Θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ

Υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα. Ξέρω ότι δεν πρέπει να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ στις επικείμενες εκλογές. Το λένε τα ραδιόφωνα, οι εφημερίδες, τα κανάλια, οι ιστοσελίδες. Το λένε τα κόμματα, όλα τα άλλα κόμματα λένε πως δεν πρέπει να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ. Και καθώς, όπως όλοι, συνειδητοποιώ πως το μόνο προεκλογικό πρόγραμμα που ξέρω είναι του ΣΥΡΙΖΑ, μπερδεύομαι: κανείς άλλος δεν λέει τι θα κάνει ο ίδιος, όλοι λένε τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ξέρω πια τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε το λέει ο ίδιος, είτε οι άλλοι. Και εκτός των άλλων έχω να ακούσω και τι λένε οι τράπεζες, οι βιομήχανοι,οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, οι G8, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που όλοι δηλαδή λένε πως δεν πρέπει να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ. Κι αφού δεν ξέρω ποιον να ψηφίσω, αφού όλοι για το ΣΥΡΙΖΑ μιλούν, προσπαθώ να καταλάβω από τις επιθέσεις τους στο ΣΥΡΙΖΑ ποιο είναι το δικό τους σχέδιο. Και εκεί χάνομαι. Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν «χάιδευε τους κουκουλοφόρους και προστάτευε τους λαθρομετανάστες, θέλει σήμερα να διαλύσει την αστυνομία, εκπροσωπεί την πλήρη απουσία πολιτικής" , κι αν "ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκινά από το σφυροδρέπανο και φτάνει στην αναρχία" όπως λέει η ΝΔ; Κι αν "η παρασιτική αντίληψη βρήκε καταφύγιο στο ΣΥΡΙΖΑ", και  "όλο το παρασιτικό ΠΑΣΟΚ έχει μετακομίσει στο ΣΥΡΙΖΑ" και  "αργόμισθοι και φοροφυγάδες ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ" όπως λέει το ΠΑΣΟΚ εγώ με ποιους είμαι; Κι αν  "Ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπατά το λαό"  και "ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει τη λάντζα της χρεοκοπίας"

όπως λέει το ΚΚΕ, ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα; Κι αν είναι "λαϊκίστικος κι ανεύθυνος ο ΣΥΡΙΖΑ" τότε με ποιον ενδεχομένως χρειαστεί να συνεργαστεί η ΔΗΜΑΡ, αν "ο μη γένοιτο" αύριο χρειαστεί; Γιατί και η Μπακογιάνη κατηγορούσε ως λαϊκιστή το Σαμαρά, αλλά τώρα συνεργάζονται για να μην κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Τι θα ψηφίσω; 

Αναρωτιέμαι. Γιατί όλο αυτό ξαφνικά; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ γεμίζει πλατείες; Γιατί όλοι συζητούν για το ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί τα διαπλεκόμενα μέσα μαζικής εξαπάτησης φωνάζουν σήμερα για επικείμενη καταστροφή από το ΣΥΡΙΖΑ και τόσους μήνες έκαναν τη στρουθοκάμηλο σε όσα κατέστρεφε το μνημόνιο του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛάΟΣ; Γιατί το ΣΥΡΙΖΑ ακούει η Ευρώπη με αγωνία και οι λαοί με ενδιαφέρον;

Ίσως γιατί αν δεν υπήρχε ένας ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να εφεύρουμε έναν. Για να επενδύσουμε την ελπίδα μας για ανατροπή κι αλλαγή.

Θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ. Για ανατροπή κι αλλαγή. Κι ας φωνάζουν όλοι αυτοί πως δεν πρέπει. Πως δεν πρέπει να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ.

ΥΓ: Το κείμενο αυτό περιέχει 24 φορές τη λέξη ΣΥΡΙΖΑ. 24 άρθρα, γελοιογραφίες, ρεπορτάζ, συνεντεύξεις, επιφυλλίδες και άρθρα γνώμης που επιτίθενται στο ΣΥΡΙΖΑ περιελάμβανε το ΔΟΛιο "Βήμα" της Κυριακής χθες. 24...

Ο κήπος κι η πατρίδα

Καθώς διαβάζεις ένα βιβλίο, σε διαβάζει βέβαια κι εκείνο. Σκέψη τη σκέψη ανακαλύπτει τις παραγράφους σου όπως εσύ ανακαλύπτεις ρυτίδες στον καθρέπτη σου.

Καθώς διαβάζεις ένα βιβλίο, διαβάζεις κι ένα άλλο βιβλίο: αυτό που γράφεται μέσα σου βαδίζοντας στις παραγράφους- αυτό που καθρεπτίζεται στις μέσα σελίδες σου απορημένο με τις ρυτίδες του (αυτό το άλλο βιβλίο σε διαβάζει βέβαια κι εκείνο).

