Για τα πεντάχρονα του Future Library

Εορτάστηκαν αυτές τις μέρες τα πεντάχρονα του Future Library, της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας που ιδρύθηκε από το Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» και συγκρότησε ένα «δίκτυο βιβλιοθηκών» τα πρώτα χρόνια της Κρίσης στη χώρα μας. Το δίκτυο αυτό έφερε κοντά ανθρώπους των δημόσιων/λαϊκών και δημοτικών βιβλιοθηκών μας, τους εκπαίδευσε, τους ενθάρρυνε, τους συντόνισε, τους κατεύθυνε και τους ενίσχυσε να στραφούν στην εξωστρεφή και δυναμική παρουσία των βιβλιοθηκών τους στις τοπικές κοινωνίες. Ένα από τα στοιχεία που σχολιάστηκαν ιδιαίτερα αυτά τα χρόνια σε σχέση με το Ίδρυμα και την τακτική του είναι η επικοινωνιακή πολιτική του γύρω και πάνω από το έργο αυτό, η δυνατότητα σε μια εποχή πολλαπλών κρίσεων το «α-σήμαντο» να κοινωνείται ως «σημαντικό», πιο «σημαντικό» και από την ίδια την ύπαρξη, τη χρηματοδότηση και το περιεχόμενο των βιβλιοθηκών.

Για την τρέχουσα δημοσιογραφική αφήγηση όσοι αμφισβήτησαν τις προθέσεις και έκριναν τα αποτελέσματα του Future Library είμαστε περίπου «ελάχιστοι, αλλά λίαν καχύποπτοι εχθροί». Σε συνέντευξή του στη Lifo στις 27/11/2015 ο Δημήτρης Πρωτοψάλτου, επικεφαλής του δικτύου, απαντάει στην «εξ αριστερών» κριτική αναφέροντας την πρόσφατη δράση λίγων βιβλιοθηκών υπέρ των προσφύγων (έρανοι, χρήματα, ρούχα – η «αλληλεγγύη» είναι άγνωστη λέξη προφανώς) ως απόδειξη της χωρίς «οδηγίες από τα πάνω» δράσης τους. Ο κύριος Πρωτοψάλτου αφού προφανώς ορίζει τον εαυτό του ως «από τα πάνω» εμφανίζει το προφανές – την αυτονομία των δημόσιων και δημοτικών βιβλιοθηκών- ως μη αυτονόητο. Το ότι 5 βιβλιοθήκες μάζεψαν ρούχα για τους πρόσφυγες αποδεικνύει για τον επικεφαλής του Future Library ότι οι βιβλιοθήκες του αυτενεργούν! Ο κος Πρωτοψάλτου επιστρέφει ερωτήματα στους επικριτές του και με πολιτικάντικη λογική λέει πως «κανείς δεν αναρωτήθηκε αν οι δράσεις (προς τους πρόσφυγες) συνάδουν ή όχι με τον ρόλο των βιβλιοθηκών».

Είναι μια ικανοποίηση οι ελάχιστοι, αλλά λίαν καχύποτοι εχθροί του Future Library να υπάρχουμε πλέον στις αναφορές και τις συνεντεύξεις των ανθρώπων του, έστω και στρεβλά, έστω και δαιμονοποιημένοι, στα χαζοχαρούμενα και νεοφιλελεύθερα δημοσιογραφικά φύλλα της «άλλης πλευράς». Βέβαια τώρα που το Ίδρυμα έχει φύγει από το πλάνο, κάτι τέτοιο είναι εύκολο. Η μισο-δημόσια Εθνική Βιβλιοθήκη έχει αναλάβει το συντονισμό του δικτύου και η δημοκρατία ανακαλύπτεται σε όσα γράφονται και λέγονται για το Future Library.

