Το δικό μου ποίημα

Στην ντουλάπα μου σκυμμένος ξανά
- τα πρώτα χρόνια ήταν πιο εύκολο:
υπήρχε άπλετος χώρος
δεν χρειαζόταν να ταξιθετήσω τις εικόνες μου
σε είδη και υποκατηγορίες αισθημάτων
ούτε ίσως να κρύψω σε μυστικές καταπακτές κάποιες από αυτές.

Πάντα μάζευα όσα έβλεπα κι έπρεπε
να κρατηθούν
για ένα λόγο απροσδιόριστο μεν
αλλά επιτακτικό:
ιδρωμένα πρόσωπα
τρίγωνες νύχτες σε καλοκαιρινές αυλές
σηκωμένους γιακάδες
εκατοντάδες δάχτυλα
ξερόχορτα, νεκρά έντομα και χείλη
τοίχους με πεσμένους σοβάδες
τρένα (κυρίως αυτά που φεύγαν)
στήθη, κάστρα και κοχύλια
κουτσές λέξεις και χαλασμένες
από τα χρόνια φωτογραφίες.

Πόσες και πόσες εικόνες
δεν αποθήκευσα εκεί
στην αρχή για να τις βρίσκω
ύστερα για να μην τις χάσω
τώρα πια για να μην βρεθούν
ποτέ.

Σκυμμένος πάλι λοιπόν
στην ντουλάπα με τις φωτογραφίες
της ζωής μου
Αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ
τι ήρθα να κάνω εδώ.
Κάτι να κρύψω;
Κάτι να βρω;
Στην αγωνία μου επάνω
να θυμηθώ
άφησα το χέρι μου.

Έπρεπε να το έχω κάνει από την πρώτη στιγμή που ανακάλυψα αυτή την ντουλάπα.