Χρόνια πολλά σε μια δημοκρατία που ακόμη δεν λειτουργεί

(στο Νίκο και τη Νανά)

Έρπουν οι σκιές. Σε τοίχους και δρόμους. Ποτέ μόνες. Δειλές και φοβισμένες περιφέρονται γύρω μας, γύρω από εμάς και την υλική υπόστασή μας και προπορεύονται ή μας ακολουθούν. Αιώνια αιχμάλωτες όσων το φως αποκαλύπτει. Ύπουλες και σαρκοβόρες σκιές.

Η Δημοκρατία μας αύριο κλείνει τα 37. Κάποιοι φίλοι μου πρότειναν να της πάρω δώρο στο πάρτυ ένα καθρέφτη. Όμως δεν είμαι καλεσμένος στη γιορτή της. Ξέρω ωστόσο πώς θα βγάλω την υποχρέωση να τιμήσω τη γενέθλια μέρα της.

Από το 1974 η ελληνική δημοκρατία «αποκαθίσταται», «νικάει» ή «ηττάται», «πλήττεται» ή «κινδυνεύει», «γιορτάζει» ή «πενθεί». Ποτέ δεν συνοδεύσαμε το ουσιαστικό αυτό μέρος του λόγου και της ζωής μας με ένα ρήμα διαρκείας, ας πούμε: «λειτουργεί». Η δημοκρατία προέκυψε όταν η χούντα κουράστηκε να υπάρχει, όταν οι επαγγελματίες πατριώτες στρατιωτικοί παρέδωσαν, λίγο λειψή είναι η αλήθεια, την πατρίδα στους επαγγελματίες πατριώτες πολιτικούς, τους επαγγελματίες «αντιστασιακούς» του εξωτερικού. Τελοσπάντων…

Πέρυσι και πρόπερσι «γιόρτασα τη δημοκρατία» με απορίες που απηύθυνα στον πατέρα μου. Φέτος ο γιος μου μου έφερε τις απαντήσεις. Στο εξής αυτές θα γιορτάζω: την ελπίδα. Ήμασταν σε μια συνέλευση προ εβδομάδων. Ο κόσμος ήταν θυμωμένος και συζητούσε. Εκείνος καθόταν σε μια άκρη με κάτι χαρτιά στα χέρια και στυλό και έγραφε μάλλον σοβαρός. Τώρα που τελείωσε την πρώτη δημοτικού γράφει πάντα σοβαρός τα χαρτιά του. Σας τα δείχνω. Με λίγο καμάρι είναι η αλήθεια. Κυρίως για την ανορθογραφία του…