Ήταν αρχές της δεκαετίας του ’50 σε μια γειτονιά της Αθήνας.
Δυο φίλοι, ο Γιώργος και ο Δημήτρης, 7-8 χρόνων, παίζουν «ολυμπιακούς αγώνες»
με ένα τσούρμο πιτσιρίκια στο δρόμο. Ξαφνικά τη βλέπουν. Είναι ένα κορίτσι
στην ηλικία τους. Κάθεται σε κάτι σκαλοπάτια και τους κοιτάει. Είναι καινούρια
στη γειτονιά, και εκείνοι θαμπώνονται κι ευθύς την ερωτεύονται. Κι αρχίζουν σαν
τα κοκκόρια να κορδώνονται μπροστά της. Κι ο καιρός περνάει και ο ανταγωνισμός
φυτρώνει ανάμεσα στους δύο φίλους, που κάθε μέρα ο ένας ενημερώνει τον άλλο πως
«χθες που πήγα βόλτα με την Ευτυχία…» και πως «με την Ευτυχία χθες λέγαμε…».
Εκείνη τους κάνει δώρα συχνά: γκαζές, σβούρες και καραμέλες. Και στους
δύο. Μια μέρα ο Δημήτρης λέει στο Γιώργο
πως πέρασε μια ολόκληρη νύχτα με την Ευτυχία. Στις επίμονες ερωτήσεις του φίλου
του, ο Δημήτρης απαντάει πως πέθανε η γιαγιά της και πως εκείνος της έκανε
παρέα όλο το βράδυ που την είχανε στο σπίτι.
Κύλησε ο καιρός, τα παιδιά έγιναν άντρες. Ένα βράδυ ο
Γιώργος πήγε σινεμά. Η ταινία που θα έβλεπε λεγόταν «Γυμνοί στο δρόμο». Σε ένα
πλάνο την είδε. Την Ευτυχία. Την Ευτυχία τους στο πανί. Είχε ένα μικρό ρόλο. Έλεγε
και δυο κουβέντες. Ήταν όμως εκείνη, ο παιδικός έρωτάς τους.
Τα χρόνια πέρασαν κατά πως γίνεται συνήθως. Ο Γιώργος και ο
Δημήτρης έμειναν πάντα φίλοι. Ο Δημήτρης πέθανε στα 45 του, τέλη της δεκαετίας
του ’80. Ο Γιώργος την ιστορία αυτή μου την είπε προχθές. Κι εγώ την έγραψα
εδώ. Να μείνει κάπως…
Είχα κι εγώ με τους δυο καλοκαιρινούς μου φίλους μια αντίστοιχη ιστορία με μια Λούλα. Το πρώτο καλοκαίρι τα έφτιαξε μαζί μου και κάναμε βόλτες χέρι χέρι. Το επόμενο καλοκαίρι τα έφτιαξε με το φίλο μας το Γιάννη που την φίλησε κιόλας μέσα σε μια βάρκα. Το τρίτο καλοκαίρι όχι μόνο τα έφτιαξε με τον τρίτο μας φίλο τον Παύλο αλλά έκαναν και σεξ. Ήταν μεγάλο το πλήγμα :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήε, και τι περιμένεις να μας την αφηγηθείς στο blog σου ρε φίλε; Άντε... παίρνω ποπ κορν και έρχομαι!
ΑπάντησηΔιαγραφή"Και που λες, Ευτυχία, ευτυχία δε βρήκαμε.."
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό σκέφτηκα
χμμ να μείνει κάπως...
ΑπάντησηΔιαγραφήνα χαραχτεί κάπου... κάπως....
@Σταυρούλα- τη βρήκανε νομίζω. Και μάλιστα στην πιο σημαντική ηλικία. Γι' αυτό και 60 χρόνια μετά τη θυμάται ο ένας τους...
ΑπάντησηΔιαγραφή@meril: πάντως αυτές οι μικρές ιστορίες της ζωής είναι μερικές φορές καλύτερες και από τις φανταστικές. Κατά τη γνώμη μου, πάντα...
Συμφωνώ εντελώς με τη γνώμη σου :)
ΑπάντησηΔιαγραφή