Για να δούμε όμως τι λέγεται. Σε τι αντιδράσαμε και αντιδρούμε οι… «συφοριασμένοι»; Μήπως στον «τεχνολογικό προσανατολισμό» των δράσεων; Αυτό εννοεί ο Άρης  Μαραγκόπουλος στο υπέροχο κείμενό του στην Αυγή λέγοντας «Μια βιβλιοθήκη αποκλειστικά προέκταση του Διαδικτύου. Μια βιβλιοθήκη - παιχνιδότοπος, μια βιβλιοθήκη video game, μια βιβλιοθήκη όπου ο χρήστης θα είναι υποψήφιος πελάτης και δωρεάν εργάτης στο διαδικτυακό αποθεματικό κεφάλαιο της όποιας Google και Vodafone.»; Ή μήπως αυτά λέμε με την Ειρήνη Δαφέρμου στην εκπομπή "Ρεπεράζ" του ΜεταΔεύτερου και του Παναγιώτη Φραντζή; Μήπως η κριτική μας εξαντλείται στο ελάχιστα ουσιώδες «μετατρέπετε τις βιβλιοθήκες σε χώρους διασκέδασης, αλλά όχι ανάγνωσης»; Δεν θα περίμενε κανείς να χωρέσει η οπτική μας σε ένα επιμνημόσυνο (και όχι πανηγυρικό) άρθρο για τα πεντάχρονα του project στη Lifo.

Μια αναφορά ακόμη αξίζει πάντως σε όσα αναφέρονται στην απολογιστική συνέντευξη του επικεφαλής του Future Library στη Σταυρούλα Παπασπύρου. Η αγωνία για τους… βλαχοδήμαρχους. «Κάναμε τόσα, αλλά δεν πείσαμε τους βλαχοδήμαρχους» λέει περίπου ο κος Πρωτοψάλτου. Μα εκεί υπάρχει ένα από τα βασικά προβλήματα του σχεδιασμού που έγινε, εντοπίστηκε από εμάς τους «καχύποπτους εχθρούς» εξαρχής: «ο σχεδιασμός και οι δράσεις δεν επιχειρούν τη δομική στήριξη του θεσμού των βιβλιοθηκών, αλλά χτίζουν στα σαθρά του θεμέλια». Το να ενισχύσεις το θεσμό, ακόμη και ως χορηγός, είναι σαφώς πιο σύνθετο και δύσκολο από τις έτοιμες λύσεις των παιδικών εκδηλώσεων και των media labs. Ποτέ δεν ενδιέφερε ουσιαστικά ο θεσμός το Ίδρυμα, ίσα-ίσα που οι «βλαχοδήμαρχοι» εξυπηρετούσαν την επιδιωκόμενη επικοινωνιακά απαξίωση του Δημοσίου. Θα μπορούσε κανείς να κρίνει ως υποκριτική την αγωνία που εκφράζει η κρίση για τους δημάρχους, αν και κατά πάσα πιθανότητα είναι μια εύλογη πικρία, αφού οι μεταξωτές κορδέλες δεν έλυσαν το πρόβλημα. Πώς θα μπορούσαν εξάλλου;

Θα μπορούσε κανείς να κρίνει την ιστορία του Future Library, του χορηγικού αυτού εγχειρήματος, από ποικίλες και αντιθετικές οπτικές. Έχει φτάσει όμως η ώρα και για μια συνθετική: το εγχείρημα αυτό αποτέλεσε μια κατά κάποιο τρόπο συνέχεια του ΕΚΕΒΙ, ήρθε να καλύψει το κενό της τυπικής και ουσιαστικής του κατάργησης. Δεν θέλησε και δεν μπόρεσε να το καλύψει ουσιαστικά, αλλά επικοινωνιακά το υπερκάλυψε. Όπως καθετί επιφανειακό δεν μπορεί να έχει διάρκεια, κάτι που οι σχεδιαστές του το ήξεραν και το είχαν ανακοινώσει εξαρχής. Άφησε κάτι θετικό πίσω του; Σαφώς και άφησε: ό,τι κερδήθηκε από τη συνέργεια και τη συλλογικότητα, ότι τροφοδοτήθηκε από τον ενθουσιασμό και την ενθάρρυνση των εκατοντάδων βιβλιοθηκονόμων της χώρας. Χωρίς την πατρική φιγούρα του Χορηγού θα πρέπει τώρα να στραφούμε μαζί στη διεκδίκηση, στις συλλογικές επεξεργασίες που θα προτείνουν και θα διεκδικούν τα δομικά στοιχεία της ύπαρξης και του ρόλου μας. Ο μόνος στόχος μας πρέπει να είναι με όχημα τις γνώσεις και τον ενθουσιασμό μας να κερδίσουμε από το κράτος το σεβασμό, την ελευθερία και τη φροντίδα για όσα θέλουμε και πρέπει να κάνουμε για την κοινωνία μας. Από ένα κράτος και μία κυβέρνηση που φαίνεται να αρνείται το διακηρυγμένο ρόλο της, ακουμπώντας ράθυμα στη χορηγική προσφορά και αδιαφορώντας στην ουσία για την πολιτική των βιβλιοθηκών, του βιβλίου και της ανάγνωσης. Παρά τις περί του αντιθέτου προεκλογικές εξαγγελίες της.

Το παραμύθι του άδειου παραμυθά

Μια φορά κι έναν καιρό ένας παραμυθάς είχε αδειάσει τον μέσα κόσμο του έξω και οι άνθρωποι νόμιζαν πως τους άφηνε να δουν τι έχει στην ψυχή του. Όταν πια τελείωσε με αυτή του τη δουλειά τελείως, και δεν έμεινε τίποτα, έκανε μια βόλτα μέσα του και βεβαιώθηκε πως το μόνο που υπήρχε πια εκεί ήταν μια κυρίαρχη σιωπή. Την πέταξε κι αυτή κι έζησε αυτός καλά κι εμείς καλύτερα.

***

ο πίνακας είναι του Χριστόφορου Κατσαδιώτη

Οι πληγές είναι φωλιές για λουλούδια

[«Οι πληγές είναι φωλιές για λουλούδια». Υπάρχει μια προφανής αισιοδοξία σε αυτόν τον αφορισμό του Porchia. Ο Porchia έγραψε μόνο ένα βιβλίο. Γεμάτο αφορισμούς, γεμάτο βέλη που άλλοτε σκοτώνουν το θήραμά τους και άλλοτε αστοχούν χαζεύοντας σε ποιητικά τοπία.

Ο αφορισμός είναι ένα νεογέννητο παραμύθι. Είναι μια περιπετειώδης ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Σαν παραμύθι που είναι ο αφορισμός είναι και παιδί της ποίησης. Συχνά είναι θραύσμα, είναι μωρό τραυματισμένο, ένα παιδί μικρό αλλά και μισό. Χωράει λόγω του μικρού του μεγέθους όλο τον κόσμο – μεγαλώνουμε γεμίζοντας το μέσα μας με βεβαιότητες, παχαίνουμε με αυτές, πετάμε έξω καθετί άλλο.

«Οι πληγές είναι φωλιές για λουλούδια» λέει ο Porchia. Μοιάζει σαν τα λουλούδια να ψάχνουν καταφύγιο, σαν κάτι να τα κυνηγά ή να τα απειλεί. Όμως η φωλιά δεν είναι μόνο καταφυγή, αλλά και ο ιδανικός τόπος της γέννησης, η θαλπωρή της δημιουργίας, η προστασία του νεογέννητου κόσμου. Τα λουλούδια γεννάνε στις πληγές που έκαναν φωλιές τους. Αν γεννάνε λουλούδια ή κάτι άλλο μας είναι αδιάφορο. Όμως τα λουλούδια που φωλιάζουν στις πληγές μας είναι όμορφα. Και ίσως γι’ αυτό να μην πρέπει να κλείνουμε τις πληγές μας. Πρέπει να αφήσουμε τις πληγές μας ελεύθερες για να ‘ρθουν να φωλιάσουν σε αυτές τα λουλούδια. Ίσως κιόλας να μην κλείνουν ποτέ ούτως ή άλλως οι πληγές. Ίσως το μόνο που μπορούμε να κάνουμε με αυτές είναι να τις διαθέσουμε στην ομορφιά των λουλουδιών. Των λουλουδιών που δεν είναι κανονικά λουλούδια, παρόλο που έχουν ρίζες, μίσχο, φύλλα και άνθος. Ρίζες έχει και το τραύμα, ανθίζει και η λύπη καμιά φορά κι ο πόθος ποτέ δεν μένει άκαμπτος, λυγάει στου καιρού τη μανία. Όποιος έσκαψε τις πληγές μας δεν είναι τα λουλούδια που έφτιαξαν φωλιά. Όποιος έσκαψε τις πληγές μας δεν έφτιαχνε φωλιά, απλά μας πλήγωνε. Η φωλιά είναι μια δεύτερη χρήση της πληγής. Επομένως ο αφορισμός αυτός είναι μια παραίνεση να αλλάξουμε χρήση στις πληγές μας. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.]

