Lovestory

Θα μπορούσε να είναι μονάχα ένα παιχνίδι αγορασμένο πριν από χρόνια στο Ναύπλιο. Ένα τρόπαιο καλοκαιρινής ευεξίας προς επαναφόρτιση αναμνήσεων εντός του χειμώνα.. Αγνοούσα τότε και ανακάλυψα πρόσφατα ωστόσο, το βαθύτερο νόημά του: ένα μουσικό κουτί προορισμένο (ή καταδικασμένο) να παίζει αιώνια μια λυπητερή μουσική και να εκκινεί με τον κρυφό μηχανισμό τον κυκλικό και ατέρμονο χορό δυο κλόουν εραστών. Ορίζοντας απελπιστικά τις κινήσεις τους, τις θέσεις τους, ακόμη και τη στάση των χεριών ή το χαμόγελο που ζωγραφίζεται στα πρόσωπά τους, την έναρξη και το τέλος του χορού τους.

Η κόρη σου το παίρνει στα χέρια της, χαμογελάει στη μουσική, ψαύει τους κλόουν, για μια στιγμή τους χαρίζει την ελευθερία. Αφήνει στο πλάι το παιχνίδι, βαρέθηκε μάλλον, και ύστερα φεύγει για να διερευνήσει με τις γυμνές πατουσίτσες της τον κόσμο. Μαζεύεις τα κομμάτια του παιχνιδιού, το βάζεις στη θέση του. Πριν φύγεις, γυρνάς πίσω, περιστρέφεις την πεταλούδα και ξαναβάζεις το μηχανισμό σε λειτουργία. Σαν να μην κουράστηκε ποτέ ο έρωτάς τους, σαν να μην ράγισε ποτέ η ευτυχία, συνεχίζουν το ατέρμονο χορό οι κλόουν εραστές.

Τα ταρατατά ταρατατά ταρά ταρά ταρατατά ταρατατά ταρατατά…….