Το πρώτο ενικό πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ

Τον καιρό αυτό κυκλοφορούν διάφορα κείμενα, κυρίως αποστρατεύσεων και αποχωρήσεων, τα οποία συντάσσονται από συντρόφους της κυβερνώσας Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ. Κυριαρχούνται από εκφράσεις σε πρώτο ενικό πρόσωπο. Καταγράφουν προσωπικές πορείες, καταθέτουν προσωπικά ένσημα αγωνιστικότητας, περιγράφουν προσωπικές διαψεύσεις, απεμπολούν προσωπικές ευθύνες και στην καλύτερη περίπτωση υπόσχονται μελλοντική συλλογική/κινηματική δράση και στράτευση. Για όσους ζουν στη γλώσσα της Αριστεράς είναι ασύνηθες αυτό το «Εγώ». Η αισιοδοξία, η ελπίδα, η όποια μαχητικότητα του συλλογικού παρελθόντος πλέον αντικαθίσταται από τον απογοητευμένο εγωισμό ενός πρώτου ενικού προσώπου. Έχει ενδιαφέρον ένα αντίστοιχο παράλληλο γλωσσικό ολίσθημα και στο δημόσιο λόγο του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ τις τελευταίες μέρες στις προεκλογικές συνεντεύξεις που δίνει: «πορεύτηκα», «πάλεψα», «αισθάνομαι», «στη συνείδησή μου», «εγώ και η κυβέρνησή μου». Ένας καλοπροαίρετος σχολιαστής σε αυτή τη χρήση του λόγου θα έβρισκε έναν ηγέτη μόνο του που σηκώνει το βάρος των αναπόφευκτα προσωπικών επιλογών του – η κυβέρνηση έχει πάντα ατομική αναφορά, ακόμη και αν η εξουσία ανήκει στο λαό. Ο καλοπροαίρετος αυτός σχολιαστής ίσως να απόφευγε σε αυτό το πρώτο ενικό να χρεώσει αστική παρέκκλιση (στην ανύπαρκτη… δογματική ορθοδοξία) ή αποτύπωση ενός νέου αρχηγικού μοντέλου του κόμματος της ριζοσπαστικής αριστεράς.

Ποιον αφορούν αυτά τα συνήθως μεγάλα κείμενα που συνοδεύουν την αποστράτευση ή την παραίτηση στελεχών και πρώην βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ; Από ποιους διακινούνται και σε ποιον απευθύνονται; Ποιες σκοπιμότητες εξυπηρετούν εκτός από τις προφανείς και σε ποια χρήση διατίθενται πλέον από εχθρούς και φίλους; Ποια εξουσιαστική αντίληψη τα διακινεί στο δημόσιο επικοινωνιακό χώρο με άλλη βαρύτητα από τις διατυπωμένες, συλλογικές ή προσωπικές, αποστρατεύσεις απλών μελών της βάσης του κόμματος; Προφανώς δεν διάβασε κανείς στο enikos.gr τη δήλωση παραίτησης μελών της Γραμματείας της Οργάνωσης Μελών των Πατησίων έτσι όπως αυτή διαμοιράστηκε ηλεκτρονικά στα μέλη της Οργάνωσης. Η αποτύπωση του συλλογικού προβληματισμού 40 μελών αυτής της οργάνωσης, όπως αυτός ξεδιπλώθηκε σε άτυπη συνάντησή τους προ ημερών στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στα Άνω Πατήσια, δεν θα έχει τα ίδια share και like της συνέντευξης της αγαπητής Μαρίας Κανελλοπούλου, της δήλωσης του αγαπητού Στάθη Δρογώση ή του αγαπητού Ανδρέα Καρίτζη (για να μιλήσω ενδεικτικά για συντρόφους που εκτιμώ ιδιαίτερα). Είναι λαϊκισμός και κομπλεξισμός ή πολιτική αντίληψη να ισχυριστεί κανείς πως ουδόλως αφορούν και ενδιαφέρουν οι προσωπικές καταγραφές των στελεχών του «πολιτικού υποκειμένου» που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ; Πως αξία έχουν οι συλλογικές διεργασίες, η συλλογική πολιτική κρίση, η συλλογική αποστράτευση;

Αναμφίβολα η σημειολογία του Εγώ στο δημόσιο λόγο του ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύπτει το βαθύτερο πολιτικό πρόβλημα του κόμματος. Πάντως, αφού η πολιτική σκέψη έχει εκφραστεί με τόση ποικιλία αυτές τις μέρες, είπα (αποφεύγοντας ίσως ακόμα να τοποθετηθώ επί της ουσίας….) να ασχοληθώ με εξωτερικά και δευτερεύοντα στοιχεία της πολιτικής επικαιρότητας των ημερών μας. Και εξαιρώντας βέβαια από την περιγραφή αυτή τις στάγδην προσωπικές αλλά δημόσιες δηλώσεις ένταξης επιφανών πολιτικών προσωπικοτήτων (Κωνσταντοπούλου, Ραχήλ, κ.α.) που προσέρχονται με το Εγώ τους στη νεοσύστατη ριζοσπαστική αριστερά της ΛΑΕ.