"Μα τι με θες;" - του είπε βγαίνοντας στην πίσω αυλή. " Έχω βάλει το λάδι για τα κεφτεδάκια. Θα κάψει". Της ζήτησε μόνο να τη βγάλει μια φωτογραφία με την καινούρια του μηχανή. Εκείνη του χαμογέλασε, πάντα χαμογελούσε στα καμώματά του. Στάθηκε δίπλα στη γλάστρα με την ορτανσία, δεν σκέφτηκε να βγάλει την ποδιά, κοίταξε ντροπαλά το μεταλλικό μαρκούτσι που θα την απαθανάτιζε, έδεσε τα χέρια μπροστά και έγινε πια φωτογραφία. Ύστερα μπήκε ξανά βιαστική στο σπίτι, έριξε τα κεφτεδάκια στο λάδι και τα χρόνια πέρασαν και πέθανε. Και τη θάψαν στο Δεύτερο Νεκροταφείο. Και έβαλαν στον τάφο επάνω τη φωτογραφία δίπλα στην ορτανσία με τα χέρια δεμένα μπροστά. Να κοιτάει ντροπαλά το μαρκούτσι που την απαθανάτιζε.
***
ο πίνακας είναι του Μιχάλη Μαδένη
***
ο πίνακας είναι του Μιχάλη Μαδένη
Μάταια περιμένω τη συνέχεια. Σκέφτηκα μήπως και φέρω την ανάσταση σ' αυτό το (τελευταία) πολύ μελαγχολικό μπλογκ. 'Οπως και να 'χει, βιβλιοθηκάριέ μου, σε σκέφτομαι κι ας μην σε γνωρίζω -παρά μόνο σχολιάζοντας. Δεν έχω κάτι άλλο να σου στείλω από τη συμπάθειά μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
Το λέμε και το ξαναλέμε κάθε χρόνο
εδώ και δυο χιλιετίες
το επαναλαμβάνουμε με πάθος
δείχνοντας βέβαια πως ακόμα
δεν το ‘χουμε πολυπιστέψει.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΑΡΑΚΗΣ
Σε ευχαριστώ πολύ Rosa Mund - κάποια στιγμή θα βγούμε από τη μελαγχολία. Δεν είναι και πολύ στη φύση μας...
ΑπάντησηΔιαγραφή