Στη Μιμί

[Αναδημοσίευση από το άρθρο του "Βιβλιοθηκάριου" στην "Αυγή", Κυριακή  13/ 1/2013

 Ούτε 1, ούτε 2, ούτε 3. 21 βιβλία του έχω εντοπίσει με τυπωμένη στις πρώτες σελίδες τους την αφιέρωση: «στη Μιμί». Μπορεί να είναι και άλλα, πάντως όπως και να είναι, ο Βασίλης Βασιλικός έχει αφιερώσει σχεδόν όλα τα βιβλία του σε μία γυναίκα, στη γυναίκα του, στην πρώτη του γυναίκα. Δεν ξέρω τι άλλο, πέραν του προφανούς, εξυπηρετεί μια τέτοια εμμονή, όμως η ανάγκη αυτή ξεφεύγει συχνά, σαν μια φευγαλέα και βιαστική σκιά, από την προσοχή του αναγνώστη.

Σε 13 ανθρώπους αφιερώνει τη «γη του διαμαντιού» ο Νάνος Βαλαωρίτης το 2006,  στη «Σόνια και το Ολγάκι» ο Μήτσος Αλαξανδρόπουλος τη μυθιστορηματική βιογραφία του Τσέχωφ το 1981, η Σόνια Ιλίνσκαγια αφιερώνει στο Μήτσο της τη «μοίρα μιας γενιάς» (μελέτη της μεταπολεμικής πολιτικής ποίησης), χρόνια μετά η κόρη τους Όλγα Αλεξανδροπούλου αφιερώνει το βιβλίο της  «ο Διονύσιος Ιβηρίτης και το έργο του  Ιστορία της Ρωσίας» στους γονείς της.  «Σ’ όσους πέρασαν μέσα απ’ το στήθος μου – σαν το νερό μέσα απ’ το μύλο» αφιερώνει τη «Νυχτοφιλία ο ποιητής Ορέστης Αλεξάκης, «στους ναυτικούς που θαλασσοπνίγονται» ο Αντώνης Κακαράς το «Off Shore αγάπη μου», στα σκυλιά του Στόρμη, Ευτοπία και Γραίγο ο Χρόνης Μίσιος αφιερώνει τα «κεραμίδια στάζουν». Στη γυναίκα του, στα παιδιά, τις νύφες και τους γαμπρούς και στα εγγόνια του αφιερώνει το βιβλίο του «μερικές εννοιολογικές και φιλοσοφικές απόψεις» ο Μιχάλης Τζανακάκης, «εις όσους ειργάσθησαν και δεν αντημείφθησαν» ο Παναγιώτης Φαρμακόπουλος την «Τυχολογία» του, στο «Μιμίκο που η αγάπη του με συντροφεύει» η Μαρίνα Πετρονώτη αφιερώνει μία έρευνά της στο ΕΚΚΕ για την επαγγελματική κινητικότητα. Ο Γιώργος Βλαχοδημητράκος αφιερώνει μια φιλοσοφική του εργασία στο γιο του και τον καλεί «να εφαρμόσει ό,τι γράφω».

Μαρίες, Νικηφόροι, τσοπάνηδες, υπουργεία, βασιλείς, Κ., Μ. σύζυγοι, ερωμένες, ανίψια, θείοι, παιδιά, εγγόνια, γονείς – κυρίως γονείς, κυρίως μητέρες, μοναχοί, Παναγίες, δάσκαλοι, επώνυμα πρόσωπα, ήρωες και παληκάρια, γιαγιάδες, ιδρύματα και χιλιάδες πρόσωπα παρελαύνουν στις πρώτες σελίδες των βιβλίων που πιάνουμε στα χέρια μας. Είναι κατά κάποιο τρόπο οι υπεύθυνοι για όσα διαβάσαμε, όσοι συντρόφευσαν ή καθόρισαν τους συγγραφείς, όσοι ανέχτηκαν την έμμονη υπηρεσία τους στη γραφή. Είναι οι έντυπες αφιερώσεις στα βιβλία. Αφιερώσεις που ίσως χάνονται στις επανεκδόσεις, τις μεταφράσεις και τους συλλογικούς τόμους στο μέλλον, μικρές χαραμάδες ιδιωτικότητας που εμφανίζονται στους λευκούς τοίχους των σελίδων. Κρυπτικές, φιλόδοξες, φλύαρες, σεμνές, λιτές, αποκαλυπτικές, συνθηματικέ, ερωτικές, φανατισμένες, θρησκόληπτες, τρυφερές αφιερώσεις σε κάθε είδους βιβλία. Και από την άλλη πλευρά κάποια βιβλία χωρίς αφιέρωση, έτσι χωρίς λόγο – μπορείς βέβαια να υποψιαστείς κάποιον αδήλωτο, για τούτο εμφανή, εγωισμό ή μια ανόητη σοβαροφάνεια ή κάτι άλλο.

Οι αφιερώσεις, οι τυπωμένες αφιερώσεις των συγγραφέων, είναι εν γένει σκιές. Επίμονες στην είσοδο των βιβλίων, σαν τα σκυλιά που φυλάνε τα σπίτια των αφεντικών τους. Οι αφιερώσεις ποτέ δεν  έγιναν σημαντικότερες από τα βιβλία που τις περιέχουν. Βέβαια σε κάποια βιβλία η αφιέρωση ήταν το μόνο εύστοχο κείμενό τους…