Αναπηρίες

Πρωινό Σαββάτου. Η πόλη νυσταγμένη, τεντώνεται να ξεπιαστεί κι ύστερα βυθίζεται πάλι στη ράθυμη απόλαυση του ύπνου. Λίγα μαγαζιά ανοιχτά, δυο καφετέριες και ο γρουσούζης ο βιβλιοπώλης που δεν γνωρίζει σχόλες και αργίες. Λιγοστά αυτοκίνητα στο δρόμο ακόμη, οι εργαζόμενοι του Σαββάτου που πάνε στις δουλειές τους. Δυο ηλικιωμένοι περπατούν, «περπατούν» που λέει ο λόγος. Κουτσαίνοντας και σιγά-σιγά σπάνε την ακινησία του πρωινού. Συναντιούνται στη γωνία. Αλλάζουν δυο κουβέντες, κάτι σαν «καλημέρα Μιχάλη! Καλημέρα Χρήστο» ή «τι κάνεις; Καλά!» και συνεχίζουν τον προορισμό τους.

Τους παρατηρώ τόση ώρα. «Ο καθένας κουτσαίνει με τον δικό του τρόπο» σκέφτομαι και αμέσως μου ‘ρχεται στο νου η πρώτη φράση από την «Άννα Καρένινα»: «όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες μοιάζουν μεταξύ τους. Κάθε δυστυχισμένη όμως, είναι δυστυχισμένη με τον δικό της τρόπο». Ύστερα παίρνω κι εγώ τον δικό μου δρόμο. Θα πάμε για μπάνιο σήμερα. Η μικρή είναι χαρούμενη.

Νομίζω πως κι εγώ καμιά φορά κουτσαίνω μέσα μου.