Πρωινό των Φώτων. Μέρα θολή. Στα παράθυρα χτυπάει σαν χειροκρότημα η βροχή. Το αυτοκίνητο τρέχει στην Αττική Οδό. Μια κασέτα τραγουδάει "τα χρόνια φεύγουν θες δεν θες/ σαν των ματιών σου τις βαφές". Κι εσύ δακρύζεις. Η κασέτα γράφει "Μελωδία FM, 1998". Τη βρήκα σε ένα ντουλάπι προχθές.
***
Βράδυ Σαββάτου. Νύχτα θολή. Η πόλη πνίγεται στον καπνό. Στην αυλή μιας οικογενειακής ταβέρνας ένα αγόρι κι ένα κορίτσι μιλούν για τον Άγιο Βασίλη. Εκείνη του λέει πως δεν υπάρχει. Εκείνος πως τον έχει δει. Μέσα στο μαγαζί οι γονείς τους συζητούν για την Αριστερά και τις εκλογές που θα 'ρθουν. Κι ύστερα έρχεται αυτός ο άντρας με το παράξενο όνομα (που δεν μπορείς να το θυμηθείς) από την Αιθιοπία. Κάθεται μαζί τους, δεν θέλει φαΐ, παρέα θέλει. Έχει κι αυτός ένα παιδί στη χώρα του (που του λείπει πολύ) τους λέει στ' αγγλικά. Εκείνα τον ρωτούν για τον Άγιο Βασίλη.
Οι δρόμοι είναι στολισμένοι, η πόλη θολή. Φωτάκια αναβοσβήνουν στα μπαλκόνια. Τελειώνουν οι γιορτές των Χριστουγέννων.
Αν δεν έχεις δει τον Άγιο Βασίλη, πως περιμένεις να δεις όλα τα άλλα;
ΑπάντησηΔιαγραφήβρε συ Γιώργο, κι εγώ σκεφτόμουν χθες κιολας να μαζέψουμε τις κασέτες μας και να κάνουμε ένα γλέντι (να βρούμε κασετόφωνο μόνο...)
ΑπάντησηΔιαγραφή@γρηγόρης στ.: εγώ στη συγκεκριμένη διαφωνία του θηλυκού με το αρσενικό είδα τη βάση της προαιώνιας σχέσης τους....: εκείνος αεροπλάνο, εκείνη αεροδρόμιο...
ΑπάντησηΔιαγραφή@roubinakiM: Μέσα και με τα χίλια ;)