Ιδρωμένες μέρες και παντζούρια κλειστά που τεμαχίζουν το αδυσώπητο φως σε λωρίδες. Τσαλακωμένα σεντόνια, παιδικά καλοκαίρια χωρίς σχολείο, θάλασσα, βερίκοκο, βιβλία ανοιχτά, γυμνά μέλη. Λέξεις αποδράσεων, που δραπετεύουν κι αυτές. Γιατί οι λέξεις, αν τις ρωτούσες, θα προτιμούσαν να είναι ελεύθερες, να μην τις δεσμεύεις σε μια προσδοκία, γιατί δεν θα ζήσουν για πολύ σε ένα χαρτί ή σε μια υπόσχεση. Προτιμώ να μην σκέφτομαι, ξαπλώνω και κοιμάμαι αμέσως μην με προλάβει η λύπη. Ο κόσμος έχει θολώσει ή το βλέμμα μου. Θα γυρίσω τα μάτια προς τα μέσα μου – διπλό το όφελος.
Τα καλοκαίρια πάντα είχαν μια αφόρητη σωματικότητα - εύθραυστη κι ευάλωτη στο χρόνο.
***
ο πίνακας είναι του Χρήστου Παλλαντζά
Χμ, ναι: από την άποψη της σωματικότητας, τα καλοκαίρια μπορεί να είναι αφόρητα. Μετράς τον χρόνο που φεύγει με το σώμα που βλέπεις μπροστά σου, που, καλοκαίρι μετά το καλοκαίρι, φθείρεται (έτσι, τουλάχιστον, καταλαβαίνω αυτό που γράφεις).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό μια άλλη άποψη, ωστόσο, με την οποία καταπιάστηκα πρόσφατα για να την περιγράψω κάπως ψηλαφιστά, το καλοκαίρι μπορεί να σε ελευθερώνει και τελείως από τον χρόνο. Ενδιαφέρον, πάντως, που είδα εδώ και μια συμπληρωματική (θα έλεγα) οπτική. :-)
Καλή συνέχεια, βιβλιοθηκάριε!
@ To love life for what it is: πράγματι: δύο όψεις του νομίσματος. Μάλλον θέμα θέσης και αντίληψης και όχι βέβαια καμία αντικειμενική... πραγματικότητα. Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο...
ΑπάντησηΔιαγραφή