Η κα Τζίνα: η πρώτη αγάπη

Η πρώτη αγάπη είναι ύπουλο θέμα. Είναι έρωτας; Είναι σκίρτημα, εμμονή, τρυφερότητα, καύλα, ηδονή, αφοσίωση, υποταγή, φαντασίωση; Μήπως κάθε αγάπη είναι η πρώτη αγάπη, τι το ιδιαίτερο έχει λοιπόν η πραγματικά πρώτη, τι καθορίζει ή καθορίζεται σε αυτήν; Μπορεί η πρώτη αγάπη να είναι μια Σάσα με αστεράκια στο στήθος της που κάποια μέρα βρήκες στην άκρη του δρόμου; Ή ίσως μια ερωτική σκηνή στον «Έρωτα στα χρόνια της χολέρας» που διάβαζες και ξαναδιάβαζες για μήνες, ή μια γυμνή γυναίκα στο εξώφυλλο του βιβλίου της Ζωγράφου με τίτλο «μου χαρίζετε ένα βασιλόπουλο παρακαλώ;». Μπορεί να είναι η Ξένια Καλογεροπούλου στη Λοκαντιέρα του Γκολντόνι, ένα σκίτσο του Manara ή το λήμμα για την ανατομία της γυναίκας στη «Δομή». Μπορεί να είναι ένας συμμαθητής σου στο δημοτικό, η «γιαγιά» σου στο Βαθύ, ο Αρχίδαμος (ο γάτος) ή τα παιδιά σου. Αγάπες σημαδεύουν τη ζωή μας, τι νόημα έχει λοιπόν να μιλήσω για την πρώτη;

Πριν λίγες μέρες ήρθε στο σπίτι ένας φίλος του γιου μας. Είχαν να τα πουν όλο το καλοκαίρι και ήταν ενθουσιασμένοι. Κάποια στιγμή άρχισαν να μιλούν για Εκείνη, την κοινή τους αγάπη. Ο Παναγιώτης αποκάλυψε πως την φίλησε κι εκείνος στο στόμα. ΚΑΙ εκείνος; Γιατί ποιος άλλος; Ο κανακάρης μας την είχε λέει φιλήσει την άνοιξη, ήταν ξαπλωμένοι στο κρεβάτι μας και έπαιζαν, νόμιζε πως δεν θα του αρέσει με τα σάλια, αλλά τελικά του άρεσε και μετά δεν σκουπίστηκε. Και του Παναγιώτη του άρεσε όμως καλύτερα ο δικός μας να τα φτιάξει με την Άλλη που τον θέλει για να έχουν ο καθένας από μία και να μην μοιράζονται την ίδια.

Ώστε έτσι λοιπόν- ζούσα στο σκοτάδι λοιπόν, ο μικρός αγάπησε λοιπόν και αγαπήθηκε (λοιπόν). Και μιλάει (μήνες μετά) με τρυφερότητα για το φιλί με ένα κορίτσι και το αποζητάει, το ακολουθεί κι άλλοτε κάνει πως αδιαφορεί κι άλλοτε δέχεται την περιποίησή της και κάθονται μαζί και μιλούν και γελούν και τσακώνονται και δεν είναι πια μικρά παιδιά και «τα φτιάχνουν».

Η δική μου πρώτη αγάπη λοιπόν δεν ήταν σαν του γιου μου - οι δικές μου αγάπες ήταν πάντα κομματάκια παζλ μιας αγάπης. Διαπιστώνω πως πάντα αγαπούσα τις δασκάλες μου (όχι όλες) και τις φιλολόγους μου (όλες). Μια σχέση εξουσιαστική δηλαδή (κάπου είχα βάλει τον Φρόυντ) μια υποκατάσταση του συναισθήματος από την… πνευματικότητα. Όλα αυτά όμως ξεκίνησαν από την κα Τζίνα. Η πρώτη αγάπη ήταν σαφώς η κα Τζίνα. Η κα Τζίνα ήταν η νηπιαγωγός μου. Η ιστορία λέει πως λάτρευα να πηγαίνω στο νηπιαγωγείο για να τη δω. Πως με κανάκευε, πως με φιλούσε κάθε πρωί και κάθε μεσημέρι. Κι εγώ τη στόλιζα με θαυμασμό. Κι όταν την 25^η Μαρτίου ως Παλαιών Πατρών Γερμανός αναφώνησα στη σχολική γιορτή «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή» εκείνη κοιτούσα, για εκείνη το έλεγα κι εκείνη με κοιτούσε και με επιβράβευσε με ένα φιλί. Η πρώτη μου αγάπη ήταν μια επιβράβευση λοιπόν. Αργότερα κατάλαβα πως η αγάπη δεν είναι επιβράβευση, ούτε ο έρωτας βεβαίως.

Νομίζω λοιπόν πως αυτό είναι η πρώτη αγάπη: το πρώτο βήμα στον κόσμο, το πρώτο τραύμα, η πρώτη φορά που βγήκες από μέσα σου επιδιώκοντας να κυνηγήσεις το θήραμά σου που θα θρέψει τη μοναξιά, την αγωνία, το φόβο σου. Πανάκριβο μοιάζει αυτό, πολύτιμο και καθοριστικό στη ζωή σου. Εξάλλου σημασία τελικά δεν έχει αν θυμάσαι την πρώτη σου αγάπη, αλλά πώς τη θυμάσαι.

Ο Βιβλιοθηκάριος συμμετέχει στο αφιέρωμα για την «πρώτη αγάπη» μαζί με τους:

Ο ήχος του ανέμου: ο πρώτος έρωτας

A mother's diary: Οι πρώτες αγάπες

Η ποδηλάτισσα: Πρώτη αγάπη
Kidscloud: Η πρώτη αγάπη αλλά και η πρώτη απογοήτευση
Το καραντί: Αγάπη
Rubies  and Clouds (RubinakiM): Έρωτες
Rubies  and Clouds (Nefosis): Σ' αγαπώ μα δεν το κχέρεις
Κυνοκέφαλοι: Ο Ταρζάν κι η αβωνιάρα
Ερυθρό καγκουρώ: Ραβασάκι και σκαμπίλι
Αναγεννημένη: πρώτο σκίρτημα
Kos Panti: Δυο αγάπες κι ένα ταξίδι στο μέλλον
Τσαλαπετεινός: Αχ Ελισσάκι
EvZin: Η Τριανταφυλλένη
Kizilkum: Αν ήσουν
Polyanna' s days:  Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο
Χαμένα επεισόδια: And burn your bridges down
Μια καπότα γράφει: η πρώτη αγάπη
Μπανάνα: Η λάθος μπλούζα
Old Boy: Το μαντηλάκι