Ο Jean Amery, Αυστροεβραίος συγγραφέας, στο βιβλίο του «Πέρα από την ενοχή και την εξιλέωση» (Άγρα, 2010) θέτει με δοκιμιακή γραφή μια σειρά ηθικές και φιλοσοφικές δοκιμασίες στο βίωμά του στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Γ΄ Ράιχ. Κάποια στιγμή αναρωτιέται «πόση πατρίδα χρειάζεται ο άνθρωπος». Για να απαντήσει ευφυώς («όση λιγότερη μπορεί να κουβαλήσει») περιφέρεται σε ορισμούς για την πατρίδα: «πατρίδα σημαίνει ασφάλεια». Δοκιμάζοντας τον ορισμό του, πώς αντιδρά στα γεγονότα της ζωής του, περνάει κι από τον ορισμό: «πατρίδα είναι ο τόπος της παιδικής ηλικίας και της νιότης».

Το «δεύτερο βιβλίο» που λέγαμε πριν, έχει αρχίσει ήδη να γράφεται μέσα μου και δεν μ’ αφήνει να διαβάσω το αρχικό του Amery. Η σκέψη μεταναστεύει στη δική μου πατρίδα. Στην ανασφάλειά μου την τωρινή. Στέκομαι μετέωρος κι αναποφάσιστος ανάμεσα σε ένα εκνευριστικά ανυπόμονο παρόν που πνίγεται από την επικείμενη καταστροφή και σε μια μελλοντική εξορία που θα με οδηγήσει σε μια «νέα ασφάλεια» .

Φαίνεται πως η αναζήτησή μου αυτή με οδηγεί σε μια εύκολα προσβάσιμη «πατρίδα», λιγότερο ασφαλή από όσο χρειάζομαι: τον «τόπο των παιδικών χρόνων» μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε έναν κήπο που πάντα φρόντιζαν και φροντίζουν οι γονείς μου. Πριν λίγες μέρες μπήκα μέσα του κι εγκλωβίστηκα σιωπηλός. Ευτυχώς η πατρίδα αυτή κρατάει για λίγο και πρέπει να έρθει η επόμενη άνοιξη για να ανθίσει ξανά.

Κάτι ορισμοί των ημερών

Χωρίς ακόμη να έχω καταλήξει αν η ιδεολογική πίστη είναι εργαλείο ή καταφυγή. Αν αποτελεσματικότερος στη μάχη με το άδικο είσαι αν γαλουχήθηκες στη στράτευση ή αν οι εμπειρίες και η ανάγκη για επιβίωση σε έφτιαξαν αντάρτη. Αν είναι ώριμες οι αντικειμενικές συνθήκες και ο υποκειμενικός παράγοντας. Αν είναι κατάλληλες οι αντικειμενικές συνθήκες και ώριμος ο υποκειμενικός παράγοντας. Αν η μόνη μας στάση είναι η αντίσταση και η μόνη μας θέση η κριτική.

Αν αρκούν όλα αυτά. Αν πρέπει να αναθέτουμε σε μια πρωτοπορία την καθοδήγηση της οργής μας, αν πρέπει να περιμένουμε πρωτοπορία να γίνουν οι πολλοί, αν προλαβαίνουμε να δουλέψαμε για την ισχυροποίηση και διεύρυνση της επαναστατικής πρωτοπορίας που θα αντικαταστήσει το άδικο. Αν ανατρέποντας το άδικο, παίρνει αυτόματα το δίκαιο τη θέση του.

Χωρίς να είμαι σίγουρος αν χρειαζόμαστε διανοούμενους ή χειρώνακτες για να φτιάξουμε τον κόσμο. Αν ο κομμουνισμός είναι μια ηθική στάση ή μια οικονομική θεωρία. Θα τολμούσα να πω πως είμαι αριστερός; Αρκεί να επικαλούμαι το Μαρξ στην ερμηνεία του κόσμου;

Κουβαλώντας τις αμφιβολίες μου, που ολοένα αυξάνονται και βαραίνουν μεγαλώνοντας, αρκεί νομίζω να πω πως είμαι διαθέσιμος στη μάχη με το άδικο. Γιατί αν ένας αδικείται, αδικούμαι κι εγώ.

Αριστερός είναι υπό αυτή την έννοια όποιος αδικείται όταν αδικείται ο διπλανός του κι όποιος μάχεται το άδικο ακόμη και μόνος.

Επαγρύπνηση

Όταν ξεκίνησα να φτιάχνω αυτά τα κείμενα εδώ μέσα θεωρούσα πως έχω πιο ενδιαφέροντα (κυρίως για μένα) πράγματα να πω από αυτά που ζούσα. Από αυτά που με περιέβαλαν ως κοινωνική και πολιτική κατάσταση. Η δημιουργική μου αντίρρηση είχε βρει τρόπο να σχηματοποιείται. 