Θα μπορούσε να είναι ένας πίνακας του Hopper. Μια γριά κάθεται μόνη στο τραπέζι ενός φαστφουντάδικου, δίπλα στο τζάμι. Το μαγαζί είναι άδειο, μόνο η γυναίκα αυτή και οι βαριεστημένοι υπάλληλοι πίσω απ’ τον πάγκο. Η μοναξιά της πολλαπλασιάζεται μέσα στη νύχτα. Το μαγαζί είναι ολόφωτο. Λιγοστοί διαβάτες περνούν στο πεζοδρόμιο από την άλλη πλευρά του τζαμιού. Τη βλέπουν βιαστικά, τους βλέπει αδιάφορα. Έχει στο τραπέζι μπροστά της ένα ποτήρι και μια coca-cola light. Κάπου-κάπου κλείνει τα μάτια και γέρνει ελαφρά το κεφάλι της. Η τηλεόραση παίζει video clip, ποπ τραγούδια, νεανικά κορμιά που λικνίζονται, χαϊδεύονται, ερωτοτροπούν.

«Ποιο τραύμα την άφησε μόνη;» αναρωτιέσαι. Ποια αποτυχία, ποια ήττα, ποια απώλεια. Μια γριά μόνη σε ένα φαστφουντάδικο Πέμπτη βράδυ δεν είναι ένα λουλούδι που φώλιασε σε μια πληγή. Αλλά ποιος είπε πάλι πως όλοι εσείς που ζείτε μέσα στις οικογένειες δεν είστε απελπιστικά μόνοι – όπως οι άνθρωποι στους πίνακες του Hopper.

***

ο πίνακας είναι της Serafine de Senlis

Σπίτι δουλειά σπίτι

Τον έχει ακουμπήσει πάνω σε μια μάντρα – περιμένουν να περάσει προφανώς το σχολικό. Εκείνος είναι αγουροξυπνημένος, δεν μπαίνει καν στον κόπο να παρατηρήσει τον κόσμο με αυτά τα συνήθως έκπληκτα παιδικά του μάτια. Νυστάζει, ούτε καν μορφάζει στα καμώματα της μάνας του, που προσπαθεί να του φτιάξει το κέφι. Που όρθια μπροστά του τού κάνει αστεία και καραγκιοζιλίκια και γκριμάτσες και χορεύει πρωί-πρωί σε έναν δρόμο της Κυψέλης, αδιάφορη αν άλλοι την κοιτούν – για κανέναν άλλο δεν θα χόρευε έτσι «δημοσία θέα» ομολογουμένως. Του γελάει, του τραγουδάει κι εκείνος την κοιτάζει απαθής και αδιάφορος, με μια ειρωνεία ίσως στο βλέμμα του, όμως εκείνη συνεχίζει για να του φτιάξει το κέφι.

Είναι ένα σύνθημα που δεν το καλοθυμάμαι. Αν και το βλέπω καθημερινά επιστρέφοντας. Από αυτά τα αναρχικά, τα συνήθως έξυπνα και βέβηλα που κάποτε μου άρεσαν. Στους Αμπελόκηπους είναι, γραμμένο στον τοίχο ενός βενζινάδικου και περίπου λέει «καταναλώστε ωραία μου πουλάκια» μιμούμενο την επτανησιώτικη καντάδα που τα προτρέπει να κελαηδήσουν. Προφανώς δεν προτρέπει τα πουλιά να καταναλώσουν, αλλά τους ανθρώπους να αρχίσουν το τραγούδι. Ή κάπως έτσι. Πάντως σήμερα στην κορυφή του τοίχου είχε κάτσει ένα περιστέρι που φουρφούριζε σε μια θηλυκιά.

