτοί που θέλουν να την αρπάξουν στις σφαλιάρες επειδή (αν συμμετάσχει) θα θεωρήσουν πως πάει να καπελώσει και από την άλλη υπάρχουν αυτοί που θέλουν να την αρπάξουν στις σφαλιάρες επειδή δεν ανταποκρίνεται στο ιστορικό της καθήκον (αν δεν συμμετάσχει) :)
Όπως βλέπεις λόγοι για να αρπάξουμε την αριστερά στις σφαλιάρες πάντα θα υπάρχουν, εαν θέλουμε πολύ να την αρπάξουμε (κατά το "λύκε, που είναι το κράνος σου?").
Τώρα το αλλάζουμε πρώτα τους εαυτούς μας και κτλ κτλ είναι λίγο χίπικο για τα γούστα μου :Ρ
Και στο κάτω κάτω δεν είπα πως δεν αξίζει να προσπαθήσεις και να φας τα μούτρα σου, αλλά πως καλό είναι να ξέρεις που πατάς (για να ξέρεις μετά γιατί τα έφαγες)! Τα λοιπά είναι απλώς προγνωστικά, με τα απαισιόδοξα να έχουν το στατιστικό πλεονέκτημα
Οι μπλόγκερς απλά ερμήνευσαν τον αγανακτισμένο κόσμο, με διάφορους τρόπους˙ το ζήτημα όμως είναι να τον αλλάξουμε με νέες κοινωνικές δικτυώσεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ με Κροτ και Αντίδραση!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι με όλη την αγάπη μου (το εννοώ) ένα θα σας πω :
ΞΕΚΟΛΛΑΤΕ!!!!
Κατεβείτε στην συνέλευση, και οργανώστε συνελεύσης στις περιοχές σας. Επίσης είναι απολιτικ το αίτημα για άμεση δημοκρατία; Απο πότε; Λοιπόν η αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία πάπαλα! Εδώ γίνονται πράγματα που ούτε στα όνειρα μας (ή καλυτερα μόνον εκεί τα φανταζόμασταν) κι μας πειράζουν τα συνθήματα; Ε όχι! Μα ειλικρινά δεν το πιστεύω, να γίνεται πράξη το παίρνουμε την εξουσία στα χέρια μας (ναι οκ δεν την πήραμε ακόμα αλλά έχουμε σαφη τάση ;)) και η αριστερά να λέει μα μου σου του;;;; Άντε τώρα!!!
(νεανικός ενθουσιασμός;;; χαχα)
Πολύ ενδιαφέρον αυτό που λες Χάππυ. Ξέρεις όμως ο κόσμος γύρω σου δεν είναι έφηβοι και 30άρηδες νεοέφηβοι (σπίτι, πλατεία, σπίτι, πλατεία)με μόνη απασχόληση τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και το Κίνημα. Σέβομαι όσους μπορούν να συμμετέχουν σε αυτά με "νεανικό ενθουσιασμό" και εκτιμώ αυτό που προσφέρουν ελπίζοντας σε ένα πραγματικά δίκαιο αύριο. Άλλο αυτό, και άλλο να πρέπει να απολογηθώ για "κολλημένες αντιλήψεις" επειδή θεωρώ πως αυτό το πράγμα δεν μπορεί να φυτεύσει αλλαγές στις νοοτροπίες. Ή επειδή εμμένω να ενοχλώ λέγοντας πως ένα άθλιο, απολίτικο, φασίζων κείμενο ενός 18χρονου πιτσιρικά έβγαλε έξω όσους δεν έβγαλε καμία από τις Αριστερές τόσα χρόνια. Εμμένω γιατί ένα τέτοιο κείμενο και η ακόλουθη "ρητορική" των οργανωμένων "ορεινών" θυμίζει όσους ψήφισαν ΓΑΠ γιατί τα έλεγε ωραία.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε βρίσκουν βέβαια απόλυτα σύμφωνο όσα γράφει o latecomer και θέλω να βεβαιώσω ότι εδώ μέσα δεν κάνουμε κανένα "πόλεμο", αλλά προσπαθούμε (νομίζω) να φωτίσουμε και με το λόγο μας αυτές τις παράξενες μέρες. Όσο για τις κοινωνικές δικτυώσεις που λέει ο γρηγόρης... τι να πω ρε παιδιά θέλω να πιστεύω πως αυτό τον καιρό της φτώχειας θα δυναμώσουν οι δεσμοί(που ο νεοπλουτισμός είχε χαλαρώσει)και έτσι τα... δίκτυα θα λειτουργούν καλύτερα.
