Αγαπητέ Νίκο,
Έχω ένα χρόνο να σου γράψω, αν και εν τω μεταξύ συναντηθήκαμε,
χωρίς και πάλι να πούμε πολλά. Ποτέ δεν ήμουν σίγουρος αν έχω πολλά που αξίζει
να πω, αν τα πολλά αξίζει να λέγονται – καταλαβαίνεις τώρα.
Αυτή η χρονιά ήταν πυκνή για όλους μας, λέω να την αραιώσω λίγο.
Σαν να φτιάχνω βυσσινάδα. Φέτος έφτιαξα βύσσινο γλυκό και λικέρ λοιπόν.
Κάθισα ένα ολόκληρο πρωινό στη βεράντα, φορώντας μόνο ένα σώβρακο για να μην
λερωθώ και τυλιγμένος με σκισμένες νάυλον σακούλες που γέμισαν κόκκινους χυμούς.
Σαν ημίγυμνος χασάπης ήμουν (που έχει ελαφρώς παχύνει) - αρκετά γελοία εικόνα φαντάζομαι. Με μια φουρκέτα αφαιρούσα
το κουκούτσι από τα εκατοντάδες μικροσκοπικά βυσσινάκια κουτσομπολεύοντας με τη
μάνα για συγγενείς και φίλους. Τώρα το ψυγείο μου έχει 5-6 βάζα με μικρές γλυκές
εκρήξεις για ώρες ανάγκης. Μην ξεχάσεις να μου πεις, αν πράγματι θες να σου στείλω.
Ήθελα χρόνια να περπατήσω στο νεκρό σταθμό του τραίνου στην
Τρίπολη, και φέτος το έκανα. Μείναμε ένα βράδυ εκεί και αργά το απόγευμα ξέφυγα
από τους υπόλοιπους και άρχισα να περπατάω στις σκουριασμένες ράγες του, χαζεύοντας
τους λιγοστούς συρμούς (μεταφοράς προϊόντων κυρίως) που ήταν παροπλισμένοι και
ακίνητοι τριγύρω. Όλη αυτή η ακινησία άφηνε στα φαντάσματα των παιδικών μου χρόνων
χώρο να κινηθούν: ο κυρ Αντρέας σήκωνε το πράσινο στρογγυλό σήμα που κρατούσε
στο χέρι και τα τραίνα ξεκινούσαν, η Βούλα με έπαιρνε από το χέρι και πηγαίναμε
να τον δούμε, οι άλλοι σιδηροδρομικοί με χαιρετούσαν χαϊδεύοντας και μπερδεύοντας
τα μαλλιά μου, γυναίκες και άντρες έμπαιναν διστακτικοί κι έβγαιναν βιαστικοί
από τραίνα που σφύριζαν. Με πονάει αυτή η χώρα που σκοτώνει τα τραίνα Νίκο. Και
που οι σιδηροδρομικοί που με χαιρετούσαν γελαστοί πια δεν υπάρχουν – κι αυτό με
πονάει. Φαίνεται πως η ωρίμανση είναι μια αναγκαστική συγκατοίκηση με τον πόνο.
Είδες Νίκο τη φωτογραφία του Aylan που ξάπλωσε δίπλα στο κύμα νεκρός. Λένε διάφορα διάφοροι για το «κύμα των προσφύγων» - ότι θα χάσουμε την καθαρότητά μας εμείς οι Ευρωπαίοι. Ξέρεις δα πόσο και πώς στο παρελθόν μας έχει απασχολήσει αυτό το θέμα της καθαρής μας φύσης και της ταυτότητας μας στα στρατόπεδα εξόντωσης των ναζί. Αν μας μολύνουν όλοι αυτοί οι ξένοι θα χάσουμε λένε την ταυτότητα μας, μην πω και την ποιότητά μας σαν άνθρωποι, σαν κοινωνίες, σαν έθνη. Κάποιοι ενοχλούνται από τη φωτογραφία του νεκρού παιδιού, αναρωτιούνται ποιο μάτι εστίασε, επέλεξε τη στιγμή του κλικ σε μια φωτογραφική μηχανή. Γι’ αυτούς δεν χρειάζεται η εικόνα της φρίκης, οι συνέπειες των πράξεων και των παραλήψεών μας δεν πρέπει να οπτικοποιούνται και να διαμοιράζονται. Αρκεί να ξέρουμε πως πεθαίνουν παιδιά, δεν χρειάζεται να τα βλέπουμε νεκρά λένε.
Τα δικά μου παιδιά κάνανε μπάνια φέτος Νίκο. Ο μεγάλος πήγαινε
για ψαροντούφεκο με τον παππού του και η μικρή έφτιαχνε παλάτια στην άμμο με τα
κουβαδάκια της. Η ίδια θάλασσα που έπνιξε τον Aylan δρόσισε τα
δικά μου παιδιά. Ύστερα πήγαμε οικογενειακώς στα Κύθηρα, κοντά σου δηλαδή! Ήπιαμε
μοχίτα στο μπαράκι του Ηρακλή και της Αφροδίτης, ο μεγάλος κόλλησε με μια
αγοροπαρέα, έπαιζαν με τα κύματα, πήγαιναν βόλτες κι έπαιζαν χαρτιά συνέχεια –
φαινόταν να μην μας έχει ανάγκη, ερχόταν στο σπίτι μόνο για ύπνο (και τουαλέτα).
Η μικρή μας θα πάει στην πρώτη δημοτικού σε λίγες μέρες ξέρεις. Ε, αυτά με τα
παιδιά. Νομίζω πως είναι ευτυχισμένα. Ανησυχώ όμως, μήπως πρέπει να αφήσουμε όλα
αυτά τα συλλογικά και κινηματικά που κάνουμε αυτά τα χρόνια, και στραφούμε απόλυτα
στα παιδιά μας. Μήπως για να αντέξουν σε όσα έρθουν, πρέπει να τα δυναμώσουμε
με κάθε τρόπο και μέσο – μήπως δεν αρκούν τα ευτυχισμένα παιδικά τους χρόνια
για να επιβιώσουν σε αυτή τη χώρα. Μήπως δεν κάναμε και πολλά με τη συλλογική μας δράση...
Τι ήταν αυτό που έγινε με το ΣΥΡΙΖΑ ρε Νίκο; Πόσο επιχαίρουν
«πιο» αριστεροί μου φίλοι που δικαιώθηκε η αμφισβήτηση και η αμφιβολία τους. Μήπως
είμαστε κοντά στην ανατροπή του καπιταλισμού και πρέπει να ριζοσπαστικοποιήσουμε
την κοινωνία; Χάσαμε λέω, και θυμώνω με τα ποντίκια που αφήνουν το καράβι της Αριστεράς
(έστω κι αν είχε πάρει δεξιά να γέρνει). Κι ανησυχώ που φαίνεται πως δεν είμαστε
ποτέ ικανοί να κυβερνήσουμε.
Σε κούρασα. Συγχώρα με. Άκουσα προχθές ένα υπέροχο τραγούδι
από τη Βελεσιώτου και σε σκέφτηκα. Είναι σε στίχους του Γιάννη Πανουσόπουλου, τη μουσική έχει γράψει ο Τάσος Γκρους. Να, δες το:
Σε φιλώ Νίκο. Και περιμένω νέα σου.
Με αγάπη,
Γιώργος
Υγ: έχεις χαιρετίσματα από τη Σταυρούλα, τη Λίνα, τη Ρούμπη,
τη Μαριαλένα και τη Χάρις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου