Με αφορμή που δεν μπορώ να θυμηθώ ξεκίνησε παραμονή της 25ης Μαρτίου μία συζήτηση με τον 9χρονο γιο μου στο μεσημεριανό τραπέζι. Προσπαθούσα να του ξεχωρίσω πως τα "ΟΧΙ" και τις επαναστάσεις δεν τα λένε και δεν τις κάνουν όλοι, ούτε καν οι πολλοί. Λίγοι πάντα τις ξεκινούν, κάποια στιγμή στην πορεία προστίθενται και άλλοι. Καμιά φορά οι λίγοι αυτοί νικούν κι άλλοτε χάνουν. Του έλεγα πως οι πολλοί συνήθως φοβούνται να αντισταθούν ή υπολογίζουν τα κέρδη και τις ζημίες αν αντιδράσουν, πως οι πολλοί συνήθως σιωπούν και υποκύπτουν, πως δεν αποφασίζουν να τα θυσιάσουν όλα για "μιας ώρας ελεύθερη ζωή". Πως οι πολλοί προστίθενται στην πορεία μιας επανάστασης, αν αυτή είναι νικηφόρα. Πώς κάποιοι συνήθως συνεργάζονται με τον εχθρό προκειμένου να σωθούν.
Προς το τέλος της κουβέντας μας με ρώτησε: "αν γινόταν τώρα επανάσταση, τι θα έκανες;" Κόμπιασα. Θα θυσίαζα λοιπόν όσα εύθραυστα έχω, όσα πρόσκαιρα χαίρομαι για τον αγώνα μιας ανατροπής; Είμαι έτοιμος, είμαι πρόθυμος, έχω πίστη στο όραμα; Ποιο όραμα; Τι να απαντήσω στο γιο μου που ακόμη έχει στο μυαλό του πως από τη μια είναι οι Γαλάτες και από την άλλη οι Ρωμαίοι, πως υπάρχουν κακοί με μεγάλα δόντια και καλοί με κόκκινο σκουφί; Πώς να του εξηγήσω πως ίσως η επανάσταση αργήσει, πως οι συνθήκες δεν είναι ακόμη ώριμες, ούτε ο υποκειμενικός παράγοντας πρόθυμος;
Δεν ξέρω αν αρκέστηκε στην απάντησή μου. Ευτυχώς δεν έδωσε συνέχεια. Άρχισε να τραγουδά με τη μικρή το "Θούριο" που είχαν μάθει στο σχολείο, "καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή"....
υγ: η απάντησή μου: "... ελπίζω πως όταν έρθει εκείνη η ώρα, θα είμαι έτοιμος να πολεμήσω για το καλό όλων των ανθρώπων, όχι μόνο το δικό μας..."
Αυτήν την απάντηση θα έδινα κι εγώ .
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ἄργειε νά'λθῃ ἐκείνη ἡ μέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήκι ἦταν ὅλα σιωπηλά..."
Είναι η πιο τίμια και αληθινή απάντηση που μπορούσες να του δώσεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓλυκύτατο ως αληθέστατο... Και αν ξεφύγει κανείς απ' την αφήγηση, γλυκόπικρο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ πιο σκληρές μεταλικές συζητήσεις έχω με τα εικοσάχρονα δικά μου...
Είδες δύσκολα που μας βάζουν τα παιδιά;
ΑπάντησηΔιαγραφήτο"ελπίζω"είναι μια ελπιδοφόρα απάντηση, άμα δεν είσαι παιδί. Άμα είσαι, μπερδεύει, απ όσο θυμάμαι. Ωστόσο, οτιδήποτε άλλο θα ήταν ανειλικρινές. :) (πάντα, τα πιο δύσκολα ρωτάνε τα σκασμένα, τα λατρεμένα μας)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως είναι μια μεγάλη συζήτηση ότι αφορά το θέμα,εγώ θα πρότεινα να φτάσει σε ηλικία που να μπορεί να αποφασίσει μόνος του τι θα έκανε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο "Θούριο" ακούω κι εγώ κάθε μέρα μετά την γιορτή της 25ης από το πεντάχρονο. Μάλιστα τον προκάλεσα να το λέει σαν επαναστάτης όπως και το ποίημά του και μετά ένιωθα ενοχές που βάζω ένα νήπιο να παριστάνει τον επαναστάτη καλύπτοντας το δικό μου κενό.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Σταυρούλα: Το έχουμε ξαναπεί:πάντα οι ερωτήσεις έχουν το πλεονέκτημα εκείνες να θέτουν την ατζέντα της συζήτησης...