Narabuko κράτα θέση δίπλα σου για τις μούντζες καλού-κακού και για μένα.... :)
Silent πάλι τα λες καλά. Μια ερώτηση: γιατί η Αριστερά κατέβασε τις σημαίες της και έκρυψε τα πανώ της στο Σύνταγμα; Ντύθηκε απολιτίκ για να το πολιτικοποιήσει;
Μα συγγνώμη τώρα αν κάτι είναι πολιτικό ή όχι κρίνεται αν έχει σημαία και πανό; Δηλαδή πως αλλιώς θα πάρει ο λαός στα χέρια του την εξουσία αν όχι κάνοντας αυτό. Φυσικά κι έχει ατελειες. Όταν δεν θα εχει ατελειες θα εχουμε αμεση δημοκρατια :) Ή αλλη λύση είναι το υπάρχον σύστημα με κάποιες βελτιώσεις π.χ. μειωση αριθμου βουλευτων(δεν συμφωνω,λεω τι ακουγεται), αρση ασυλιας κλπ. Εχει ομως ο λαος τελικα την εξουσια σε ενα αντιπροσωπευτικο(ουτε καν εκπροσωπευτικο) συστημα; Εκτος κι αν το αριστερο ιδεωδες η εξουσια στον λαο, δεν γινεται απο τον λαο και με τον λαο, αλλα απο καπου αλλου... Ε και τι τωρα, μην μου πειτε οτι ολος αυτος ο κοσμος δεν ειναι λαος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω αν πρόκειται για αστική ή ημιαστική αγανάκτηση, μόδα, κίνημα ή επανάσταση... Ούτε ποιήμα να έγραφα. Τόσα χρόνια η πλειονότητα βρισκόταν στην υπηρεσία των πραγμάτων-κομμάτων: βόλεμα-ομηρεία-και πάλι βόλεμα. Επιτέλους κάποιοι κατάλαβαν το αδιέξοδο. Κάποιοι βγήκαν στους δρόμους, μακάρι να έβγαιναν όλοι. Ακόμα κι έτσι όμως είναι θετικό. Είναι ωραία η αντίδραση, όταν δεν είναι απλά και μόνο αντίδραση, αλλά η μόνη αντίδραση. Εύχομαι λοιπόν να είναι και υγιής. Ωστόσο, φοβάμαι... Πήγα και σήμερα στην Πλατεία κι αυτό που είδα "έναν τύπο να βγάζει λόγο" δε μου άρεσε καθόλου. Τα ίδια ξύλινα λόγια, απ' την αντίθετη. Αυτός που κατεβαίνει στο Σύνταγμα και στις υπόλοιπες πλατείες δεν έχει χρώμα, τους έχει σιχαθεί όλους, δεν περιμένει τίποτα απ' την πολιτική γιατί η τελευταία έχει αποτύχει οικτρά. Ξέρει τι θέλει: να μην είναι απλός θεατής σε ένα έργο με υποθήκη το μέλλον του. Δεν χρειάζεται λοιπόν πατρονάρισμα ούτε προγραμματικές δηλώσεις τουλάχιστον στην παρούσα φάση. Φοβάμαι ότι με όλα αυτά η κίνηση αυτή των αγανακτισμένων [προσέξτε δε χρησιμοποιώ το όρο επαναστατημένοι] θα ξεφουσκώσει... Η επανάσταση προϋποθέτει και ανάλογο συλλογικό-ιδεολογικό υπόβαθρο πράγμα το οποίο δυστυχώς δε διαθέτουμε. Μην ξεχνάτε ότι ο Έλληνας μόλις βγήκε απ' το βόλεμα και "για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαληνύχτα ή μάλλον Καλημέρα σε όλους
Εγώ ψηφίζω Latecomer, και στην επανάσταση και στον έρωτα: Και στο κάτω κάτω δεν είπα πως δεν αξίζει να προσπαθήσεις και να φας τα μούτρα σου, αλλά πως καλό είναι να ξέρεις που πατάς (για να ξέρεις μετά γιατί τα έφαγες)! :))
ΑπάντησηΔιαγραφήΒιβλιοθηκάριε,
ποιο είναι το "άθλιο, απολίτικο, φασίζων κείμενο ενός 18χρονου πιτσιρικά";; Εγώ δεν το πήρα χαμπάρι...
Το κάλεσμα στο φατσομπούκι κουπέπι
ΑπάντησηΔιαγραφήΩχ, μόλις συνειδητοποίησα ότι στο προηγούμενο σχόλιο δεν έβαλα την πρόταση του Latecomer μέσα σε εισαγωγικά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ, δεν έχω λογαριασμό στο φατσομπούκι βιβλιοθηκάριε... ;)
εγώ πάλι πιστεύω γενικά πως το άγνωστο είναι τρομαχτικό μεν, γοητευτικό δε. Και πως αν δεν αφήσουμε τις καβάτζες μας στην άκρη, ούτε να εξελιχθούμε μπορούμε, ούτε ελέυθεροι άνθρωποι είμαστε. Γενικό είναι αυτό, αλλά αφορά και το ειδικό που συζητάμε. [και προσωπικά δεν αποτελώ το καλύτερο παράδειγμα σχετικά].
ΑπάντησηΔιαγραφή"το αλλάζουμε πρώτα τους εαυτούς μας και κτλ κτλ είναι λίγο χίπικο για τα γούστα μου"
Κι όμως ισχύει. Γτ αν κρατησεις τα βαρίδια σου πηγαίνοντας σε μια καινούρια κατάσταση, απλά θα τη βουλιάξεις. Δεν το λέω με τη λογική των βιβλίων αυτοβοήθειας. Λέω πως συμμετέχοντας σε διαδικασίες και ζυμωνόμενος με άλλο κόσμο, αν έχεις τις προσλαμβάνουσές σου ανοιχτές, θα πάρεις καινούρια πράγματα που θα σε αλλάξουν αναπόφευκτα και χωρίς καν να το συνειδητοποιείς την ώρα που συμβαίνει.