Lucille

Κάθισε πλάι της, πιο κοντά από όσο συνήθιζε να πλησιάζει τους ανθρώπους. Γιατί ήταν το άρωμά της, η ανάγκη του να κλέβει από τις κοντινές μυρωδιές του σώματός της, καύλωνε αμέσως ακούγοντας το δέρμα της να ανασαίνει, το στήθος της να ανεβοκατεβαίνει, τη φανταζόταν σαν ανοιχτό λουλούδι μπροστά του κι αυτός να μπαίνει μέσα της αρπάζοντας κάθε τι στο πέρασμά του, ρουφώντας λαίμαργα τους χυμούς της.

-        Λοιπόν; Τι έγινε, πάλι ερωτευτήκαμε;

-        Ναι. Είναι έξυπνος, τρυφερός, κούκλος, αστείος, καθαρός, κάνει καλό…

-       Φτάνει! Θα ξεράσω. Δεν φοβάσαι πάλι να αγαπήσεις; Ξέχασες τι έγινε την τελευταία φορά με τον άλλο το μαλάκα;

Θα μπορούσε να είναι σκηνή από ταινία αν δεν ήταν κανονική ζωή, αλλά εκείνη την ώρα το ραδιόφωνο άρχισε να παίζει τη Lucille του B. B. King. Σταμάτησαν να μιλάνε. «Θυμάσαι;» της είπε. Θυμόταν είπε. (Που ήταν πιτσιρίκια, τρίτη γυμνασίου τέλη της δεκαετίας του ΄80 σε ένα πάρτυ το είχαν χορέψει αγκαλιά, ιδρωμένοι και ζαλισμένοι ο ένας μέσα στον άλλο στο τέλος είχαν φιληθεί στο στόμα το πρώτο τους φιλί). Το πρώτο και τελευταίο του φιλί με γυναίκα. Και βέβαια θυμόταν. Σταμάτησαν να μιλάνε κι άκουγαν μειδιώντας.

«Την τελευταία του πνοή άφησε χθες το βράδυ σε ηλικία 89 ετών ο μεγάλος μουσικός και τραγουδιστής των blues Β. Β. King» ακούστηκε ο εκφωνητής να λέει. «Να πληρώσουμε;» της πρότεινε κάπως απότομα. Τον κοίταξε παραξενεμένη και συναίνεσε με τον τρόπο που πάντα το έκανε μαζί του. «Κερνάω» της είπε.