Θα σου ξεκαθαρίσω κάτι: ο «βιβλιοθηκάριος» προσπαθεί να μην είναι μια βαρετή γωνιά συγκινητικών μονολόγων. Επιλέγει καμιά φορά να περιγράφει εσωτερικά τοπία, πρώτα και κύρια γιατί προσπαθεί να κρατήσει τα ίσα του, αλλά και γιατί επιχειρεί μια υπόγεια σύνδεση με τα μέσα σου. Όμως δεν ζει μονάχα στη σιωπή του «ο βιβλιοθηκάριος». Στον κόσμο αυτό που καταρρέει ζει, περισσότερο αποφασισμένος παρά αγανακτισμένος πια. Η οργή είναι τυφλή, η απόφαση όχι. Η απόφαση έχει ένα στόχο, έναν προορισμό, μια ορισμένη διαδρομή να διανύσει. Όσο πιο ξεκάθαρα γίνονται αυτά, τόσο περισσότερο με απομονώνει η ομίχλη των άλλων: μικροϋπολογισμοί και μικροσυμφέροντα, φόβοι και μικροαστική συντήρηση, εθελοτυφλία και κατάθλιψη, αντίδραση και μίσος. Οι άνθρωποι στη δουλειά, στο σχολείο, τις κοινωνικές και πολιτικές συλλογικότητες, οι φίλοι και οι συγγενείς ή βουβαίνονται αυτό τον καιρό ή κραυγάζουν. Οι περισσότεροι ξορκίζουν την οικονομική αθλιότητα, παρά τη βιώνουν. Ωστόσο ξεσπούν εκρήξεις οργής, ρατσισμός και συμπεριφορές όχλου που με τρομάζουν.
Αν δεν είναι ξεκάθαρο σ’ εσένα ποιοι ευθύνονται και πρέπει να τιμωρηθούν για όσα θα πληρώνουμε εμείς και τα παιδιά μας από ‘δω και μπρος, δεν θα στο πω εγώ. Εξάλλου δεν θέλεις να ακούσεις και δεν θέλεις να δεις. Αν θεωρείς πως η Αριστερά είναι μεγαλύτερος κίνδυνος από τους επικίνδυνους της τρόικας που μας «κυβερνούν» θα αρνηθείς να ενώσεις τις ελπίδες σου με τα εργαλεία της. Από ‘δω δεν θα επιχειρήσω να σε πείσω, όχι μόνο γιατί σε ξεβολεύει να πειστείς και δεν θέλω να χαλάσουμε τις καρδιές μας,, αλλά γιατί ξέρω πως δεν ωφελεί να σε παρασύρω πρόσκαιρα στην ανατροπή των βεβαιοτήτων σου (λες και έχω να σου τάξω νέες…). Και συνήθισες φίλε στις εκχωρήσεις, τις βεβαιότητες, τη νάιλον επιφάνεια, την αντιπροσώπευση, δεν θες να δεις πως είσαι μετανάστης της ζωής σου.
Δεν θα στραφώ τώρα εναντίον των όσων τόσα χρόνια αναβάπτιζαν την αξιοπρέπεια στον κυνισμό τους. Πάντα εναντίον τους ήμουν. Η προσωπική μου στάση ήταν ο καθρέπτης τους στη δουλειά, στην οικογένεια, στους φίλους, στις παρέες. Ακόμη κι όταν εσύ υποκρινόσουν πως δεν υπάρχουν, πως δεν τους έθρεψε το σύστημα που εσύ στηρίζεις τόσα χρόνια, εγώ τους λυπόμουν, τους ενοχλούσα που δεν ήμουν όμοιός τους. Ούτε εναντίον σου θα στραφώ που ξαφνικά θυμήθηκες να θυμώσεις, και το κάνεις τόσο άγαρμπα, όλοι σου φταίνε, όλα ξαφνικά αποκαλύφθηκαν και περιφέρεσαι ολοφυρόμενος για κλέφτες και προδότες.
Δεν θα στραφώ εναντίον σου τώρα γιατί πάντα θα είμαι απέναντί σου. Όχι τέλειος, ούτε άτρωτος. Μονάχα αξιοπρεπής.
Συνεννοηθήκαμε νομίζω…
(Καλά ντε...) :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην Αμερική του καθένας την ανακαλύπτει όποτε θέλει ή όποτε μπορεί.
