Πρωτομαγιά

... και από τις άκρες των αιώνων έρχονται τα παραμύθια να μας πουν, να βρουν και να τρυπώσουν ανάμεσα στη διάχυτη φλυαρία των ημερών, τη βροχή νουθεσιών, τα σύννεφα συμπερασμάτων, τα μικροαστικά αδιέξοδα, τις μικρόνοες πολιτικές αναλύσεις. Να ανοίξουν πέρασμα στο πλήθος που συναθροίζεται στο έκπληκτο Εγώ μας.

Τι αφελείς που ήμασταν και είμαστε ακόμη.

"Λύκος θεασάμενος αίγα επί τινος κρημνού νεμομένην, επειδή ουκ ηδύνατο αυτής εφικέσθαι, παρήνει αυτή κατωτέρω καταβήναι, μη και πέση λαθούσα, λέγων, ως και λειμώνές (εισί) παρ' αυτώ, και η πόα φαιδροτέρα. Η δε προς αυτόν έφη: "αλλ' ουκ εμέ επί νομήν καλείς, αυτός δε τροφής απορείς".

Για να το πούμε και σε άλλα ελληνικά (κατά τον έμμετρο τρόπο του Τροβά):

-"Αχ κατσικούλα απ' το γκρεμό

πρόσεξε μη γλυστρήσεις

κι έλα κοντά μου τρυφερό

χορτάρι να βοσκήσεις".

- "Φαίνεται λύκε νηστικός

πως βρίσκεσαι ολοένα

κι έτσι φροντίζεις τάχατες

βοσκή να βρεις για μένα".

Πολιτική χρεωκοπία

(Ένας φανταστικός διάλογος Γιώργου Παπανδρέου-Γιώργου Κατσαμάκη)

-Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε

- Βουλιάζουμε... νομίζω...

- Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα

- Βαρβαρότητα... νομίζω...

-ΔαΝία Του νότου

-ΔΝΤ... νομίζω...
--------------------

Και μία απορία που έχω καιρό τώρα: γιατί είναι κακό πράγμα η επερχόμενη "κοινωνική έκρηξη" που πιπιλάνε δημοσιογράφοι και δημοσιολογούντες τον τελευταίο καιρό; Και τελοσπάντων τι είναι χειρότερο και για ποιον: τα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης ή η κοινωνική έκρηξη;

21 Απριλίου 2010

Πολλά πράγματα που γίνονται το τελευταίο καιρό δεν ερμηνεύονται με τους τρόπους που είχαμε συνηθίσει ως κοινωνία.
Παράδειγμα:

Η ερώτηση φύτρωσε ξαφνικά όταν ο γιος μου είδε μια τέτοια φωτογραφία πριν λίγες μέρες στην εφημερίδα:
- Μπαμπά αυτοί οι αστυνομικοί είναι κουκουλοφόροι;
- ……

Είναι λοιπόν αργά τη νύχτα. Περισσότερο το τέλος της που παρατείνεται, παρά οι πρώτες ώρες της επόμενης που ξεκινάει. Καιρό τώρα συμβαίνει αυτό. Οι μέρες σέρνονται, κατρακυλούν εντός μου, κρύβουν το πρόσωπό τους όλο ντροπή η μία στην πλάτη της άλλης, σε απόλυτη στοίχιση στρατιωτική, σε παράδοση με τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα (… «στο μεσιανό κατάρτι…»).

Θέλω να πω γι’ αυτές τις νέες μέρες (χωρίς τελείες και κεφαλαία γράμματα), όμως η ανάσα κονταίνει τη σκέψη. Οι μέρες μας ξοδεύονται στην αβεβαιότητα και στις αγορές του φόβου, ανατίθενται στη διαχείριση των καθοδηγητών μας, κατανέμονται στους πρατηριούχους της ελπίδας, ποδοπατούνται στο στριμωξίδι της ιδιώτευσης, διακορεύονται από την ανοησία. Και εμείς άβουλοι, ακίνητοι μπροστά σε φανάρια που αναβοσβήνουν δεν περνούμε απέναντι χρόνια τώρα. Και ο χρόνος συσσωρεύεται.

Πριν από 43 χρόνια σε αυτή τη χώρα συνέβη μια πολιτική «εκτροπή». Είναι ερωτηματικό αν αποκαταστάθηκε ποτέ, όχι γιατί δεν έπεσε η χούντα, αλλά γιατί η δημοκρατία κερδίζεται κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή. Η δημοκρατία δεν είναι καναπές να στρογγυλοκαθίσουμε απέναντι από την τηλεόραση.

Πριν από 41 ημέρες ένας καθηγητής κολύμβησης, ο Μάριος Ζέρβας, συνελήφθη στην πορεία που έγινε κατά τη γενική απεργία ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στην Αθήνα. Στην κατοχή του βρέθηκαν τα υλικά της δουλειάς του (σαμπουάν, φόρμα κτλ.). Ο Μάριος Ζέρβας κρατείται άδικα και αναίτια για 6η εβδομάδα στις φυλακές Κορυδαλλού.

