Οι άνθρωποι οι παλιοί ξεκλειδώνουν καμιά φορά τη ζωή μας με μια λέξη ή μια κίνηση. Μοιάζει λίγο με αιφνίδιο μνημόσυνο να επαναλαμβάνεις μια πράξη τους τυχαία μια χειμωνιάτικη μέρα που χνουδάκια χιονιού σκορπάνε γύρω σαν κάποιος να παίζει ένα βουβό μαξιλαροπόλεμο με τα σύννεφα. Και εσύ κάθεσαι στο γραφείο σου, το φλιτζάνι σου ζεσταίνει τα χέρια και σκύβεις, ανοίγεις το συρτάρι και βγάζεις το κονιάκ και ρίχνεις μερικές γουλιές στον καφέ σου. Σκορπάει η μυρωδιά του γύρω και μέσα σου αναδεύονται οι μνήμες: ο γεροκολασμένος το έλεγε «χεσαμόλι».
Οι άνθρωποι οι παλιοί καμιά φορά έρχονται στη ζωή μας, κάθονται δίπλα μας και μας ζητούν να βάλουμε λίγο χεσαμόλι στον καφέ τους και γελούν και μας πειράζουν. Κι ύστερα επιστρέφουν στους παλιούς και σε όσους ήρθαν μετά, και τους λένε πως είδαν το Γιώργο σήμερα, του Κωστούρου, και την Κατερίνα της Νότας, είναι καλά, έχουν παιδιά πια, και μια χειμωνιάτικη μέρα που χνουδάκια χιονιού σκορπούσαν γύρω σαν κάποιος να έπαιζε ένα βουβό μαξιλαροπόλεμο με τα σύννεφα, τους θυμήθηκαν…
*****
Αφιερωμένο
Στον Τσαλαπετεινό (ξέρει αυτός)
Και στην Κατερίνα (και αυτή ξέρει)
Ωραίο το κείμενο, αν και λίγο μελαγχολικό. Είναι άραγε δική σου ιστορία φανταστική, ή βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, σε ανθρώπους που υπάρχουν π.χ. ο Κωστούρος και κάποια Κατερίνα της Νότας. Εχω συγγενείς με αυτά τα ονόματα στην Αργολίδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήA, θέλω κι εγώ αφιέρωση που υπέστην όλο το μαξιλαροπόλεμο και ξεπουπουλιάστηκα, αλλά να στρώσω μια άσπρη μέρα δεν κατάφερα. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είσαι απλώς καλός φίλος κι αγαπημένος που κάνει όλα τα χατίρια, είσαι γρήγορος κι αποτελεσματικός!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή οι παλιές λέξεις πρέπει να βγαίνουν στην επιφάνεια, σου αφήνω μια από τα μέρη μας: σινιάκι.
(Καθώς δεν είμαι το ίδιο αποτελεσματικός η ερμηνεία, αύριο)
Σε ευχαριστώ Γιώργο!
Πάω στοίχημα πως o Τσαλαπετεινός δεν περίμενε να ενδώσεις στην απαίτησή του. :P
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν να πήραν μυρωδιά από κονιάκ και τα σύννεφα έξω από το παράθυρο μου φάνηκε. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΡενάτα έπιασα στον αέρα την καλή του διάθεση (θες το χιόνι, θες το κονιάκ, θες και τα δύο..) ήμουν σίγουρος ότι θα ενέδιδε, απλώς δεν περίμενα ότι θα το έκανε αμέσως!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα σας. Η ιστορία βγήκε στην επιφάνεια εξαιτίας του Τσαλαπετεινού (που ζήτησε ποστ με τέτοιο τίτλο)και της Κατερίνας Ξ. (που είναι ξαδέρφη μου)σε ένα διάλογό μας στο facebook. Το "χεσαμόλι" το έλεγε κυρίως ένας άλλος Κορίνθιος, ο Μπαρμπα-Γιάννης ο Καψαλός. Ο παππούς της Κατερίνας συχνά επαναλάμβανε τη λέξη με πονηρό χαμόγελο. Στα παιδικά μου αυτιά ηχούσε ιδιαίτερα.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Μαρίνα: Για την αλήθεια απάντησα: ακόμη και το κονιάκ που ήπια χθες αληθινό ήταν :). Εγώ συγγενείς με αυτά τα ονόματα έχω στην Κόρινθο, δίπλα δηλαδή στους δικούς σου...
nefosis: Οσονούπω, οσονούπω... Εσύ δεν έχεις δηλαδή καμιά λέξη να μας πεις;
@Τσαλαπετεινός: Άντε θα περιμένω... τη "στείλαμε" την Κατερίνα, ψαχνότανε, ποιος είναι αυτός που ξέρει το "χεσαμόλι"... :)
@Renata: Εσύ δεν έχεις καμιά λέξη να μας πεις; Έλα.... έλα.... πόσο πια θέλεις να σε καλοπιάσω;
@Χαμένο επεισόδιο: ένα πράγμα σου λέω: το τελευταίο ποστ σου το διάβασα χθες στη δουλειά. Τις συγκίνησες όλες μπαγάσα. Για το κονιάκ θα τα πούμε σύντομα από κοντά :). Εσύ δεν έχεις καμιά λέξη να μας πεις την ιστορία της;
@Τσαλαπετεινός: το κονιάκ Τσαλαπετειν΄΄ε, το κονιάκ κάνει θαύματα....
Λιγο μελαχχολικη αλλα πανεμορφη η ιστοριουλα σου! Την καλησπερα μου και χαιρομαι που σε ξαναβρηκα, αγαπητε Βιβλιοθηκαριε
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://xeimwniatikhliakada.wordpress.com
Καλώς ήρθες λιακάδα. Κοίτα να μείνεις όμως γιατί μας έχουν φάει οι... νεφώσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφή