Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τα Χορηγικά Ιδρύματα

Έχει ήδη περάσει ένας μήνας από το σχηματισμό της κυβέρνησης της Αριστεράς. Διάχυτη είναι η αίσθηση της αναμονής αλλά και της απαίτησης να τηρηθεί η υπόσχεση της ανατροπής των πολιτικών και των αποφάσεων της προηγούμενης μνημονιακής περιόδου. Οι αντιδράσεις των πολιτών, ιδιαίτερα σε αυτή την περίοδο της καθοριστικής οικονομικής διαπραγμάτευσης με τους λεγόμενους «εταίρους» του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, ποικίλουν, από την ανήσυχη κριτική ως την παροχή αναγκαίου χρόνου. Αυτό που σαφώς χαρακτηρίζει τη βεντάλια των τοποθετήσεων είναι η προσδοκία της αποτελμάτωσης, της αποκατάστασης των αδικιών, της δημιουργικής επανεκκίνησης.

Ακόμη και αν δεχθούμε ως θεμελιώδη για την πορεία των πραγμάτων την οικονομική συνθήκη που αυτές της μέρες επανακαθορίζεται, δεν μπορούμε ωστόσο να δεχθούμε πως θα συνεχίσουμε να βιώνουμε μια κυβέρνηση που θα παράγει μόνο το εκτελεστικό και νομοθετικό έργο που θα απαιτούν ή θα εγκρίνουν οι δανειστές – φαινόμενο που κατά κοινή άποψη διακρίναμε στο «έργο» της προηγούμενης κυβέρνησης τον τελευταίο τουλάχιστον χρόνο. Με δυο λόγια οι προσδοκίες (οι οποίες εν πολλοίς τροφοδοτήθηκαν από αντίστοιχες υποσχέσεις) αφορούν και σε δεκάδες άλλους τομείς, όπως εμφατικά μπορούμε να αναφέρουμε την παιδεία και το περιεχόμενό της, την υγεία και τις δομές της, τον πολιτισμό και τους θεσμούς του.

Δεκανίκι των πολιτικών διάλυσης που εφαρμόστηκαν τα τελευταία 5 χρόνια αποτέλεσε η εμφάνιση χορηγικών προγραμμάτων από πανίσχυρα ιδιωτικά Ιδρύματα που ήρθαν να προσφέρουν «αναλγητική» δράση διοχετεύοντας τεράστια ποσά στους τομείς του πολιτισμού, της παιδείας και της κοινωνικής πρόνοιας που χτυπήθηκαν από τις μνημονιακές πολιτικές. Η παρουσία και η δράση των Ιδρυμάτων απασχόλησε την αριστερή αρθρογραφία που για μια ακόμη φορά άσκησε εμπεριστατωμένη και διεισδυτική κριτική σε αντίθεση με το κλίμα αποδοχής των χορηγιών από μεγάλο μέρος της κοινωνίας και βέβαια των ΜΜΕ.

Τι γίνεται όμως όταν από την εύστοχη κριτική πρέπει να περάσουμε στις εύστοχες πράξεις; Ποιος θα είναι ο ρόλος των ιδρυμάτων την επόμενη περίοδο και σε ποια πεδία θα υπάρξει κυβερνητική παρέμβαση; Χωράνε (και για πόσο ακόμη) τα Χορηγικά Ιδρύματα στα σχολεία, τις βιβλιοθήκες, τα νοσοκομεία; Γνωρίζει επαρκώς η κυβέρνηση τους όρους που έχουν συμφωνηθεί στα μνημόνια που τα ιδρύματα έχουν υπογράψει με τις κυβερνήσεις; Ποιες νομικές και πολιτικές δυνατότητες έχει να παρέμβει και να αλλάξει ή να ακυρώσει συμφωνίες. Θέλει κάτι τέτοιο; Αν φύγουν οι χορηγοί και σταματήσει η δράση τους ποιες κρατικές πολιτικές και πρακτικές θα  έρθουν στη θέση τους την επόμενη στιγμή;

Σε ό,τι έχει να κάνει ιδιαίτερα με τις βιβλιοθήκες, την Εθνική Βιβλιοθήκη, τις δημόσιες και δημοτικές, τις πανεπιστημιακές, σχολικές, νοσοκομειακές, ερευνητικές και άλλες, πρέπει επιτέλους να συγκροτηθεί ένας μηχανισμός που θα επεξεργαστεί τον κεντρικό σχεδιασμό της πολιτικής βιβλιοθηκών. Ο μηχανισμός αυτός θα πρέπει να ζητηθεί από το Υπουργείο Παιδείας, θα πρέπει να αξιοποιεί το μεγαλύτερο δυνατό δυναμικό των ειδικών, βιβλιοθηκονόμων και αρχειονόμων, που θέλουν και μπορούν να δουλέψουν προς αυτή την κατεύθυνση και άμεσα θα πρέπει να συγκληθεί και να αρχίσει τη δουλειά. Μόνο ο σχεδιασμός και η υλοποίησή του θα έρθουν να γιατρέψουν τον άρρωστο πολιτισμό μας βάζοντας και τους χορηγούς και τις σκοπιμότητές τους στη θέση τους.