Ανοιξιάτικη Παρασκευή, οικογενειακή έξοδος σε ένα κουτούκι της γειτονιάς, στον «Σπυραντώνη». Το μεσημέρι, μαγερειό, το βράδυ, ταβέρνα. Σερβίρει και σαλιγκάρια στιφάδο. Πριν από χρόνια εκεί ένα πληγωμένο κορίτσι μου πρόσφερε όλα τα τριαντάφυλλα ενός τσιγγάνου λουλουδά κι ένα χαστούκι. Τέλος πάντων…
Μια ανοιξιάτικη Παρασκευή σε οικογενειακή έξοδο στο «Σπυραντώνη». Παραγγέλλουμε παϊδάκια. Αδημονούν τα μικρά. Στο βάθος μια παρέα με όργανα τρώει κεφάτα: δυο μπουζούκια, ένα βιολί, ένα ακορντεόν και μια κιθάρα. Δίπλα μας μια γυναίκα όμορφη τρώει μονάχη της. Σηκώνει το ποτήρι με λευκό κρασί. Πίνει μια γουλιά και το βλέμμα της για λίγο αναβοσβήνει. Τέλος πάντων…
Σαν μηχανάκι που δυσκολεύεται να πάρει μπρος μοιάζει αυτό το κείμενο. Γυρίζω το κλειδί μια βδομάδα τώρα και δεν ξεκινάει το αναθεματισμένο.
Ανοιξιάτικη Παρασκευή στον «Σπυραντώνη». Κάποια στιγμή ξεκινάνε να παίζουν τα όργανα. Παλιά λαϊκά και ρεμπέτικα. Σκορπάω σιγά-σιγά. Η μικρή ξεκινάει τα τσαλιμάκια της και το βλέμμα της κεντημένο με το πιο παιχνιδιάρικο χαμόγελο ψάχνει την ενθάρρυνσή μου και την αρπάζει ανενόχλητα. Φέρνει βόλτες. Βόλτες φέρνουν και τα βλέμματα γύρω μου. Χαμογελούν. Βόλτες φέρνει κι η ψυχή μου. Και τότε αρχίζει. Ο καϊκτσής. Και όλα χορεύουν. Τα χρόνια και τα χαμόγελα και τα τριαντάφυλλα και το ποτήρι με το λευκό κρασί και τα μπουζούκια και η κοπέλα στο ταμείο κι ο θάνατος και η άνοιξη και τα γκαρσόνια. Και η Γκιουζέλ Χανούμ. Και εγώ λαμνοκοπώ στα μέσα μου κι αργά-αργά αφήνω πίσω μου όλα του κόσμου ετούτου. Το τραγούδι τελειώνει. Η κόρη μου στην αγκαλιά μου ζουζουνίζει. Πληρώνουμε κι αποχωρούμε με μια καληνύχτα. Σκέφτομαι πως πάντα αυτό ήμασταν: ένα τραγούδι.
Τον «Σπυραντώνη» τον έφτιαξαν πριν από δεκαετίες ο Σπύρος κι ο Αντώνης. Ο ένας ήταν σχεδόν κουφός. Ποτέ δεν μπόρεσα να μάθω ποιος απ’ τους δύο. Πήγαινες και όλοι φωνάζαν εκεί μέσα για να ακούει ο κουφός. Ακόμη κι οι πελάτες. Ο κουφός πέθανε πριν από λίγα χρόνια. Όμως ακόμη όλοι φωνάζουν εκεί μέσα καμιά φορά. Ακόμη κι οι πελάτες. Για να ακούει ο κουφός που ποτέ δεν έμαθα ποιος είναι.
Το διάβασα και χαμογέλασα λίγο με τη όμορφη εικόνα σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν πιάνει κανείς το τραγούδι, λυτρώνεσαι. Το ζόρι είναι πως δε βγαίνει πάντα
Δεν είμαστε φίλε μου ένα τραγούδι. Είμαστε πολλά τραγούδια μαζί. Τόσα, που αν αρχίσουμε να τα τραγουδάμε τελειωμό δε θα χουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι η μικρή σου που ζουζουνίζει, δεν είναι παρά η τσοκ γκιουζέλ κοκόνα...
(Δύτη, σε παρακαλώ όταν περάσεις αυτό το τσοκ γκιουζέλ,γράψε το στα τούρκικα.)
Και τα σαλιγκάρια και τα τραγούδια και τα τσαλιμάκια κι οι στροφές. Για κρασί δεν μίλησες, μα μεθυστικό ήταν το κείμενο. Εκτός κι αν η νοσταλγία είναι αλκουλούχα :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΒλέπω η μικρή να 'χει συλλάβει νωρίς το νόημα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα τέτοια να έχετε και να χαίρεστε, Γιώργο!
γρηγόρης στ.
Πολύ παράξενη φράση πάντως αυτό το "Τέλος πάντων.."
ΑπάντησηΔιαγραφήσπανίως εννοεί αυτό που λέει.
Τέλος πάντων..
έχω να κάνω ένα άσχετο ερώτημα,
αυτή η ταβέρνα του Σπύρου-Αντώνη μήπως βρίσκεται στην οδό Γαβριηλίδου στα Άνω Πατήσια?
Καλημέρα σας.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Renata: έχω σκεφτεί μια πασχαλινή σύνθεση για να πάμε εκεί. Θα ενημερωθείς οσονούπω. Σ' εμένα πάντα πιάνει το τραγούδι. Πάντα. Από μικρός που ήμουν :)
@Τσαλαπετεινός: Άσε ο Δύτης έχει περιορίσει τις ιστολογικές του διαδρομές. Τα κουπέπκια σώζουν την κατάσταση της τουρκοφωνίας εδώ μέσα :). Πάντως ο "καϊκτσής" μαζί με το "δρόμοι παλιοί" είναι δύο από τα τραγούδια που θα έσωζα αν έπρεπε να σώσω κάποια ελάχιστα πράγματα του πολιτισμού μας.
@nefosis: Εθιστική ίσως: η νοσταλγία. Αλκοολούχα δεν νομίζω :). Πιο συχνά μεθάω σύννεφό μου με άλλα πράγματα παρά με το κρασί. Χούι μου...
@γρηγόρης στ.: όσο κι αν το παλεύουν κι ο γιος μου και η κόρη μου Γρηγόρη (να μου θυμίσουν το νόημα), είμαι πια ένας αδιόρθωτα ενήλικος άντρας :)
@Dina Vitzileou: Αφερέγγυα φράση Ντίνα, δεν είναι να της έχεις εμπιστοσύνη. Στην ουσία ψάχνει να βρει αφορμή για να φλυαρίσει για τα δικά της.
Απάντηση (στο ερώτημα):ΝΑΙ!!! (Καλά, αφού είπα για τα σαλιγκάρια έπρεπε να μην έχεις πια αμφιβολία!)
Απίστευτο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝόμιζα ότι αυτή η ταβέρνα δεν θα υπήρχε πιά..
Όλη την δεκαετία του ΄80 έμενα σχεδόν δίπλα (ένα παλιό παγοποιείο μας χώριζε) και φυσικά ήταν το στέκι μας.
Θα πάω να αποτίσω φόρο τιμής..
Ενημέρωσέ με επ' αυτού :) Λες να βρεθούμε στα Πατήσια πρώτα αντί για τα Πούληθρα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργο αυτό το τριήμερο θα βρίσκομαι στην Αθήνα.Στείλε μου στο μειλ που θα βρεις στο μπλογκ μου το τηλέφωνό σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήletwΛες?
Τι ιστορίες που προκύπτουν από ένα blog (πόσο μάλλον από δύο...)
ΑπάντησηΔιαγραφή@Dina Vitzileou: Λέω!!!!
ψάχνω στο ίντερνετ για να βρω τη διεύθυνση του σπυραντώνη και με βγάζει εδώ! κύκλους κάνουμε. καμιά φορά και σπείρες..
ΑπάντησηΔιαγραφή