Τα «συν» της Συμπρωτεύουσας

[Αναδημοσίευση του άρθρου του "Βιβλιοθηκάριου" στην "Αυγή της Κυριακής" 7/4/2014]

Έχει 16 παραρτήματα (κεντρική, περιφερειακές, παιδικές, σχολική, παιδαγωγική), οργανώνει εκθέσεις, συναυλίες, βιβλιοπαρουσιάσεις, αφιερώματα, διαλέξεις, συνέδρια, συγκροτεί λέσχες ανάγνωσης, θεατρικό εργαστήρι και κοινωνικό φροντιστήριο, προσφέρει μαθήματα ηλεκτρονικών υπολογιστών και δωρεάν σεμινάρια (κηποτεχνίας, ξένων και ελληνικής γλώσσας, σχολής γονέων, υφαντικής, δημιουργικής γραφής εφήβων, πλεξίματος κ.α.). Είναι βιβλιοθήκη, δημοτική βιβλιοθήκη, στην Ελλάδα, και δεν είναι βέβαια η δημοτική βιβλιοθήκη της Αθήνας, αλλά αυτή της Θεσσαλονίκης. Το «βέβαια» της τελευταίας φράσης θα το εξετάσουμε σε επόμενο σημείωμα, αφού η δημοτική βιβλιοθήκη της Αθήνας ατύχησε στην πολύχρονη ιστορία της και δεν αναπτύχθηκε όσο θα απαιτούσε το γεγονός και μόνο ότι είναι η βιβλιοθήκη της πρωτεύουσας της χώρας.

Ας μείνουμε λοιπόν στη συμπρωτεύουσα. Και ας αντιληφθούμε επιτέλους πως το αυτονόητο δεν είναι πάντα αδύνατο σε αυτή τη χώρα. Η Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης έχει πετύχει καταρχάς κεντρικό σχεδιασμό και όραμα, ανάπτυξη στον ιστό της πόλης, κάλυψη ή προσπάθεια κάλυψης των ποικίλων αναγκών για το σύνολο των κατοίκων, χρήση και ως πολιτιστικού κέντρου και ως κοινωνικού χώρου, ενεργοποίηση και συμμετοχή των πολιτών. Έχει γίνει κυψέλη των δημιουργικών ανθρώπων της πόλης, σε αυτή δημιουργούν και συναντιούνται, σε αυτή συναντιούνται με τους πολίτες. Ιδρύθηκε το 1932, γεννήθηκε το 1939. Το πρώτο της παράρτημα προκύπτει το 1957 (στην Άνω Τούμπα) και η πρώτη κινητή βιβλιοθήκη το 1963. Αποκτά το νέο κεντρικό της κτίριο το 2001 με τη συμβολή γενναίων δωρεών από τον ποιητή Γεώργιο Βαφόπουλο (120 εκ. δραχμές) και την Ευθυμία Επιβατιανού (100 εκ. δραχμές).

 «Το ονειρικό ταξίδι της φυσαρμόνικας», «Παγκόσμια ημέρα ποίησης: του πάθους και της Απουσίας»,  «Το θέμα είναι τώρα τι λες»: αφιέρωμα στο Μανόλη Αναγνωστάκη», «Φτιάξτε το δικό σας ηλεκτρονικό βιβλίο», «Διαβάστε μας το ποίημα της καρδίας σας (ποιητικό μαθητικό αναλόγιο)», «Άραγε τι θέλει να πει ο ποιητής;», «Παρέα με το συγγραφέα στη βιβλιοθήκη μου», «Τα trans λιπαρά οξέα στη διατροφή μας», «Ο ποιητής Αντώνης Φωστιέρης στην Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης» είναι οι τίτλοι κάποιων από τις εκδηλώσεις του «ποιητικού» Μαρτίου στη βιβλιοθήκη της συμπρωτεύουσας. Την ίδια περίοδο τρέχουν και οι υπόλοιπες δράσεις που έχουν σχεδιαστεί για όλη τη χρονιά. Όλα αυτά σαν επιπλέον υπηρεσίες στη βασική της μελέτης, ανάγνωσης και δανεισμού των βιβλίων και του συνολικού υλικού των συλλογών.

Δεν θα ήταν επομένως άστοχο να παραδεχθούμε πως το «συν» στο χαρακτηρισμό της Θεσσαλονίκης ως συμπρωτεύουσας μάλλον κάτι άλλο εννοεί, από το μοίρασμα της ιδιότητας με την Αθήνα: η Θεσσαλονίκη μπορεί και είναι «πρωτεύουσα» στον πολιτισμό, με πολλά «συν» στο ενεργητικό της.