σημείωμα για τις Ι.Χ. ουτοπίες

Τις «ουτοπίες ιδιωτικής χρήσης» που φτιάχνει ο καθένας μας ή βρίσκει έτοιμες (από πριν καμωμένες ή από άλλους) θα μπορούσε να έχει θέμα το σημερινό σημείωμα. Δηλαδή τις εκφράσεις αυτής τη δόλιας ψυχολογικής ανάγκης να ισορροπήσουμε ανάμεσα στο μέσα και στο έξω της ύπαρξής μας, αν και είναι σαν να προσπαθείς να περπατήσεις μέσα σε ένα τοίχο κατά το μήκος του. Ανάλογα βέβαια με τον άνθρωπο, το χαρακτήρα και τις επιδιώξεις του η παράλληλη αυτή ζωή είναι απαραίτητη και ενίοτε δημιουργική. Οι ιδιωτικές αυτές ουτοπίες λειτουργούν ας πούμε σε μένα καταρχάς ως ατόφια ηδονή, ως αποστασιοποιημένη επεξεργασία εξωτερικών γεγονότων ή προβολή εσωτερικών διαδικασιών, ή τέλος ως συσσώρευση γνώσεων, πληροφοριών, αισθητικών ερεθισμάτων προκειμένου το μέσα να είναι αποτελεσματικότερο στην αντίληψη και διαχείριση των έξω.

Εξηγούμαι:

Α) Η ουτοπία του προηγούμενου Σαββατοκύριακου. Ηδονή είναι τα ντολμαδάκια της μάνας μου, η συναυλία των τριζονιών, η μυρωδιά των κυπαρισσιών και ο χρόνος που αφέθηκα ακίνητος ανάσκελα στα κρύα νερά των Ισθμίων το Σάββατο και την Κυριακή το πρωί τη μία μέρα κοιτώντας επίμονα το βαθύ μπλε απέναντί μου στον ουρανό και την άλλη το βαθύ κόκκινο του αίματός μου που κυκλοφορούσε στα κλειστά μου βλέφαρα. Επιστρέφοντας από αυτές τις ηδονές είμαι σίγουρος πως το βλέμμα μου προδίδει… «αγγελόκρουσμα»…

Β) Ο χάρτης της ουτοπίας. Μικρό παιδί σαν ήμουνα (και πήγαινα σχολείο) ζωγράφιζα χάρτες. Όχι αληθινών χωρών, αλλά άλλων του μυαλού μου, με ονόματα παράξενα, βγαλμένα από ένα γλωσσικό κώδικα επίσης «ατομικής χρήσης». Οι χώρες είχαν κόλπους βουνά, πόλεις, ποτάμια, πολέμους και συμμαχίες, ό,τι περίπου η ζωή ενός παιδιού και ενός εφήβου. Και τούτα εδώ τα κείμενα καμιά φορά εδώ μέσα θυμίζουν αυτούς τους χάρτες, αφού τα ίδια στοιχεία της ζωής ενός άντρα πια, μετασχηματίζονται σε εκφραστικό κώδικα με λέξεις και φράσεις. Οι επεξεργασίες αυτές είναι βέβαια τυχαία και αποσπασματικά καθρεπτίσματα του υποσυνείδητου στον καθρέπτη της δημιουργίας.

Γ) Η ανάγνωση – μαύρος χρυσός. Η πλέον κοινωφελής από τις ηδονές είναι για κάποιους η ανάγνωση, για κάποιους άλλους το πήδημα, για άλλους το φαγητό. Διαβάζω για να καταλάβω τον κόσμο και να γίνω πιο αποτελεσματικός στον κοινωνικό μου ρόλο, διαβάζω για να τέρψω τη σκέψη μου αλλά και για να τροφοδοτήσω τις άλλες μου ουτοπίες.

Αυτό το σημείωμα αφού δεν έχει ως θέμα τις «ουτοπίες ιδιωτικής χρήσης», έρχεται να σας προτείνει δοκιμασμένες πρακτικές προκειμένου να διευρύνετε την ευχαρίστηση της ανάγνωσης το αμέσως επόμενο διάστημα της απενοχοποιημένης ραστώνης. Επειδή είναι σημείωμα (δεν είναι δα και κανένα κάμα-σούτρα του πνεύματος) θα αναφέρει βιβλία που διάβασα τον τελευταίο χρόνο (από πέρυσι το καλοκαίρι) και τα ευχαριστήθηκα και τα προτείνω. Χωρίς πολλά-πολλά…

(η συνέχεια σε επόμενο σημείωμα- σε αυτό με έφαγε η ηδονή της ουτοπίας, που αν και κοινωφελής παραμένει πεισματικά ακοινώνητη ).