Εδώ και λίγο καιρό διαπιστώνω πως όσα ζω, όσα γύρω μου συμβαίνουν, ξαφνικά είναι πολύ ενδιαφέροντα. Και αγωνιώ να γίνω μέτοχός τους. Η αληθινή ζωή είναι εκεί έξω. Το μέλλον με περιμένει. Έξω απ' την πόρτα μου.

Τα επιμύθια και το κατηχητικό της υποδούλωσης.

…

"Φεύγοντας από την Αθήνα, το τρένο έπρεπε να περάσει και από τη Θεσσαλονίκη, σημαντικό σιδηροδρομικό κόμβο της Βόρειας Ελλάδας.  Σταματήσαμε κοντά στο σταθμό για ανεφοδιασμό σε κάρβουνο και νερό. Πλησίασα στο παραθυράκι μήπως δω κανένα γνωστό. Οι Γερμανοί στρατιώτες ήταν παραταγμένοι ανά δέκα μέτρα κατά μήκος του τρένου.  Ο εργάτης που έλεγχε τις ράγες έτυχε να είναι γνωστός μου. Λεγόταν Γιώργος Καλούδης. Ήταν πέντ’ έξι χρόνια μεγαλύτερός μου και ήμασταν γείτονες όταν ήμασταν παιδιά. Ο πατέρας του ήταν γνωστός κομουνιστής και δούλευε στους σιδηρόδρομους.  Τον είχαν συλλάβει οι Γερμανοί με το που μπήκαν στη Θεσσαλονίκη. Ο Γιώργος είχε πάρει τη θέση του πατέρα του. Η δουλειά του ήταν να ελέγχει εάν τα φρένα των τρένων εμπόδιζαν τους τροχούς και να τα ρυθμίζει μ’ ένα μακρύ σφυρί. Όταν με είδε, φάνηκε έκπληκτος. Πλησίασε διακριτικά, κάνοντας ότι δουλεύει στο βαγόνι μου.

«Πώς; Κι εσύ εδώ! Κοίτα να το σκάσεις οπωσδήποτε, γιατί εκεί που σας πάνε δεν μένει άνθρωπος ζωντανός:» μου είπε στα ελληνικά, προσπαθώντας να περάσει απαρατήρητος από τους Γερμανούς»

…

Η μαρτυρία του Σλόμο Βενέτσια, Εβραίου της Θεσσαλονίκης, καταγράφηκε σε βιβλίο πρώτη φορά το 2006. Στην Ελλάδα μεταφράστηκε το 2008 και κυκλοφορεί με τον τίτλο «Sonderkommando: μέσα από την κόλαση των θαλάμων αερίων» από τις εκδόσεις Πατάκη.

Η μαρτυρία του Σλόμο Βενέτσια καταγράφει τις μνήμες ενός ανθρώπου που πέρασε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, επιβίωσε ασκώντας το φρικιαστικό «καθήκον» του Sonderkommando  και έζησε με τους εφιάλτες της άγριας και απάνθρωπης εμπειρίας του.

Ο Σλόμο Βενέτσια οδηγούσε τους άλλους ανθρώπους στους θαλάμους αερίων και ύστερα έπαιρνε τα πτώματά τους και τα κουβαλούσε μέχρι τους φούρνους που εξαφάνιζαν τα ίχνη του εγκλήματος. Με αυτό το καθήκον κατάφερε να επιβιώσει, όμως όπως ομολογεί στο τέλος του βιβλίου του ούτε ο ίδιος βγήκε από το κρεματόριο ζωντανός.

***

Οι εκλογές στην Ελλάδα βάζουν στη Βουλή τη ναζιστική συμμορία «Χρυσή Αυγή». Στον τόπο που γεννήθηκα, την Κόρινθο, τα ποσοστά της αγγίζουν το 12%. Ντρέπομαι γι’ αυτούς που την ψήφισαν.

***

Το κείμενο αυτό αφιερώνεται στο ΠΑΣΟΚ και το MEGA Chanel που με την ξενοφοβική και αντιμεταναστευτική προπαγάνδα τους έφεραν τη ναζιστική συμμορία Χρυσή Αυγή στην ελληνική Βουλή. Το Φεβρουάριο του 2011 στο δι-ιστολογικό αφιέρωμα για το φόβο, του δούρειο ίππο της εξουσίας, έγραψα πως «Ο φόβος είναι μια τρομακτική ιστορία, τα επιμύθια της οποίας δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ.». Κάποιοι επιχείρησαν να μας τα κρύψουν. Όμως ο φόβος, ως πολιτικά μεταδιδόμενο νόσημα θα γυρίσει πάνω τους.

Μου άρεσε πολύ αυτή η προεκλογική φωτογραφία του Αλέξη Τσίπρα. Η ελπίδα είναι πάντα πηγαία γελαστή. Και δυνατή.