Εδώ Λονδίνο. Στην Ελλάδα τα νεράντζια μυρίζουν υπέροχα

- Μιλάς αγγλικά; Είσαι Έλληνας;

Αργά χθες τη νύχτα ένας Ιταλός κοντά στα τριάντα με υγρά μάτια με πλησιάζει στα Προπύλαια. Κρατάω μια κόκκινη σημαία.

- Μπορείς να μου δώσεις τη σημαία σου; Θέλω να την πάρω μαζί μου.

- Θα στη δώσω αν μου υποσχεθείς ότι θα μου δώσεις τη δικιά σου στη Ρώμη σύντομα

- Θα πάμε πρώτα οι δυο μας στη Μαδρίτη να πάρουμε σημαίες κι εντάξει: μετά στη Ρώμη!

Δεν είναι για εμάς οι εξαλλοσύνες. Εξάλλου μάθαμε σε αυτό το Κόμμα τις χαρές να τις παίρνουμε πάντα με αντικαταβολή. Είμαστε στα Προπύλαια. Ο κόσμος αραιώνει. Στεκόμαστε στο γκαζόν. Και βλέπουμε το Θόδωρο και τη Μαίρη να τρέχουν κατά πάνω μας. Αγκαλιαζόμαστε και οι τέσσερις και κλαίμε. Στα αναφιλητά της η Μαίρη μονολογεί: "για όλους αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους και σήμερα δεν είναι εδώ". Και ύστερα "και για όλους αυτούς που έζησαν να το δουν".

Λίγες ώρες νωρίτερα πάω να ψηφίσω. Βρίσκω έναν γνωστό μου από τον ΚΚΕ και πάω να τον χαιρετίσω. "Καλώς τον εξουσιαστή" μου λέει χολωμένος. Σκατόψυχε!

Ετοιμαζόμαστε για καταμέτρηση. Στην τάξη γύρω-γύρω σχολικές εργασίες. Αναρωτιέμαι πόσοι σήμερα τις πρόσεξαν. Πόσοι σκέφτηκαν πως ψηφίζουν για τις παιδικές ζωγραφιές.

Την Πέμπτη στην Ομόνοια. Ο Παρασκευάς ήρθε πάλι στην Αθήνα. Είναι 93 φέτος. Πάλι συγκινημένος. Ρωτάει και ξαναρωτάει το Γιώργο "λες βρε Γιώργη;". Ο γιος μου τον κοιτάει θαμπωμένος. Νιώθεις πως τον παρακολουθεί σε κάθε του κίνηση, λες πως φοβάται μην σπάσει ο Παρασκευάς. Ίσως να απορεί πώς είναι να είσαι ένας άνθρωπος που πάντα πάλευε για το δίκιο του κόσμου. Ίσως απλά να τον εντυπωσίασαν όσα του είπα για τον Παρασκευά: πως ήταν αντάρτης, πως έχει μπει σε φυλακές κι έχει καταδικαστεί σε θάνατο, πως οι ναζί τον είχαν αιχμάλωτο στην κλούβα μαζί με άλλους μπροστά στο τραίνο για να αποφύγουν δολιοφθορά από όσους αντιστέκοταν στην Κατοχή. Του έχω πει πολλές φορές πως δεν αντιστέκονται οι πολλοί.

Ο Τσίπρας μιλάει στον συγκεντρωμένο κόσμο. Στεκόμαστε δεξιά του, προς την Εθνική Βιβλιοθήκη. Κάτω από μια νεραντζιά. Τον φωτογραφίζω. Στο πλάνο και ο Κοραής. Κάποιος φωτογράφος έχει κάτσει στην αγκαλιά του αγάλματος. Σκέφτομαι εκείνη την ώρα: "Το θέμα βέβαια είναι αυτή η επίμονη σιωπή των αγαλμάτων που θα στέκουν εκεί ακόμη κι όταν τελειώσουν οι πανηγυρισμοί μας".

Λίγο πριν, πάλι εκεί στη νεραντζιά κάποιοι δημοσιογράφοι του BBC. Ρωτάνε την Κ. αν αυτά είναι πορτοκάλια. Τους λέει πως όχι, πως μοιάζουν, αλλά είναι πικρά. Κόβει ένα από το δέντρο, ξύνει με τα νύχια της τη φλούδα λίγο. Και τους το δίνει να το μυρίσουν. Κι εκείνοι εντυπωσιάζονται. Ο Φώτης σχολιάζει χαμηλόφωνα: "Εδώ Λονδίνο. Στην Ελλάδα τα νεράντζια μυρίζουν υπέροχα".

Λίγο πριν φύγουμε. Οι φίλοι μας έχουν σκορπίσει κουρασμένοι. Έχουμε περπατήσει ανάμεσα στους συντρόφους μας που τραγουδούν αντάρτικα, γελούν, αγκαλιάζονται, όλοι αγκαλιάζονται σήμερα. Μια μεγάλη ομάδα Γερμανών πίνουν μπύρες, Ένας Ισπανός πάει κι έρχεται κουνώντας μια τεράστια κόκκινη σημαία. Μονάχος του. Σταματάμε, κοιταζόμαστε και φιλιόμαστε. Κι αγκαλιαζόμαστε κι εμείς. Ώρα να γυρίσουμε σπίτι.

Στη γωνία, το προεκλογικό περίπτερο του ΠΑΣΟΚ. Άδειο. Τσαλακωμένο. 40 τσαλακωμένα χρόνια.