Υπάρχει ένα ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ, «ο Μικρόκοσμος». Σας παρακαλώ κάντε τον κόπο να το ψελλίσετε στον εαυτό σας σήμερα 21 Απριλίου 2010, επέτειο της κατάλυσης της δημοκρατίας.
Και να, τι θέλω τώρα να σας πω
Μες στις Ινδίες μέσα στην πόλη της Καλκούτας,
φράξαν το δρόμο σ' έναν άνθρωπο.
Αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο κει που εβάδιζε.
Να το λοιπόν γιατί δεν καταδέχουμαι
να υψώσω το κεφάλι στ' αστροφώτιστα διαστήματα.
Θα πείτε, τ' άστρα είναι μακρυά
κι η γη μας τόσο δα μικρή.

Ε, το λοιπόν, ό,τι και να είναι τ' άστρα,
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.
Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει.
είναι ενας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε

Απολείπειν...

...πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,

κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι

με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,

ως τελευταία απόλαυση τους ήχους,

τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,

κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις

Για δες ποιος μιλάει (2)

"Ο Xώρος Διαλόγου και Δημιουργίας Καμπάνη 2 διοργανώνει την Τετάρτη 21 Απριλίου 2010 στον Πολυχώρο Bacaro Σοφοκλέους 1 στις 8 μμ εκδήλωση αφιερωμένη στην ιστορική συναυλία που έδωσε το 1972 ο συνθέτης Γιάννης Μαρκόπουλος στο γήπεδο του Σπόρτινγκ και αποτέλεσε τη πρώτη μεγάλη νεολαιίστικη αντιστασιακή παρουσία, εισαγωγή στο μαζικό αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα που κορυφώθηκε με το Πολυτεχνείο.

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος θα παίξει στο πιάνο και θα ερμηνεύσει τραγούδια του από την συγκέντρωση του Σπόρτινγκ που σφράγισαν μια συμπόρευση πάθους και έμπνευσης ανάμεσα στην τέχνη, την ελευθερία και τη νέα γενιά. Θα τραγουδήσουν ο Χαράλαμπος Γαργανουράκης, η Μέμη Σπυράτου και ο νέος τραγουδιστής Αλέξανδρος Μπελές. Στο πιάνο ο Δημήτρης Παπαθεοδώρου.

Την εκδήλωση θα προλογίσει με λίγα λόγια ο τότε τριτοετής φοιτητής της νομικής σχολής του Πανεπιστημίου της Αθήνας και μέλος της Δεκαμελούς Φοιτητικής Επιτροπής Αλέκος Αλαβάνος".....

Το σύνδρομο του Μεσσία* κατατρέχει δυστυχώς τους περισσότερους "πρώην". Ένας άλλος Αλέκος αυτή τη φορά (όχι ο Παπαδόπουλος που είπαμε χθες) έρχεται να μιλήσει σε μια από τις πάμπολλες εμφανίσεις του το τελευταίο διάστημα. Δεν είναι βέβαια πως θα προλογίσει έναν "παραλίγο" βουλευτή της Ν.Δ.**, είναι πως για να "δέσει" η παρουσία του στην εκδήλωση ανακαλύπεται η καταπληκτική σχέση του με το γεγονός-αφορμή: ήταν λέει τριτοετής φοιτητής όταν έγινε....

*Θα θυμάστε ίσως και το άλλο "βιβλικό": ...Ήρθε λοιπόν ένας σύντροφος του ΣΥΡΙΖΑ και μου είπε: «αυτό που χρειαζόσουν για να πας ακόμα πιο πέρα ήταν να ταπεινωθείς».

** Πέρασα τα εφηβικά μου χρόνια αγκαλιά με δίσκους του Μαρκόπουλου. Ήξερα απέξω όλα τα "χρατς". Άλλο η αγάπη, άλλο η εκτίμηση...

Για δες ποιος μιλάει (και πού)...

Δεν ξέρω τι εννοεί αυτή η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ με τη φράση "εκσυγχρονισμός του Κοινωνικού Κράτους" (ούτε και θα άντεχα να ξέρω), δεν ξέρω πού βρήκαν τον Παπαδόπουλο θαμμένο στα απολιθώματα των πασοκικών δεινοσαύρων, άντε να αντέξω πως μιλάει για πολιτική διαχείριση ο Πρετεντέρης (τόνους αντιδραστικής προπαγάνδας χύνει καθημερινά στις τηλεοράσεις σας). Αλλά βρε Πασόκοι "σύντροφοι" ξεχάσατε τις πλατείες, τα θέατρα, τους ανοιχτούς χώρους του παρελθόντος και τώρα συμμαζεύεστε στα κλασάτα ξενοδοχεία του Συντάγματος; Φαντάζομαι τους συνταξιούχους, άνεργους και τους "ημιαπασχολούμενους" που θα μπουν σαν βλάχοι σε γκαλερί να σας ακούσουν να μιλάτε για το μακαρίτη..... (την οικονομία ντε...). Θυμάστε "σύντροφοι"; Άσχετο, αλλά το Σύνταγμα είναι συμβόλαιο, όχι κηδειόσημο κοινωνικών κατακτήσεων.