ΑπάντησηΔιαγραφή@γρηγόρης στ.: εσύ δεν μας έχεις πει για τις δικές σας συζητήσεις, να δούμε τι ησυχία υπάρχει στις απαντήσεις σου φίλε...
@Snowball: Να 'ξερες πόσους ξέρω (μπορεί να ξέρεις κι εσύ) που θα απαντούσαν με περισσότερες βεβαιότητες σε παρόμοιες συζητήσεις... Τελικά δύσκολη μια ερώτηση την κάνει αυτός που θα την απαντήσει και όχι αυτός που θα τη θέσει.... ακριβώς αυτό!
@Εύη Βουλγαράκη-Πισίνα: Μήπως να αναπαρήγαγες στο μπλογκ σου καμία από αυτές... έτσι για να βλέπουμε τι θα μας φέρει το μέλλον;
ΑπάντησηΔιαγραφή@Κατερίνα Τοράκη: είδα.... αλλά κι εμείς πόσο απροετοίμαστοι στις απαντήσεις!
Nefosis A: Νομίζω πως οι μπερδεμένες απαντήσεις είναι οι πιο ειλικρινείς :)
@ντετεκτιβ: δηλαδή αυτό που προτείνεις είναι να μην του απαντάω στις ερωτήσεις; Να του λέω αυτό το ωραίο "όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις" Και πότε θα αποφασίσει μόνος του, με τι απορίες και από που απαντήσεις, σε ποια ερωτήματα; Συνήθως απαντάς μέχρι εκεί που σε ρωτάνε, αυτό κάνω με τα παιδιά μου. Εξάλλου δεν με ρώτησε ο γιος μου τι θα κάνει εκείνος, αλλά τι θα έκανα εγώ...
ΑπάντησηΔιαγραφή@Margo: Αυτό το τελευταίο πόνεσε λίγο- πάντως μπορείς να λες μια ζωή το "Θούριο" και αν είσαι τυχερός, κάποια στιγμή να καταλάβεις τι εννοεί...
Προς ώρας βλέπουμε την Τεμπελοχώρα, φίλε. Κι όταν έλθει εκείνη η ώρα θα του πω τι σημαίνει να περιμένεις τον Σπόρτακους....
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάω να γκουγκλάρω τα κινέζικα που μου γράφεις :)
ΑπάντησηΔιαγραφή(Κάποιος να πει στο παιδί ότι η πρώτη επανάσταση που κάνουμε είναι να διαλέγουμε στο σχολείο το κορίτσι που μας αρέσει, ακόμα κι αν ο μπαμπάς διαφωνεί) :ρ
ΑπάντησηΔιαγραφή@Χαμένο Επεισόδιο: Εγώ δεν του το λέω, εσύ δεν θα τον δεις.... δεν νομίζω πως υπάρχει κανείς γι' αυτή τη δουλειά .... (tee hee hee!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάζοντας την κουβέντα με το γιο σου και στη συνέχεια, τα σχόλια, μου ήρθε στο μυαλό το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Γραμματικάκη:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://thesecretrealtruth.blogspot.com/2013/04/blog-post_6477.html
κ.κ.
Είδες! Καμμια φορά εφραζουν έτσι τα ρωτήματά τους που ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό δεν μπορούμε να απαντήσουμε !
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://xeimwniatikhliakada.wordpress.com
@κ.κ.: το κείμενο βέβαια είναι υπέροχο- η σιωπή είναι μεγάλη ιστορία και ο κόσμος της, το μέγα μυστήριο. Πολύ ωραίο κείμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Λιακάδα:Μόνο αυτό; Ούτε να τον ρωτήσουμε δεν τολμούμε. Πόσο μάλλον να απαντήσουμε...