Πού πάνε τα χειροκροτήματα όταν τελειώνουν;

Πρέπει να γράψουμε μια μέρα ένα ποίημα για το παγάκι που λιώνει, για το στραβωμένο πηρούνι, για το παιδί που παίζει με τα παιχνίδια του, για ένα βλέμμα που δεν κάθισε επάνω σου για πολύ.

Πρέπει να γράψουμε για τις σταγόνες της βροχής που πνίγονται στη θάλασσα και τα τσαλακωμένα χρόνια μας, ένα ποίημα για τα παλιά σχολικά βιβλία των παιδιών που γέρασαν, για τα χρησιμοποιημένα προφυλακτικά, τις χρησιμοποιημένες σύριγγες και τους χρησιμοποιημένους ανθρώπους. Πρέπει να μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε για τα ανοιξιάτικα λειβάδια , για το στιλπνό σοκολατένιο καρπό της χαρουπιάς να γράψουμε, για το στυλό που τέλειωσε το μελάνι του, για όσους φοβούνται μην τους πάρουν τη θέση.

Όλα αυτά σου τα λέω όπως μου έρχονται τώρα - υπάρχουν κι άλλα που δεν έρχονται και μένουν κρυμμένα - ωστόσο πρέπει και σ' αυτά να αναφέρεται το ποίημα: τα κρυμμένα, δηλαδή.

Όταν πάψουμε να ασχολούμαστε με τα ασήμαντα πράγματα στην ποίηση, πρέπει πια να μιλήσουμε και γι' αυτά που προείπα.

Για να μπορέσουμε κάποια στιγμή να απαντήσουμε επιτέλους πού πάνε τα χειροκροτήματα όταν τελειώνουν.