Μια «ιστοΐα» για το ξύρισμα (δράμα εις πράξιν μία)

Καλοκαιρινό μεσημέρι Σαββάτου. Μια φλύαρη μικρή στις αρχές των γλωσσικών της κατακτήσεων ζητάει επίμονα από τον μπαμπά την αφήγηση μιας ακόμη (έκτης ή έβδομης) ιστορίας. Η μαμά σιδερώνει στο χωλ.

Μικρή: Άλλη μια ιστοΐα μπαμπά. Καλαταία....

Μπαμπάς: Τελευταία όμως, εντάξει; Λοιπόοοον...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό κοριτσάκι που ζήτησε από τον μπαμπά του να της πει μια ακόμη ιστορία. Ο μπαμπάς κοίταξε μέσα στο κεφάλι του και δεν βρήκε ούτε μία. Άνοιξε τη ντουλάπα, σήκωσε τα μαξιλάρια, έψαξε στην κατσαρόλα, αλλά τίποτα, είχαν όλες τελειώσει. Ο μπαμπάς έσκυψε το κεφάλι και καθόταν στενοχωρημένος που δεν είχε άλλες ιστορίες. Το κοριτσάκι είδε που ήταν στενοχωρημένος, έσκυψε, του έδωσε ένα φιλάκι και του είπε: « μην στεναχωριέσαι μπαμπά». Και τότε φύτρωσε στο μάγουλο του μπαμπά μια μικρή ιστοριούλα: η ιστορία του φιλιού

Μικρή: Και μετά;

Μαμά: Και μετά ο μπαμπάς την ξύρισε.

Μπαμπάς: ………

Μικρή: Μπαμπά α μου πει μια ιστοΐα τώα;