Χωρίς βέβαια να ξέρω σε τι ακριβώς αναφέρεσαι (φαίνεται να είναι πολύ συγκεκριμένη η αφορμή σου), θα σου πω ότι το πιο αστείο που μου συμβαίνει από πρόπερσι, είναι που πρέπει να αντιμετωπίσω ανθρώπους -της ηλικίας μου οι περισσότεροι- που επειδή σε όλη τους τη ζωή ιδιώτευαν και πρόσφατα ανακάλυψαν τις κινητοποιήσεις, όταν πχ λέω ότι η απεργία και οι πορείες δεν είναι χρήσιμες δράσεις, μου λένε ότι ο ατομισμός μας έφερε εδώ που βρισκόμαστε και ότι πρέπει να σηκωθώ από τον καναπέ μου πριν με καταπιεί.
(Καλή φάση δεν είναι;) :)))
Όσο γενικό, τόσο στοχευμένο το κείμενο Ρίσκι. Ήμουν σίγουρος πως από σένα θα ερχόταν οπωσδήποτε το πρώτο σχόλιο. Και με "έπιασες"... βέβαια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το 'η οργή είναι τυφλή, η απόφαση όχι' λέω να το κάνω πλακάτ και να το σηκώνω προς απάντηση καθενός που ωρύεται, τάχατες για να κινητοποιήσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆξιος πρέπει, όχι τυφλο-μένος.
Αυτό το "ΟΧΙ στο τυφλο-μενος" είναι εύστοχο, ευστοχόστατο, κάνει για πλακάτ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα πάλι μου αρέσει η οπτική σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου πάει γάντι.
Και νομίζω ότι επικοινωνείτε έξοχα το συναίσθημά σας.
Γιατί έχει αποδέκτες όσους σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο.
Και δεν είναι λίγοι, πιστέψτε με...
κ.κ.
Απόφαση και όχι αγανάκτηση. Ακριβώς έτσι (τώρα αν κάποιοι βολεύονται με το να μείνουν στην αγανάκτηση αυτό είναι άλλο θέμα).
ΑπάντησηΔιαγραφήNομίζω ξέρω πού απευθύνεις το σημερινό κείμενο. Οι κοινοί γνωστοί μας κυκλοφορούν κλωνοποιημένοι. Και βαρετοί και επικίνδυνοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργο, ο χρόνος και η ζωή κρίνουν και στάσεις και ιδέες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Riski το είπε πολύ ωραία και για την Αμερική.
Να μη ξεχνάμε τα καλοχτισμένα κείμενα, σχόλια και κριτικές που γεννιούνται, όταν στο διάλλειμα από τη σταθερή και μόνιμη δουλειά μπροστά στο παράθυρο με μια κούπα ζεστό καφέ και κουλουράκι ολικής άλεσης, ο άνεργος που γυρνά από τον ΟΑΕΔ και αυτός που ψάχνει στους κάδους για αποφάγια, κλπ. κλπ. αποτελούν ευκαιρία για μια κριτική στον καπιταλισμό, στο γιατί δε ξεσηκώνεται ο κόσμος, κλπ, κλπ....
Ε, δεν τη θέλω και αυτή τη βολική αριστερά, που γεννιέται και ζει μόνο στα πληκτρολόγια.
(Κάπου θα 'θελα να έγραφα τα ίδια περίπου, αλλά και 'συ που τά πες, είναι το ίδιο για μένα.)
Τα σέβη μας
ΑπάντησηΔιαγραφή@ κ.κ.: με τρομάζει ο πληθυντικός σας - πάντως πραγματικά χαίρομαι όταν βρίσκουν αποδέκτες αυτά που γράφω...
ΑπάντησηΔιαγραφή@χαμένο επεισόδιο: στην ίδια σειρά είναι, αλλά άλλο επεισόδιο ίσως το προηγούμενο (tee hee hee που θα έλεγαν Τσαλαπετεινός, Δύτης των Νιπτήρων και Σάιλεντ και Ρενάτα...
@nefosis: Κοινό είδος, πράγματι.. κοινότατο...
@ γρηγόρης: "Ε, δεν τη θέλω και αυτή τη βολική αριστερά, που γεννιέται και ζει μόνο στα πληκτρολόγια.". Εγώ τώρα τι να πω; Αχ βρε Γρηγόρη.
@e-scriptorum: τα χαιρετίσματά μου και την εκτίμησή μου. Καλή δύναμη, ε;
Εσύ να συνεχίσεις να γράφεις, όπως νοιώθεις και γιαυτά που νοιώθεις!
ΑπάντησηΔιαγραφή