Ανοίγω ένα βιβλίο και διαβάζω μια φράση που προχωράει βαδίζοντας σε έναν δρόμο της πόλης κάποιο μακρινό απόγευμα όπως το φαντάστηκε ή το έζησε ο ποιητής. Σταματώ. Ένας τοίχος (πες τον «ανάμνηση») δεν με αφήνει να συνεχίσω:
Είμαι πιτσιρίκος (3-4 χρόνων) μαζί με άλλα παιδιά στην παραλία στο αρχαίο λιμάνι καθισμένοι σε μια κουρελού κρατάμε πετρούλες στα χέρια μας και γελάμε και περιμένουμε τους μεγάλους να ‘ρθουν με τη ξύλινη βάρκα του παππού που την έσπασε λίγα χρόνια μετά μια θύελλα και γελάμε λουσμένα στο φως και τραγουδάμε και βαθειά μέσα μου από τότε το ήξερα πως θα τη θυμάμαι πάντα αυτή τη στιγμή και χαμογελώ με νόημα στοχαστικό σε μένα που με κοιτώ 33 χρόνια μετά επιστρέφοντας τις νύχτες με τη ξύλινη βάρκα μου στα παιδικά μου χρόνια.
Αφήνω στην άκρη τις πέτρες που ξαφνικά βρήκα στα χέρια μου, κλείνω το φως, σκεπάζομαι με την πικεδένια κουβέρτα – έβγαλε κρύο, δεν βρίσκετε; Και κοιμάμαι βαθειά.
Ο τοίχος/ανάμνηση είναι ρουκέτα που σε εκτοξεύει στο ψηλά παρελθόν. Και λέω ψηλά γιατί εκεί προτιμώ να εντάσσω την παιδική ηλικία, παρά πίσω. Έχω κι εγώ μια τέτοια στιγμή στα 7 μου που ήξερα ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν θα την θυμάμαι. Και τι σύμπτωση: κι η δικιά μου ανάμνηση ήταν δίπλα στη θάλασσα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Για αυτό το ποστ δεν υπήρχε καλύτερη εικόνα από αυτή που διάλεξες.
έβγαλε κρύο κι εδώ μέσα έχει γλυκιά θαλπωρή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤσαλαπετεινέ και οι φωτογραφίες στο τελευταίο ποστ σου δεν είναι άσχετες..., αν και παράλληλα βγήκαν με τη γραφή αυτού εδώ του κείμενου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ πίνακας του Χουλιαρά (για μια ακόμη φορά ο Χουλιαράς...) παραπέμπει, εκτός από το κοινό θέμα, στην ονειρική γραφή του (κυρίως στο "Λούσια", αλλά και σε όλα τα άλλα) που ξεδιπλώνεται με τη φλύαρη παιδική παντοδυναμία της.
Soduck βγαίνουμε και μπαίνουμε μια στην οργή και μια στη θαλπωρή. Για να κρατάμε τα ίσια μας και να μην μπατάτρουμε :)
Να κρατάμε τα ίσα μας. Μήπως, πρέπει να σταματήσουμε πια να κρατάμε τα ίσα μας και να κρατιόμαστε γενικώς. Αν τα παιδιά κρατιόνταν δεν θα έμπαιναν στη βάρκα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤοίχος ή ανάχωμα στη λήθη;
ΑπάντησηΔιαγραφή[Καταπληκτικός ο Χουλιαράς, ε;]
Πωπω,ήμουν σίγουρη ότι ήταν Χουλιάρας η φωτό... Είχα διαβάσει κάποτε αυτό http://www.eleftheroudakis.gr/ViewShopProduct.aspx?Id=2873648 μόνο και μόνο επειδή είχα ερωτευτεί το εξώφυλλο! Δυστυχώς το φάγαν τα σκυλάκια μια μέρα, περιμάζεψα ευλαβικά ό,τι απεμεινε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤις πετρούλες ποτέ να μην τις πετάς κάτω... υπάρχουν πολλοι στόχοι... ;)
Nefosis αν δεν κρατάμε τα ίσια μας, στοχεύουμε λάθος. Και όπως θα έλεγε και η HappyHour θα ρίχναμε τις πετρούλες μας σε λάθος κεφάλια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓρηγόρη, μάλλον ανάχωμα. Εκπληκτικός πράγματι. Και ως ζωγράφος, και ως ποιητής και ως πεζογράφος βεβαίως. Μερικές φορές νοιώθεις διαβάζοντάς τον πως ψυθιρίζει η συνειδησή σου.
Happy σου υπόσχομαι το "Λούσια" μόλις ειδωθούμε
Η δικιά μου βάρκα ήταν το ίδιο ξύλινη.Λίγο πιό κοντά στα σπίτια μας.Στου Βίρλα.Κόκκινη και άσπρη ριγμένη ανάποδα και πάνω της απλωμένα όλα τα όνειρα και οι προβολές αυτής της γλυκιάς ηλικίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρ'όλο άλλαξαν όλα, τα βράδια των ήσυχων περίπατων στην παραλία, τώρα που έβγαλε ψύχρα ο καιρός αλλά και οι άνθρωποι,θαρρώ πως την βλέπω, θαρρώ πως με βλέπω,καθισμένη πανω της να κοιτώ τον ορίζοντα που πάντα με καλούσε σε ταξίδια.Και είναι σημαντικό να κάνουμε τον περίπλου της γης με σκέψεις σαν και αυτές.
Σ' ευχαριστώ
Ωωωω! Μιλ μερσι! (ε τότε εγω θα φέρω πετρουλες χιχιχι!!!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚράτα Μάγια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι εσύ Χάππυ: τις πετρούλες και τα μάτια σου...
Μας φτιάχνεις ατμόσφαιρα με ακροθαλασσιές και βαρκούλες και μετά, δεν μ' αφήνεις να πετάξω πετραδάκι χωρίς τεχνοοικονομική μελέτη. Δεν έχω και μια παραλία κοντά, να βγάλω το άχτι μου. Καλά σου... ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο διαβάζω ξανά και ξανά τόσες μέρες. Η μαγεία του είναι τόση που με αφήνει άφωνη.
ΑπάντησηΔιαγραφήNefosis έχεις δίκιο :) Κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια....
ΑπάντησηΔιαγραφήRenata ...