Μια μέρα θα ξεφύγουν από τη συνήθη διαδρομή. Ή στο σπίτι ή στη δουλειά δεν θα πάνε. Θα λοξοδρομήσουν και θα το σκάσουν, θα πάρουν τους δρόμους που δεν επιστρέφουν, θα ανάψουν τσιγάρο, θα βάλουν τέρμα τη μουσική και θα κάνουν έρωτα σε μια παραλία. 

***

ο πίνακας είναι του Τάσου Ματζαβίνου

Λαθρομετανάστες, παράνομοι μετανάστες, πρόσφυγες

Κύριο φορέα της συστημικής και συστηματικής καλλιέργειας των ρατσιστικών στερεοτύπων και της ξενοφοβίας αποτελούν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και Επιρροής στην Ελλάδα , ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης. Το συμπέρασμα αυτό είναι μάλλον ένας κοινός τόπος σε όσους από τους δέκτες τους τους γυρίζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πια την πλάτη. Αγκαλιασμένα με τις διάφορες εργολαβίες των ιδιοκτητών τους και τη διαπλοκή με το πολιτικό, οικονομικό, θρησκευτικό, δικαστικό σύστημα, το υπηρετούν και το ποδηγετούν με τρόπο τέτοιο που η προπαγάνδα, η ελεγχόμενη ενημέρωση και οι τεχνικές απόκρυψης και αλλοίωσης της είδησης να καταργούν πλέον το ρόλο του ελέγχου των τριών εξουσιών από την Τέταρτη (αν υποθέσουμε ότι αυτός είναι ο ρόλος του Τύπου). Αντί να ελέγχει τη νομοθετική, την εκτελεστική και την δικαστική εξουσία, ο Τύπος επιχειρεί τον καλύτερο συντονισμό τους στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ιδιοκτητών των Μέσων Ενημέρωσης που είναι και ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής. Παράγωγο αυτής της λειτουργίας είναι και η όποια ενημέρωση του κοινού. Τα φίλτρα επιλογής της είδησης και η κατασκευή της ωστόσο ποτέ δεν ξεφεύγουν βέβαια από τα αυστηρά πλαίσια που η ιδιοκτησία επιβάλει ώστε να εξυπηρετούνται τα συμφέροντά της.

Οι παραπάνω διαπιστώσεις ούτε πρωτότυπες είναι, ούτε όμως αναπόδεικτες και ολοκληρωτικές. Επίσης, αφορούν μικρά και μεγάλα μιντιακά υποκείμενα, συμβατικά ή και νέα, έντυπα, ηλεκτρονικά, ψηφιακά κ.α., με δυο λόγια αφορούν το σύνολο των μέσων ενημέρωσης. Μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως αφορούν ακόμη και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία καλλιεργώντας την αγελαία προσέγγιση της κριτικής λειτουργούν περισσότερο σαν πολλαπλασιαστές της μία γνώμης, παρά σαν διαιρέτες των ποικίλων απόψεων. Κι επίσης εν πολλοίς επηρεάζονται πλέον καθοριστικά και από την ίδια την αγορά που έχει εισβάλει με πολλούς τρόπους σε αυτά.

Ένα από τα προϊόντα της καπιταλιστικής κρίσης ή τελοσπάντων των μεταβάσεων που διάφορες περιοχές και κράτη βιώνουν στην οικονομική, πολιτική, θρησκευτική και εθνική τους ζωή αυτά τα χρόνια, είναι το ισχυρό μεταναστευτικό και προσφυγικό ρεύμα στη λεκάνη της Μεσογείου. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι φτάνουν ζωντανοί ή νεκροί στις ακτές της Ελλάδας ή της Ιταλίας επιχειρώντας να ξεφύγουν από τις συνθήκες πολέμου των χωρών τους και να βρουν κοινωνίες και οικονομίες στην Ευρώπη που θα τους επιτρέψουν να ζήσουν με ασφάλεια και βιοτική επάρκεια.

