Το παραμύθι της μοναξιάς του ηθοποιού

Μια φορά κι έναν καιρό κρυώναμε και νιώθαμε μόνοι. Και φτιάξαμε ένα παραμύθι για να ζεσταθούμε.

Ήταν λοιπόν ένας άνθρωπος. Ήταν ηθοποιός κι έπαιζε σε παραστάσεις που τις έβλεπε πολύς κόσμος, πάνω του έβλεπες τον θαυμασμό, την αγωνία, τη λατρεία, τη συμπόνια του κόσμου. Ήταν ηθοποιός, έμπαινε δηλαδή στις ζωές πολλών ανθρώπων, γινόταν ο ίδιος πολλοί άνθρωποι: άλλοτε γινόταν βασιλιάς, άλλοτε αγρότης, γέρος, ερωτευμένος νέος ή πατέρας, μια φορά έγινε γυναίκα, άλλοτε έμπορος κι άλλοτε άνεργος. Δεκάδες άνθρωποι και η μοίρα και η ζωή τους πάνω στη σκηνή. Ήμασταν σίγουροι πως δεν ήταν μόνος.

Μια μέρα τον είδαμε να κάθεται σε ένα μπαρ, αργά τη νύχτα μετά την παράσταση. Δεν ήταν δίπλα του κανείς και δεν μιλούσε με κανέναν. Έπινε ουίσκυ και γύρω του κείτονταν άδεια ποτήρια, σκισμένες μάσκες, ρούχα παράξενα, λέξεις και φράσεις, σκηνικά και χειροκροτήματα.

Κι έζησε αυτός καλά – κι εμείς κρυώναμε περισσότερο από πριν.

***

Ο πίνακας είναι του Oswaldo Guayasamin