Ένας λαθραίος στην επιτυχία

[Αναδημοσίευση από το άρθρο του "Βιβλιοθηκάριου" στην "Αυγή" της Κυριακής 7/7/2013]

Οι γνώσεις μου επί «αθλητικών» θεμάτων είναι εξαιρετικά λιγοστές, από επιλογή και από άποψη. Συνοπτικά μόνο να πω πως θεωρώ όλη αυτή την ιστορία του επαγγελματικού αθλητισμού μια εξαιρετική φάμπρικα πολιτικών και οικονομικών συμβολαίων.

Το θέμα ωστόσο αυτού του σημειώματος είναι ο Αντετοκούμπο, ο Νιγηριανής καταγωγής αθλητής του μπάσκετ, ο οποίος απασχόλησε το μπασκετικό κατεστημένο των ΗΠΑ με τις επιδόσεις του, έγινε αφιέρωμα στου New York Times, εξ αντανακλάσεως και σε όλα τα ελληνικά ΜΜΕ, και την Τρίτη έγινε και επισκέπτης του Μεγάρου Μαξίμου μετά από πρόσκληση του «γονιδιακά» μη ρατσιστή πρωθυπουργού.

Πολλαπλές αναγνώσεις μπορεί κανείς να κάνει σε αυτή την ιστορία. Δεν είναι η πρώτη φορά που μια κυβέρνηση καρπώνεται, ή επιχειρεί να καρπωθεί, μια αθλητική «επιτυχία». Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος μετανάστης βαφτίζεται Έλληνας επειδή πρώτευσε, ξεχώρισε, συμμετείχε σε μια αθλητική επιτυχία. Δεν είναι η πρώτη φορά που μια «καλή είδηση» καταβροχθίζεται από τα συστημικά μέσα, προκειμένου να χωνευτεί ως ένδειξη της «νέας Ελλάδας» που προκύπτει από το μνημονιακό τοκετό.

Ο Αντετοκούμπο είναι ένας, πετυχημένος μετανάστης, άθελά του «ακίνδυνος» για τα ρατσιστικά σύνδρομα ενός μεγάλου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας. Σηματοδοτεί την πεποίθηση πως η προσωπική προσπάθεια αρκεί για να κερδίσει κανείς την αναγνώριση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Η αναγνώρισή του ως Έλληνα πολίτη είναι επιβράβευση των προσπαθειών του, όχι προϋπόθεση. Η επιτυχία του Αντετοκούμπο είναι ότι μόνος τους, χωρίς τη συνδρομή της κοινωνίας, των θεσμών, των κρατικών υπηρεσιών ξεχώρισε και πέτυχε. Πρόκειται για ένα “success story” με σημειολογία ανάλογη με το ράλλυ ακρόπολης, τη νέα εθνική βιβλιοθήκη στο Φάληρο, την αγορά του ΔΕΣΦΑ, τη δημιουργία του αγωγού φυσικού αερίου κλπ και χρήση ανάλογη αυτών.

Δεν θα μπορούσα να υποδείξω σε αυτόν τον άνθρωπο το βαρύ φορτίο που προσθέτει στις βασανισμένες πλάτες του η ξαφνική αυτή δημοσιότητα. Δεν με ξαφνιάζει η δικαιολογημένη χαρά του, ούτε καν η ευγνωμοσύνη του απέναντι στην Ελλάδα. Δεν με ξαφνιάζει, με θλίβει ωστόσο, στο μέτρο που έχω παρακολουθήσει τις δηλώσεις του, το γεγονός πως δεν αναφέρεται στις ρατσιστικές επιθέσεις που δέχονται οι μετανάστες, στο φασιστικό φαινόμενο, στα δικαιώματα των υπολοίπων. Δεν αξιοποιεί προς όφελος των βασανισμένων την τυχαία αναγνώρισή του από την ελληνική πολιτεία. Ας είναι.

Εμείς θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για τα success stories όλων των ανθρώπων. Έτσι ώστε οι επιτυχίες να μην είναι λαθραίες, να είναι εξαιρετικά κοινότοπες.