Από το ημερολόγιο ενός μεσήλικα

Η αίσθηση πως έχει αρχίσει να «χαλάει» είναι ενοχλητικά κυρίαρχη τα τελευταία δύο-τρία χρόνια. Δεν είναι μόνο όσα έτυχαν στον ίδιο ή οι αλλαγές που παρακολουθεί στο σώμα του, αλλά και όσα συμβαίνουν γύρω του, στους κοντινούς του ανθρώπους. Είχε συνηθίσει να είναι τέλειος, απρόσβλητος, ακμαίος, ακέραιος. Από όταν θυμάται τον εαυτό του, ένιωθε νέος, πράγμα που όσο αυτονόητο και αν είναι, για τον ίδιο ήταν μια κυρίαρχη διάθεση που εκτός των άλλων ανέβαλε τα όνειρά του σε έναν πιο δόκιμο μελλοντικό χρόνο. Προφανώς δεν είναι μόνο ότι το σώμα του «χαλάει» – προτιμά αυτό τον όρο από το «μεγαλώνει» ή «ωριμάζει» - αλλά και η βεβαιότητα ότι τα σχέδια που έκανε μια ζωή, τώρα του ζητούν το λόγο. Κάποια από αυτά εξαιρετικά αποδυναμωμένα: προφανώς δεν βρίσκει νόημα να γίνει πρωθυπουργός ή επαναστάτης, αλλά και συγγραφέας ή ποιητής. Η ζωή του, λέει, είναι αρκετά στρωμένη και συμβατική για να έχει να αφηγηθεί ιστορίες και η εξουσία τελικά δεν τον ενδιαφέρει, του φαίνεται άδεια.

Ροχαλίζει. Είναι σε αυτό το κάτι πολύ τοις εκατό των αντρών που μετά τα 40 το κάνουν. Όπως και ο πατέρας του. Και ο ίδιος είναι πατέρας όπως ο πατέρας του. Και όπως ο πατέρας του, συχνά δεν καταλαβαίνει το γιο του που ψάχνει χώρο να βρει για τη δικιά του ζωή που μεγαλώνει άτρωτη και σφριγηλή. Δεν τον ενδιέφερε ιδιαίτερα ποτέ να είναι ερωτεύσιμος, όμως τώρα ανησυχεί πότε θα πάψει να είναι. Αυτό το τελευταίο όχι πως τον ενδιαφέρει να το αξιοποιήσει, απλά να θα ήθελε να ξέρει πως ακόμη μπορεί. Προχθές σκεφτόταν πως καλώς εχόντων των πραγμάτων έχει μπροστά του άλλα τόσα χρόνια ζωής και ήδη όσα έχει ζήσει του φαίνονται πολλά. Αν και αυτό φαντάζει αισιόδοξη σκέψη, ξέρει καλά πως ο χρόνος όταν είσαι παιδί διαρκεί περισσότερο, πως ο χρόνος μεγαλώνοντας ολοένα και πιο βιαστικός γίνεται.

Πριν λίγες μέρες βρέθηκε σε κάτι «κινηματικές διαδικασίες»,. Κάποια στιγμή πήγε στην τουαλέτα να κατουρήσει. Τελειώνοντας γύρισε στο νιπτήρα να πλυθεί και από συνήθεια κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Έκλεισε την πόρτα πίσω του και χαμογέλασε. Τουλάχιστον ακόμη μπορούσε να κάνει ζαβολιές.