Η περιγραφή των ροών αυτών στα ελληνικά media ακολουθώντας το αντιδραστικό πολιτικό κλίμα που πάντα υπηρετεί πιστά τα συμφέροντα των ιδιοκτητών των μέσων "ενημέρωσης" και παραγωγής έχει να μας δείξει "λαμπρά" δείγματα ρατσιστικού και ξενοφοβικού λόγου. Ο λόγος αυτός φαίνεται να συντονίζεται με την ξενοφοβική διάθεση των δοκιμαζόμενων από την οικονομική και πολιτική κρίση Ελλήνων, ενώ ουσιαστικά την τροφοδοτεί και την καλλιεργεί, αποσκοπώντας στη δημιουργία συνδετικών δομών που θα πετύχουν την κοινωνική συνοχή μέσω του ετεροπροσδιορισμού. Μόνο αυτό έχει μείνει κατά τη γνώμη των μιντιαρχών. Οτιδήποτε άλλο δεν είναι εύκολα ελεγχόμενο και μπορεί να αποβεί εις βάρος των συμφερόντων τους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα του ρατσιστικού και ξενοφοβικού λόγου των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και Επιρροής στην Ελλάδα είναι η χρήση του όρου "λαθρομετανάστης" ή "παράνομος μετανάστης" στην ειδησεογραφική περιγραφή του προσφυγικού/μεταναστευτικού ζητήματος αυτών των ετών. Έχει ενδιαφέρον επίσης πως ο όρος "λαθρομετανάστης" τείνει σιγά-σιγά να αλλάξει σε "πρόσφυγας" τώρα που το φαινόμενο μάς χτυπάει την πόρτα κυριολεκτικά και όχι τα τηλεοπτικά παράθυρα, τώρα που τα πτώματα των πνιγμένων παιδιών δεν κρύβονται στο χαλάκι του τηλεοπτικού χρόνου. Τώρα που "ο αποπροσανατολισμός από τα πραγματικά προβλήματα" δεν βρίσκει μια καθημερινότητα αδιάφορη για το δράμα των προσφύγων, αλλά εν πολλοίς συμμέτοχη στην ανακούφισή του.

Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και Επιρροής χρησιμοποίησαν για 2 τουλάχιστον χρόνια αποκλειστικά τον όρο "λαθρομετανάστης" σε αλλεπάλληλα άρθρα τους για συλλήψεις, εγκλεισμούς, επαναπατρισμούς, ναυάγια προσφύγων και μεταναστών σε απόλυτη συμφωνία και με την ορολογία και την αντιμετώπιση του θέματος από τις ελληνικές κυβερνήσεις. Πλέον ο όρος που χρησιμοποιούν είναι αυτός που εξαρχής απέφευγαν: πρόσφυγες. Και τον απέφευγαν γιατί η προσφυγιά είναι για την ελληνική κοινωνία μια κατάσταση με μεγάλο συγκινησιακό, πολιτικό και πολιτιστικό φορτίο, είναι μια κοινωνική βιωμένη πραγματικότητα για δεκαετίες, η οποία πότισε την κουλτούρα και τον πολιτισμό μας με κυρίαρχα μουσικά και λογοτεχνικά έργα. Η "προσφυγιά" θα μπορούσε να γίνει μπούμερανγκ σε όσους ήθελαν τη συνοχή της κοινωνίας με όρους αντίθεσης απέναντι στον εισβολέα "ξένο".

Μπορεί κανείς να δει την στατιστική αναντιστοιχία ωστόσο στην "παραγωγή" προσφυγικών ειδήσεων στις δύο περιόδους, την περίοδο των "λαθρομεταναστών" και την περίοδο των "προσφύγων", ιδιαίτερα αν αναλογιστεί πως το πρόβλημα διογκούται και αυξάνεται με το χρόνο. Αυξάνει το πρόβλημα, μειώνεται η κάλυψή του, η έκτασή του η σαφήνεια και η περιγραφή του.

