Ο βιβλιοθηκάριος της μικρής μας πόλης ήταν ίσως πιο παλιός κι από τη βιβλιοθήκη μας ακόμη. Υπήρχε εκεί από όταν ήμασταν παιδιά. Στο μικρό του γραφείο σκυφτός, όπως τα δέντρα που τα γέρνει ο βοριάς στις άκρες των γκρεμνών. Αν δεν μας παρατηρούσε όταν θορυβούσαμε, θα λέγαμε πως είχε πεθάνει αιώνες πριν, θα ξεχνούσαμε ίσως την ύπαρξή του, όπως τον είχε ξεχάσει ο χρόνος και ο θάνατος. Δεν συγχωρούσε τη διασάλευση της σιωπής, για τη διασάλευση της τάξης όμως φρόντιζε πάντα ο ίδιος : τα βιβλία βρίσκονταν πάντα στη σωστή τους θέση, μαζί με άλλα του ίδιου θέματος, στην αλφαβητική τους σειρά "όπως οι κανόνες ορίζουν".
Η βιβλιοθήκη είχε πάντα κάτι να μας θέλγει (στην αρχή τα παραμύθια, ύστερα τα ερωτικά μυθιστορήματα, τα κορίτσια που πήγαιναν συχνά, οι πρακτικοί οδηγοί μελισσοκομίας) κι ήταν παράξενο που έβλεπες ανθρώπους να κάθονται σκυφτοί πάνω στα βιβλία τους, όπως τα δέντρα που τα γέρνει ο βοριάς στις άκρες των γκρεμνών. Μια μέρα ο βιβλιοθηκάριος χάθηκε, αλλά δεν συμφωνήσαμε όλοι σε αυτό. Άλλοι είπαν πως είχε εξαφανιστεί μέρες πριν. Έτσι όπως μείναμε χωρίς βιβλιοθηκάριο, αποφασίσαμε οι παλιότεροι εκεί να εκτελούμε τα χρέη του. Δεν συγχωρούσαμε τη διασάλευση της σιωπής, για τη διασάλευση της τάξης όμως φροντίζαμε πάντα ο ίδιοι.
Τα χρόνια πέρασαν. Ήρθε κι η δική μου σειρά να πάψω να είμαι ο βιβλιοθηκάριος της μικρής μας πόλης. Ένα βράδυ άφησα το γραφείο μου, βρήκα ένα ράφι, έγινα κι εγώ ένα βιβλίο και ταξιθετήθηκα. Διάλεξα, με μια διάθεση παιγνιώδους ειρωνείας αν θέλετε, να γίνω ένα εγχειρίδιον φυτολογίας (με στοιχεία γεωλογίας). Θα λέγατε ίσως πως η βιβλιοθήκη είναι ένα νεκροταφείο όπου βασιλεύει η σιωπή και για την τήρηση της τάξης φροντίζουν οι νεκροί. Εγώ πάλι θα έλεγα πως η βιβλιοθήκη είναι μια προετοιμασία για την αθανασία. Κι οι βιβλιοθηκάριοι, βιβλία που γράφονται αυτή την ώρα.
*ο πίνακας είναι του Jacob Lawrence
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου