Πλατεία Παπαδιαμάντη

Είναι η στρογγυλή πλατεία – μια μικρούλα γη η στρογγυλή πλατεία μας, όπως όλες οι πλατείες σε αυτή τη χώρα, με τη μαρμάρινη προτομή της σε μια άκρη και το λερό και μίζερο σιντριβάνι της στη μέση και το δρόμο που την κυκλώνει και τ’ αυτοκίνητα που ρέουν γύρω από το παιδομάνι που λυσσομανά, τις μαμαδούλες που τρέχουν πίσω από τα ετοιμόρροπα βρέφη τους, τις γριές που σαν δικαστές κάθονται στα παγκάκια και κρίνουν τον κόσμο, το χθες και το αύριο. Είναι η στρογγυλή πλατεία με τον κόσμο που συζητά, διαφωνεί και αναλύει στις ταβέρνες και τα ψητοπωλεία τριγύρω, τα τραπέζια τους έχουν καταλάβει ένα μέρος της, με τις μυρωδιές από θεσπέσια φαγητά να σε καλούν σε κολασμένες γαστρονομικές απολαύσεις, με το κρυφτό πίσω από τα δέντρα και τους θάμνους, το κρυφτό της ζωής από το θάνατο (αυτές τις μέρες του καλοκαιριού).

Κι είναι μια παρέα νεοεισερχόμενων πιτσιρικάδων στην εφηβεία που συνεχίζουν μια παράδοση χρόνων στην περιοχή και κάθονται «στα σκαλάκια», στην είσοδο μιας πολυκατοικίας δίπλα στην πλατεία και ερωτοτροπούν ώρες ατελείωτες. Είναι που χρόνια οι πρώτοι έφηβοι ερωτοτροπούν στα σκαλάκια, έχοντας φύγει από την πλατεία, αλλά όχι πολύ μακριά, ψηλαφώντας τα πρώτα ρίγη και την αδημονία του έρωτα, μέχρι να μεγαλώσουν λίγο και να αφήσουν πίσω τους για χρόνια τη στρογγυλή πλατεία – ο έρωτας θα βρει νέα στέκια, το πάθος θα φλογίζει όλα τα μέλη του σώματος. Στη στρογγυλή πλατεία θα ζουζουνίζουν άλλα ετοιμόρροπα βρέφη και στα σκαλάκια θα έχει αλλάξει η φρουρά (υπό το άγρυπνο βλέμμα της προτομής)…

***

ο πίνακας είναι του Γιώργου Βακαλό