Το παραμύθι της άρνησης

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παλικάρι. Τα μάτια του ήταν θάλασσες και τα χέρια του δέντρα. Η ανάσα του ήταν η ανάσα του Απρίλη πάνω στα ανθισμένα λιβάδια, τα χείλη του έρωτας που ασθμαίνει και οι λέξεις του ομολογίες της σιωπής. Ο νέος αυτός ζούσε στον δικό μας κόσμο, σε αυτόν που ζούμε όλοι εμείς οι κανονικοί άνθρωποι. Χρησιμοποιούσε τα μέσα μεταφοράς, έτρωγε σε ταβέρνες, καθόταν με τις ώρες σε αναγνωστήρια και βιβλιοθήκες. Κυκλοφορούσε ανάμεσά μας κι η ομορφιά του ομόρφαινε κι εμάς.

Μια μέρα τα μάτια του φουρτούνιασαν, θεόρατα κύματα χτυπούσαν το βλέμμα του. Γρήγορα η κατάσταση βγήκε εκτός ελέγχου. Η θάλασσα μέσα του πλημμύρισε κι ένα αδυσώπητο κλάμα έπνιξε γύρω του δεκάδες ανθρώπους. Τα χέρια του ξεράθηκαν μεμιάς, η ανάσα του ξερίζωσε τα λιβάδια του Απρίλη, τα χείλη του ζάρωσαν και οι λέξεις του έγιναν αίμα. Ύστερα όλα τελείωσαν απότομα, στέγνωσαν τα μάτια του και κλείσαν. Ύστερα όλα ξεχάστηκαν σιγά-σιγά. Κάποιοι μονάχα είπαν πως η άρνηση καμιά φορά σκοτώνει τους ανθρώπους.

***

ο πίνακας είναι του Erich Heckel