Το ποίημα του Γιάννη

 

Ο δάσκαλος με τα δύο πρόσωπα

με τη γλυκιά φωνή της μάνας

σκύβει πάνω στα έργα των μαθητών του

-διακρίνει κανείς μια ειρωνεία

στον υποκριτικό σεβασμό τους-

"έχει μια εντυπωσιακή θηλυκότητα γλυκέ μου"

"να φοβάστε το λευκό"

"δεν θα μπορούσες με τα ποδαράκια σου ν' ανέβεις

τέτοια σκάλα"

στο χαρτί του καρφώνει βαθμούς

καταγράφει βελτιώσεις και αφειδώλευτα

επιβραβεύει

Ο δάσκαλος με τα δύο πρόσωπα

τόσο πολύ που χόρτασε το σεβασμό των μαθητών του

εκμυστηρεύεται

τη λυτρωτική σημασία της ομορφιάς

(μέσα στην ομορφιά των νεανικών σωμάτων που σκύβουν προς το μέρος του)

οι όμορφοι πρέπει να υπηρετούν την ομορφιά

είναι της ζωής τους το απόσταγμα

κι ίσως του Πλάτωνα η φιλοσοφία

κι οι μαθητές χεσμένη την έχουν τη φιλοσοφία

νομίζω

όμως αποχωρούν ευχαριστημένοι που πέρασαν το μάθημα

και με καλό βαθμό

Είναι και οι άλλοι μαθητές

με το αναίτιο θράσος τους

ν' αγνοούν την αναμφισβήτητη σοφία του δασκάλου

ή τελοσπάντων

τα έργα τους αναβλήθηκαν στης επιβίωσης τον κάματο

τα σκηνικά τους μαύρα είναι σε μαύρη νύχτα

ως κι η φωνή τους ασκείται στη σιωπή

Μοιάζουν αδιάφοροι να επιβεβαιώσουν τη σχέση υποτάσσοντας

το έργο τους στην κρίση του δασκάλου

- διακρίνει κανείς το κόκκινο

στο μαύρο τους - 

ο δάσκαλος δεν θα βρει τη θηλυκότητα στην άρνησή τους

κι ως φοβερός πατέρας

κεραυνούς θα ρίξει στα κεφάλια τους

τα χαρτιά θα φύγουν απ' τα χέρια του

(σαν τρομαγμένα πουλιά)

πώς να βαθμολογήσεις την άρνηση, την απουσία, το κενό;

Καμία ομορφιά για όσους αγνοούν το δάσκαλο

Κανένας Πλάτωνας

Απ' τον Παράδεισο θα φύγουν θυμωμένοι

(κι όμορφοι, μην τους το πείτε!)

σαν πληγωμένα πουλιά

ματωμένα κοράκια

κι ο δάσκαλος με τα δύο πρόσωπα

έμεινε μόνος πια στη σκηνή

χωρίς μαθητές

γύρω του πεσμένα στο πάτωμα λευκά χαρτιά

σαν σκοτωμένα πουλιά

ανασαίνει βαριά τρεις φορές

[Τα φώτα ανάβουν. Οι θεατές χειροκροτούν. Το έργο τελείωσε]

***

ο πίνακας είναι του Max Beckmann