Κάτι ορισμοί των ημερών

Χωρίς ακόμη να έχω καταλήξει αν η ιδεολογική πίστη είναι εργαλείο ή καταφυγή. Αν αποτελεσματικότερος στη μάχη με το άδικο είσαι αν γαλουχήθηκες στη στράτευση ή αν οι εμπειρίες και η ανάγκη για επιβίωση σε έφτιαξαν αντάρτη. Αν είναι ώριμες οι αντικειμενικές συνθήκες και ο υποκειμενικός παράγοντας. Αν είναι κατάλληλες οι αντικειμενικές συνθήκες και ώριμος ο υποκειμενικός παράγοντας. Αν η μόνη μας στάση είναι η αντίσταση και η μόνη μας θέση η κριτική.

Αν αρκούν όλα αυτά. Αν πρέπει να αναθέτουμε σε μια πρωτοπορία την καθοδήγηση της οργής μας, αν πρέπει να περιμένουμε πρωτοπορία να γίνουν οι πολλοί, αν προλαβαίνουμε να δουλέψαμε για την ισχυροποίηση και διεύρυνση της επαναστατικής πρωτοπορίας που θα αντικαταστήσει το άδικο. Αν ανατρέποντας το άδικο, παίρνει αυτόματα το δίκαιο τη θέση του.

Χωρίς να είμαι σίγουρος αν χρειαζόμαστε διανοούμενους ή χειρώνακτες για να φτιάξουμε τον κόσμο. Αν ο κομμουνισμός είναι μια ηθική στάση ή μια οικονομική θεωρία. Θα τολμούσα να πω πως είμαι αριστερός; Αρκεί να επικαλούμαι το Μαρξ στην ερμηνεία του κόσμου;

Κουβαλώντας τις αμφιβολίες μου, που ολοένα αυξάνονται και βαραίνουν μεγαλώνοντας, αρκεί νομίζω να πω πως είμαι διαθέσιμος στη μάχη με το άδικο. Γιατί αν ένας αδικείται, αδικούμαι κι εγώ.

Αριστερός είναι υπό αυτή την έννοια όποιος αδικείται όταν αδικείται ο διπλανός του κι όποιος μάχεται το άδικο ακόμη και μόνος.