Χορηγούμενες "αναρτήσεις" του '62

"Παρακαλώ διαβάστε το άρθρο μου και στους φίλους σας"

Η φράση αυτή σφραγίζει κυριολεκτικά το 1962 το εξώφυλλο του 24φυλλου φυλλαδίου του νεοεκλεγέντα βουλευτή Κοζάνης με την Ένωση Κέντρου Μιχάλη Γ. Παπακωνσταντίνου. Το φυλλάδιο περιέχει την υποστηρικτική ομιλία του Παπακωνσταντίνου στη Βουλή στις 21 Φεβρουαρίου 1962, οπότε και η ΕΡΕ προτείνει με νομοσχέδιό της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Η Ε.Κ. υποστηρίζει τη σύνδεση, ή όπως λέει χαρακτηριστικά ο Παπακωνσταντίνου "όλες οι πτέρυγες εις την αίθουσαν αυτήν, με μοναδικήν εξαίρεσιν αυτήν την φοράν εκείνην της Άκρας Αριστεράς συμφωνούν επί της ανάγκης της συνδέσεώς μας ή της εντάξεώς μας".

Στο παρόν σημείωμα δεν μας αφορά τόσο η πολιτική κατάσταση της εποχής, όσο η ανάγκη του νέου βουλευτή να τυπώσει το λόγο του και να τον διανείμει στους συντοπίτες του. Και φροντίζει και για τους αγράμματους εξ αυτών, αφού προτρέπει όσους κατέχουν το φυλλάδιο, να το διαβάζουν (στα καφενεία και τα σπίτια) και στους άλλους.

Κάτι σαν τις σημερινές χορηγούμενες και μη αναρτήσεις δηλαδή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από πολιτευτές και βουλευτές.

Το παραμύθι του βιβλιοθηκάριου της μικρής μας πόλης

Ο βιβλιοθηκάριος της μικρής μας πόλης ήταν ίσως πιο παλιός κι από τη βιβλιοθήκη μας ακόμη. Υπήρχε εκεί από όταν ήμασταν παιδιά. Στο μικρό του γραφείο σκυφτός, όπως τα δέντρα που τα γέρνει ο βοριάς στις άκρες των γκρεμνών. Αν δεν μας παρατηρούσε όταν θορυβούσαμε, θα λέγαμε πως είχε πεθάνει αιώνες πριν, θα ξεχνούσαμε ίσως την ύπαρξή του, όπως τον είχε ξεχάσει ο χρόνος και ο θάνατος. Δεν συγχωρούσε τη διασάλευση της σιωπής, για τη διασάλευση της τάξης όμως φρόντιζε πάντα ο ίδιος : τα βιβλία βρίσκονταν πάντα στη σωστή τους θέση, μαζί με άλλα του ίδιου θέματος, στην αλφαβητική τους σειρά "όπως οι κανόνες ορίζουν".

Η βιβλιοθήκη είχε πάντα κάτι να μας θέλγει (στην αρχή τα παραμύθια, ύστερα τα ερωτικά μυθιστορήματα, τα κορίτσια που πήγαιναν συχνά, οι πρακτικοί οδηγοί μελισσοκομίας) κι ήταν παράξενο που έβλεπες ανθρώπους να κάθονται σκυφτοί πάνω στα βιβλία τους, όπως τα δέντρα που τα γέρνει ο βοριάς στις άκρες των γκρεμνών. Μια μέρα ο βιβλιοθηκάριος χάθηκε, αλλά δεν συμφωνήσαμε όλοι σε αυτό. Άλλοι είπαν πως είχε εξαφανιστεί μέρες πριν. Έτσι όπως μείναμε χωρίς βιβλιοθηκάριο, αποφασίσαμε οι παλιότεροι εκεί να εκτελούμε τα χρέη του. Δεν συγχωρούσαμε τη διασάλευση της σιωπής, για τη διασάλευση της τάξης όμως φροντίζαμε πάντα ο ίδιοι.

Τα χρόνια πέρασαν. Ήρθε κι η δική μου σειρά να πάψω να είμαι ο βιβλιοθηκάριος της μικρής μας πόλης. Ένα βράδυ άφησα το γραφείο μου, βρήκα ένα ράφι, έγινα κι εγώ ένα βιβλίο και ταξιθετήθηκα. Διάλεξα, με μια διάθεση παιγνιώδους ειρωνείας αν θέλετε, να γίνω ένα εγχειρίδιον φυτολογίας (με στοιχεία γεωλογίας). Θα λέγατε ίσως πως η βιβλιοθήκη είναι ένα νεκροταφείο όπου βασιλεύει η σιωπή και για την τήρηση της τάξης φροντίζουν οι νεκροί. Εγώ πάλι θα έλεγα πως η βιβλιοθήκη είναι μια προετοιμασία για την αθανασία. Κι οι βιβλιοθηκάριοι, βιβλία που γράφονται αυτή την ώρα.

*ο πίνακας είναι του Jacob Lawrence

Κινηματογράφοι του '30 στην Κόρινθο

Το "Ηραίον" υπήρχε βέβαια και πριν το 1931, αλλά όπως μαρτυρά το "Παρλάν" (το βραχύβιο ελληνικό κινηματογραφικό περιοδικό του μεσοπολέμου) στο τεύχος 16 του Δεκαπενταύγουστου εκείνης της χρονιάς "δεν μας παρουσίασε τίποτα το ενδιαφέρον, εκτός μερικών έργων ως "η Ουγγρική τραγωδία", "Κιβωτός του Νώε" κ.α.

Στην Κόρινθο είχε όμως μόλις κάνει την εμφάνισή του εκείνη τη χρονιά και ένας νέος κινηματογράφος, το "Ατελιέ". Κατά τον συντάκτη της επαρχιακής κινηματογραφικής ειδησεογραφίας του "Παρλάν" η πόλη "επέκτησεν ένα άριστον κέντρον ψυχαγωγίας". Εκεί παίχτηκαν εκείνη τη χρονιά τα έργα "Πριγκήπισσα εις το ταξί της" με την Βίλμα Μπάνκυ, ο "Γαλάζιος Άγγελος" με τον Γιάννιγξ και την Μαρλέν Ντήντριχ, "Τα χείλη σου είνε μελωδία" με την Λίλιαν Χάρβεϋ, "Ερωτικό βαλς", "Ξεβούρκωμα", "Η Ντόλυ τόχει ρίξει έξω", "Ζιγκολώ", "Δυο καρδιές σ' ένα βαλς" με τον Βίλλυ Φορστ.

Το "Ατελιέ" έπαιξε αμέσως μόλις βγήκε στις αίθουσες και τη "Στέλλα Βιολάντη" με την Ελένη Παπαδάκη (ο πρωταγωνιστικός ρόλος είχε αρχικά προταθεί στη Μαίρη Σαγιάνου - βλ. και εξώφυλλο). Τα γυρίσματα τη "Βιολάντη" είχαν ολοκληρωθεί μόλις τον Απρίλιο του 1931.

Θα ήταν ενδιαφέρουσα μια μικρή ιστορία των κινηματογράφων της Κορίνθου, υπήρξαν χρόνια που υπήρχαν πολλοί στην πόλη, χειμερινοί και θερινοί. Βρίσκω εκπληκτικό πως οι Κορίνθιοι του '30 είδαν το "Γαλάζιο άγγελο" ένα χρόνο μετά την πρώτη προβολή του στο ιστορικό Gloria-Palast του Βερολίνου...