*Διαβάστε το ενδιαφέρον άρθρο του Ευγένιου Αρανίτση στην Ελευθεροτυπία: Βαβέλ

Νίκολας Τόντι

"Ξέρεις, μην ακούς τους δημοσιογράφους. Αν δεν χτυπούσαν, θα τους κατηγορούσαν πως δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους".

Θα ήθελα να καταλάβω. Ο γιος σου έγινε μπάτσος. Ψάχνεις κάτι να πεις. Απολογείσαι σχεδόν.

Όμως δεν μπορώ. Θυμάσαι δάσκαλε; Πριν είκοσι χρόνια τραγουδούσες με το συγκρότημα στη μικρή μας πόλη το "Imagine" του Lennon. Θυμάσαι; Ήμουν έφηβος και ήσουν ένας μικρός θεός μου. ΘΥΜΑΣΑΙ;
"...Nothing to kill or die for...."

*Πώς να τις πεις μερικές ιστορίες; Τι να αλλάξεις ώστε να μην μοιάζουν αληθινές, τι να κρύψεις, τι να φανερώσεις; Εφηβεία στο φουλ, καταλήψεις του ΄91, το ίχνος κάποιων ανθρώπων μένει μέσα σου, τα χρόνια περνούν, η ζωή αλλάζει ("δίχως να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία"). Χάλια την είπα αυτή την ιστορία...

Μια παρτίδα

"Θυμοσοφίες' θα μου πεις... Έχεις δίκιο, "η ζωή δεν είναι μια παρτίδα σκάκι", αν και ο Ποιητής..., τελοσπάντων. Δες τώρα, ένας εξάχρονος και ένας ενενηντάχρονος παίζουν ανήμερα το Πάσχα μια παρτίδα ζωή...

Ραντεβού στη συνείδηση

Καλούν πολλοί blogger. Ενδεικτικά:

- Η Ρίτσα Μασούρα

- Ο Τσαλαπετεινός

- Ο Προκόπης Δούκας

- Ο Allu Fan Marx

- Το κόκκινο μπαλόνι

- Η Χριστιάννα Λούπα

- Ο Γιάννης Καφάτος

- Ο Κοντυλοφόρος

- Το σκακιστικό μπλογκ

- Οι άνεργοι δημοσιογράφοι

- Ο Νίκος Χρυσόγελος

- Το περιοδικό Camera Stylo

- Οι άνθρωποι από καλαμπόκι

- Η Maya

- Ο Γιώργος Καραχάλιος

- Οι active propagand@

- Οι Metafragmenoi Reloaded

- Ο Εξαδάκτυλος

- Το Νατασσάκι

Χαμιντουλάν Ναζαφί*

(Θεσσαλονίκη. Μάης του 1936. Μια μάνα, καταμεσής του δρόμου μοιρολογάει το σκοτωμένο παιδί της. Γύρω της και πάνω της, βουίζουν και σπάζουν τα κύματα των διαδηλωτών των απεργών καπνεργατών. Εκείνη συνεχίζει το θρήνο της)

Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου,

πουλάκι της φτωχειάς αυλής, ανθέ της ερημιάς μου,

πώς κλείσαν τα ματάκια σου και δεν θωρείς που κλαίω

και δε σαλεύεις, δεν γρικάς τα που πικρά σου λέω;

Γιόκα μου, εσύ που γιάτρευες κάθε παράπονό μου,

που μάντευες τι πέρναγα κάτου απ' το τσίνορό μου,

τώρα δε με παρηγοράς και δεν μου βγάζεις άχνα

και δε μαντεύεις τις πληγές που τρώνε μου τα σπλάχνα;

Πουλί μου εσύ που μου φερνες νεράκι στην παλάμη

πώς δε θωρείς που δέρνουμαι και τρέμω σαν καλάμι ;

Στη στράτα εδώ καταμεσής τ' άσπρα μαλλιά μου λύνω

και σου σκεπάζω της μορφής το μαραμένο κρίνο.

Φιλώ το παγωμένο σου χειλάκι που σωπαίνει

κι είναι σαν να μου θύμωσε και σφαλισμένο μένει.

Δεν μου μιλάς κι εγώ η δόλια τον κόρφο δες, ανοίγω

και στα βυζιά που βύζαξες, τα νύχια, γιε μου μπήγω.

Επιτάφιος/Γιάννης Ρίτσος

*(Αθήνα. Μάρτης του 2010. Μια μάνα, καταμεσής του δρόμου, μοιρολογάει το σκοτωμένο παιδί της. Γύρω της και πάνω της δεν βουίζει κανείς. Εκείνη συνεχίζει το θρήνο της)

Καλή ανάσταση Σύντροφοι