.. κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη...

Τη Δευτέρα το βράδυ στο κέντρο της Αθήνας μια διαδήλωση βάδιζε θυμωμένη. Έβρεχε καταρρακτωδώς  και φυσούσε. Με ομπρέλες μπροστά σαν ασπίδες μια διαδήλωση βάδιζε θυμωμένη. Στην οδό Σταδίου. Στο ύψος του πρώην ξενοδοχείου Esperia ένας άστεγος άνδρας κοιμόταν στο πεζοδρόμιο. Δίπλα του κατρακυλούσαν τα νερά της καταιγίδας προς την πλατεία της Ομόνοιας και μια διαδήλωση βάδιζε θυμωμένη προς την πλατεία του Συντάγματος.

Την επόμενη μέρα ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας δήλωσε  υποδεχόμενος την εθνική ομάδα πόλο γυναικών στο Προεδρικό Μέγαρο:

"Προσφέρετε μια δροσερή αύρα, τη διακεκαυμένη περίοδο που περνάμε. Είναι σημαντικό πως προβάλλετε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το όνομα της Ελλάδας στο εξωτερικό. Έχουμε χάσει τη δύναμή μας, αλλά εσείς με τις επιτυχίες σας μας κάνετε εθνικά υπερήφανους… Έχετε πέσει θύματα μιας δύσκολης περιόδου για την ελληνική κοινωνία. Αποτελείτε τη χρυσή εξαίρεση, αφού δίνοντας το εκατό τις εκατό της ψυχής σας και με πενιχρά μέσα καταφέρνετε να παραμένετε στην κορυφή του κόσμου".

Την ίδια ώρα μια άλλη διαδήλωση βάδιζε πάλι θυμωμένη στην οδό Σταδίου. Στο ύψος του πρώην ξενοδοχείου Esperia ένας άστεγος άνδρας τυλίχτηκε με το λερό μπλε πάπλωμά του και τρεκλίζοντας πέρασε ανάμεσα από τη διαδήλωση για να χαθεί στο πλήθος. Η διαδήλωση βάδιζε θυμωμένη προς την πλατεία του Συντάγματος φωνάζοντας: «εμπρός λαέ μην σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι: αντίσταση και πάλη»