Wisława Szymborska (1923-2012), ή αυτοί που ποιμένουν τους ιππόκαμπους

Την Τετάρτη πέθανε μια σημαντική ποιήτρια. Κόβω ένα κομμάτι ποίημα («η χαρά της γραφής»), από τα πολλά που έγραψε*, για να μνημονεύσω στη γλώσσα μου όσα η ψυχή της κατέθεσε στην «παγωμένη Πολωνία»: 

«…

Σε μια σταγόνα μελάνι χωράει μια μεγάλη εφεδρεία

από κυνηγούς που μισοκλείνουν το μάτι

για να βρουν το στόχο τους,

έτοιμοι κάθε στιγμή να χιμήξουν στην απόκρημνη πένα,

να περικυκλώσουν την ελαφίνα και να ετοιμαστούν να πυροβολήσουν.

Ξεχνάνε όλοι ότι εδώ δεν υπάρχει ζωή.

Άλλοι νόμοι, το μαύρο πάνω στο άσπρο, επικρατούν.

Το ανοιγοκλείσιμο του ματιού θα διαρκέσει

όσο επιθυμώ,

όσο θα συναινέσω να το διασπάσω σε μικρές αιωνιότητες

γεμάτες από σφαίρες που τις σταμάτησα καθώς πετούσαν.

Για πάντα, αν το προστάξω, δεν θα συμβεί τίποτα εδώ.

Κόντρα στη θέλησή μου ούτε φύλλο θα πέσει,

ούτε χορταράκι απ' το γρασίδι θα λυγίσει

κάτω από μια οπλής την τελεία και παύλα.

…

Υπάρχει, λοιπόν, ένας τέτοιος κόσμος

όπου κυριαρχώ πάνω του αποκλειστικά και απόλυτα;

Ένας χρόνος που τον δεσμεύω με αλυσίδες από σημεία;

Μια ύπαρξη που διαιωνίζεται κατά διαταγήν μου;

Η χαρά της γραφής.

Η δύναμη να διασώζεις.

H εκδίκηση από ένα θνητό χέρι»

Η Πολωνία ευτύχησε να έχει εξαιρετικούς ποιητές.  Η Βισουάβα Σιμπόρσκα στο ποίημά της «Λεξιλόγιο» γράφει πως «οι ποιητές του λαού μου γράφουν όλα τα κείμενά τους με γάντια. Δεν σκοπεύω να υπαινιχθώ ότι δεν τα βγάζουν ποτέ απ’ την παλάμη τους, το κάνουν, πράγματι, όταν το φεγγάρι είναι αρκετά θερμό. Στις ποιητικές στροφές που συνθέτουν από τραχύ, επίμονο βήχα, γιατί μόνο τέτοιες στροφές μπορούν να καταπνίξουν το αδιάκοπο βουητό απ’ τις ανεμοθύελλες, δοξολογούν τους απλούς βίους αυτών που ποιμένουν τους ιππόκαμπους…».

*Τα ποιήματα είναι από τη συλλογή: Μια ποιητική διαδρομή/Βισουάβα Σιμπόρσκα – μετ. Βασίλης Καραβίτης.  Αθήνα: Σοκόλης, 2003