Ο enikos.gr που χρησιμοποιήθηκε εδώ ως εικονογραφικό παράδειγμα χρήσης των όρων "λαθρομετανάστης"/"παράνομος μετανάστης" και "πρόσφυγας" είναι μια ενημερωτική σελίδα ποικίλης ύλης με μεγάλη επισκεψιμότητα. Στη λογική της ενημέρωσης που ασκεί χωρούν δίπλα στα πνιγμένα παιδιά των προσφύγων οι ανούσιες εκμυστηρεύσεις τηλεοπτικών προσώπων και τα πάσης φύσεως lifestyle κουτσομπολιά. Με τον τρόπο αυτό ακόμη και η σοβαρότερη είδηση γίνεται καρύκευμα σε μια αφασική ενημερωτική σούπα, που συνεχίζει να υπηρετεί τα συμφέροντα των ιδιοκτητών των μέσων ενημέρωσης και παραγωγής.

Τα μουσικά σχολεία διαδηλώνουν, τραγουδάνε, διεκδικούν

Και είναι η πρώτη Δευτέρα ενός καινούριου μήνα κι όμως τόσο παλιά, βρωμάει μούχλα και σκονισμένα πτώματα, ελπίδες ρετάλια και συμβιβασμούς, όνειρα κομμένα και ραμμένα με ρεαλισμό.

Κι έξω από το παράθυρό σου, έξω από τα σκονισμένα ράφια της βιβλιοθήκης με τα σκονισμένα φύλλα και τις σκονισμένες ιδέες στήνουν εξέδρα και αρχίζουν να τραγουδάνε. Τα μουσικά σχολεία που διαδηλώνουν. Τα μουσικά σχολεία τραγουδάνε. Τα μουσικά σχολεία που διεκδικούν. Κι όλα ανθίζουν ξανά. Και μέσα σου.

Οι μαθητές στην ανακοίνωσή τους ζητούν 

«το υπουργείο και η κυβέρνηση να εξασφαλίσουν τώρα χρηματοδότηση για να λειτουργήσουν κανονικά τα σχολεία μας. Να αντιμετωπιστούν τα κενά, οι ελλείψεις σε καθηγητές, να δοθούν λεφτά για αναλώσιμα, υποδομές και ό,τι άλλο χρειάζεται για να λειτουργήσουν τα σχολεία μας. Να δοθούν όλα τα βιβλία που λείπουν. Ούτε 1 ευρώ από την τσέπη των γονιών μας για τη μόρφωσή μας. Να δοθεί δωρεάν το βιβλίο των Αγγλικών.

Να μη μας στοιβάζουν στις τάξεις, να μην καταργούν - συγχωνεύουν σχολεία και τμήματα. Κάθε τμήμα να έχει 20 μαθητές για να μπορεί να γίνεται μάθημα.

Δωρεάν και ασφαλής μεταφορά για όλους τους μαθητές, όλες τις ώρες της μέρας. ;Eνα γεύμα για όλους τους μαθητές.

Στα τσακίδια τα μνημόνιά τους. Στα τσακίδια οι νόμοι τους για το "Νέο Λύκειο" και το "Νέο Επαγγελματικό Λύκειο".

Να μπορούμε να δίνουμε εισαγωγικές εξετάσεις όσες φορές θέλουμε, κρατώντας βαθμολογία στα μαθήματα που επιθυμούμε και οι εξετάσεις να γίνονται μετά το τέλος του Λυκείου.

Η πρακτική άσκηση στα ΕΠΑΛ να είναι ενταγμένη στη μάθηση. Πτυχίο στα 3 χρόνια και κατάργηση κάθε εμποδίου στην άσκηση επαγγέλματος. Να καταργηθεί το έτος μαθητείας.

Να διοριστούν μόνιμοι καθηγητές για να καλυφτούν οι ανάγκες των σχολείων μας.

Διεκδικούμε δημόσια δωρεάν Παιδεία για όλους».