Το παραμύθι της γιαγιάς Β.

Οι μέρες περνούν κι εμείς καθόμαστε ένα κύκλο και λέμε ιστορίες κι ο χρόνος κυνηγάει την ουρά του σαν γατί. Και τότε ξεκινάει η γιαγιά η Β. να λέει το δικό της παραμύθι. Ήταν λέει μια φορά ένα χωριουδάκι ανάμεσα σε δυο ποτάμια. Μια μέρα ήρθε στο χωριό ένας νέος με γένια και μακριά μαλλιά, κι ήτανε όμορφος πολύ κι όλα τα κορίτσια τον ερωτεύτηκαν. Μα οι μεγαλύτεροι είπαν στα παιδιά πως δεν πρέπει να έρθει σε επαφή κανείς μαζί του, γιατί τα λόγια του ήταν μάγια τρομερά που θ’ άλλαζαν τον κόσμο. Μια μέρα ο νέος πλησίασε τη Β. και της έδωσε το «Υπόγειο» του Ντοστογιέφσκι, έγραψε πάνω σ’ αυτό μια αφιέρωση. Κι εκείνη το διάβασε κι έκτοτε διάβασε πολλά βιβλία, ρώσικα και άλλα. Ακόμη όμως το ‘χει στη βιβλιοθήκη της αυτό το πρώτο. Τα χρόνια πέρασαν κι έπιασε να νυχτώνει και το παραμύθι της γιαγιάς Β. έφτασε πια στο τέλος του: πριν λίγες μέρες, στην Αθήνα, ένας χοντρός, φαλακρός και κουρασμένος άνθρωπος της μίλησε στο δρόμο: «είσαι η Β.;», της είπε. «Κάποιο λάθος κάνετε» του είπε βιαστικά κι έφυγε.

«Τα παραμύθια άσχημα γερνούν – καλύτερα να μην τους το πείτε ποτέ» μας είπε. Κι ύστερα φύγαμε, ο κύκλος έσπασε κι η γάτα κουράστηκε να κυνηγάει την ουρά της.

***

ο πίνακας είναι του Τριαντάφυλλου Πατρασκίδη